Włodzimierz Sackiewicz-Steckiewicz (ur. 13 października 1955 w Krakowie, zm. 27 października 1987 w Feucht) – działacz opozycji w okresie PRL.
Był synem Andrzeja (1924-1970), żołnierza Armii Krajowej, lekarza, i Anny Wizgird (h. Murdelio), łączniczki AK. Ze strony ojca i matki pochodził z patriotycznych rodzin kresowych. Rodzina Steckiewiczów z przydomkiem Sackiewicz, pieczętująca się herbem Kościesza. Zamieszkiwała na terenie guberni mińskiej, za linią Curzona. Ich majątek, Bratków z przyległościami, splądrowano i spalono w 1918 r. Wtedy też został zamordowany jego pradziadek Jan (1872-1918). Z kolei dziadek Adam (1894-1940), z zawodu agronom, później urzędnik samorządowy w Piotrkowie Trybunalskim, jako kapitan pospolitego ruszenia, dostał się we wrześniu 1939 r. do niewoli sowieckiej, był jeńcem obozu w Starobielsku. Został zamordowany przez NKWD w Charkowie.
Włodzimierz był uczniem IX LO (1970-1973), uczniem i absolwentem Katolickiego Liceum Ojców Pijarów w Krakowie (egzamin maturalny w. 1975 r.). Studiował na Wydziale Prawa UJ. Równocześnie pracował m.in. w Ośrodku Krakowskim Telewizji Polskiej, w pralni, jako motorniczy czy listonosz. W tym też czasie rozpoczął działalność niepodległościową. Produkował klepsydry z okazji rocznic patriotycznych i rozlepiał je po krakowskich kościołach. Od 1972 r. utrzymywał stały kontakt z żołnierzami marszałka Piłsudskiego, konspiracyjnie skupionymi w nielegalnym – z punktu widzenia prawa PRL – Oddziale Krakowskim Związku Legionistów Polskich. Był współzałożycielem (1976) i członkiem kierownictwa Akcji na Rzecz Niepodległości[1]. Współpracował z różnymi organizacjami tzw. opozycji demokratycznej (Studenckie Komitety Solidarności 1977, Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela 1977, Ruch Młodej Polski, Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu 1979, Instytut Katyński). W październiku 1978 r. współorganizował pochód z wawelskiej katedry, świętujący wybór kardynała Karola Wojtyły na papieża, a 11 listopada tegoż roku pierwszy w PRL pochód do Grobu Nieznanego Żołnierza, w czerwcu 1979 r. podczas Mszy papieskiej na krakowskich Błoniach wypuścił w powietrze za pomocą balonów ogromny sztandar z jagiellońskim Orłem. Od samego początku (czerwiec 1980 r.) był członkiem Komitetu Opieki nad Kopcem Józefa Piłsudskiego przy Towarzystwie Miłośników Historii i Zabytków Krakowa (1983-1987, wiceprezes Komitetu). Zorganizował wiele niezależnych uroczystości patriotycznych, koncertów i wystaw (m.in. obchody 50. rocznicy śmierci Józefa Piłsudskiego, szczególnie przegląd filmów dokumentalnych w kinie „Rotunda”). Pomagał przy wydawaniu poza cenzurą biuletynu pn. „Sowiniec” (ukazało się sześć numerów w latach 1984-1986). Od sierpnia 1980 r. zaangażował się w działania wspierające Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. Był członkiem tego związku, a od 1981 r. pracownikiem Sekcji Kultury Zarządu Regionu Małopolska. W tym czasie organizował wiele imprez związkowych m.in. Marsz Głodowy, Marsz Biały, uroczystość składania ziem w kopcu na Sowińcu z udziałem gen. bryg. Mieczysława Boruty-Spiechowicza (22 marca), spotkanie z Lechem Wałęsą (3 maja), wymarsz z Oleandrów – pierwszego od 1939 r. – Marszu Szlakiem I. Kompanii Kadrowej (5 sierpnia), zasadzenie Drzewka Solidarności w Rynku Głównym. 13 grudnia 1981 r. udało mu się uniknąć internowania. Włączył się natychmiast w akcję niesienia pomocy rodzinom osadzonych w więzieniach i obozach członkom związku i innych organizacji. Wchodził w skład Tajnej Komisji Zakładowej Pracowników Etatowych Zarządu Regionu Małopolska NSZZ „Solidarność". 12 maja 1982 r. został zatrzymany przez pracowników SB. Internowany od 13 maja do 13 lipca 1982 r.[2] w Załężu, potem w więziennym szpitalu w Rzeszowie. Po wypuszczeniu ponownie włączył się w pracę konspiracyjną. Brał udział nie tylko w produkcji i kolportażu wydawnictw podziemnych, ale także sam pisał do nich artykuły. W 1983 r. przystąpił do Kongresu Solidarności Narodu Wojciecha Ziembińskiego. Działał również na polu ochrony środowiska, starając się uratować niezależność Polskiego Klubu Ekologicznego. Współpracował ze Wspólnotą Ekologiczną św. Franciszka z Asyżu i ze Społecznym Komitetem Ochrony Środowiska Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność". Zaangażował się także w działalność niepodległościową poza Krakowem. Był członkiem Towarzystwa im. gen. Józefa Kustronia w Nowym Sączu (1982-1984), aż do jego rozwiązania przez komunistyczne władze miasta. Przyczynił się do wyeksponowania w maju 1983 r. w Krakowie niezależnej wystawy historycznej pt. „Generał Kustroń – Żołnierz Niepodległości" w galerii „Pryzmat”, Oddziale Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków.
We wrześniu 1987 r. wyjechał do Paryża, gdzie jako konsultant Rządu RP na Uchodźstwie odwiedzał środowiska polonijne we Francji, a potem w Republice Federalnej Niemiec. Zginął w drodze powrotnej do Polski, 27 października 1987 r., potrącony przez samochód na autostradzie w miejscowości Feucht k. Norymbergi. Pochowany został 16 listopada 1987 r. na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Obecne były liczne poczty sztandarowe (Związku Legionistów Polskich Oddział Nowy Sącz, Armii Krajowej, Związku Harcerstwa Polskiego) a uroczystość żałobną prowadził delegat Kurii Metropolitalnej ks. prałat Stanisław Małysiak.
Był żonaty z Marią Stoczewską, miał syna Michała (ur. 1979 r.). Pośmiertnie odznaczony przez władze RP na Uchodźstwie Złotym Krzyżem Zasługi (1989).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.