 Włodzimierz Oliwa | |
 generał broni
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1989 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1945–1989 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Zarząd II SG WP |
| Stanowiska |
szef zarządu |
| Odznaczenia | |
                               
| |
Włodzimierz Oliwa | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1989 |
| Członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego | |
| Okres |
od 13 grudnia 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska | |
| Okres |
od 23 marca 1983 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister administracji i gospodarki przestrzennej | |
| Okres |
od 28 lipca 1983 |
| Przynależność polityczna | |
Włodzimierz Józef Oliwa (ur. 17 listopada 1924 w Sułkowicach, zm. 5 czerwca 1989 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego. Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1983), minister administracji i gospodarki przestrzennej (1983–1985). Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985).
Syn Stanisława (kowala) i Salomei z domu Galas. W latach 1931–1938 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej w Sułkowicach, a następnie do 1941 uczył się w Szkole Mechanicznej zdobywając zawód mechanika ślusarskiego. W latach 1941–1944 pracował jako ślusarz narzędziowy w niemieckiej Fabryce Wyrobów Emaliowanych w Krakowie[1]. W marcu 1945 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1 w Krakowie. Ukończył ja w sierpniu 1946[2]. Po promocji pozostał w szkole awansując na dowódcę plutonu, a w 1948 na dowódcę kompanii. W latach 1950–1953 był sekretarzem Komitetu Partyjnego Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu. W 1953 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Politycznego – zastępcy dowódcy 11 Dywizji Zmechanizowanej do spraw politycznych w Żaganiu. Od sierpnia 1954 do listopada 1955 przebywał na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojskowo-Politycznej im. Włodzimierza Lenina w Moskwie. W 1955, po ukończeniu kursu, objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 Korpusu Armijnego do spraw politycznych w Wałczu. W listopadzie 1956 został szefem Wydziału III Kadrowego w Zarządzie Politycznym Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W maju 1957 został zastępcą komendanta Wojewódzkiego Komitetu Wojskowego w Katowicach. W lipcu 1957 powrócił do Wrocławia na stanowisko zastępcy sekretarza Komitetu PZPR Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1958 uzyskał maturę w Gimnazjum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. W kwietniu 1959 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju do spraw politycznych we Wrocławiu, a w lipcu 1960 został szefem Zarządu I Organizacyjnego Głównego Zarządu Politycznego WP w Warszawie. Na tym stanowisku na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 1 października 1963 roku awansował na stopień wojskowy generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu 9 października 1963 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. W latach 1963–1965 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie.
Po powrocie do kraju został szefem Zarządu II Sztabu Generalnego WP, czyli szefem wywiadu wojskowego. Z funkcji szefa Zarządu II został usunięty w 1971 w związku z ucieczką na zachód oficera Zarządu II podpułkownika Kazimierza Stefańskiego. Na stanowisku szefa Zarządu II Włodzimierza Oliwę zastąpił płk Bolesław Szczepaniak.
Od lipca 1971 do października 1972 był dowódcą 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. Podczas jego dowodzenia dywizja zdobyła tytuł „Przodującego Związku Taktycznego w Siłach Zbrojnych”. Od października 1972 do 1983 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. 29 września 1973 na mocy uchwały Rady Państwa awansowany do stopnia generała dywizji. Akt nominacyjny otrzymał 10 października 1973 w Belwederze z rąk I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Od kwietnia do czerwca 1976 ukończył Kurs Przeszkolenia Szczebla Operacyjno-Strategicznego dla kierowniczej kadry WP w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1981–1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.
Od 23 marca 1983 do 1 sierpnia 1983 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a następnie do 12 listopada 1985 ministrem administracji i gospodarki przestrzennej w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1985–1989 był wiceministrem obrony narodowej – głównym kwatermistrzem WP. Na tym stanowisku 3 października 1986 awansowany uchwałą Rady Państwa na generała broni. Nominację wręczył mu 10 października 1986 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Był także przewodniczącym Komisji MON ds. Ochrony Środowiska i Ekologii Człowieka.
W latach 1986–1988 członek prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[3]. Od 25 kwietnia 1989 do 5 czerwca 1989 pełnił funkcję prezesa CWKS Legia Warszawa. Był również członkiem Prezydium Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa.
W 1947 został członkiem PPR[1]. Od 1948 członek PZPR (pełnił m.in. funkcję sekretarza POP w latach 1949–1950). Był posłem na Sejm PRL VII i VIII kadencji z ramienia PZPR. Był delegatem na VIII (luty 1980), IX (lipiec 1981) i X (lipiec 1986) Zjazd PZPR.
Zmarł nagle 5 czerwca 1989.
Pochowany został 14 czerwca 1989 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A4-tuje-15)[4]. W pogrzebie uczestniczył I sekretarz KC PZPR, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Mowy pogrzebowe wygłosili: w imieniu Wojska Polskiego – minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki, w imieniu współtowarzyszy służby – zastępca Głównego Kwatermistrza WP gen. bryg. Zdzisław Graczyk.
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[5]:
Mieszkał w Warszawie. Od 1950 żonaty ze Stanisławą z domu Adamską (1926–2004), z zawodu rachmistrzem. Miał syna i córkę[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
