Od 1945 do 1947 był członkiem Komitetu Centralnego PPR (od 1946 jednocześnie kierownikiem wydziału propagandy i członkiem sekretariatu, w którym ponownie zasiadał w 1948). Następnie – do 1970 – należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Delegat na III Zjazd PZPR w 1959. Pełnił mandat posła do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II, III i IV kadencji.
Przez około 10 lat (do 1970) był wiceprzewodniczącym Państwowej Rady Ochrony Przyrody. 20 sierpnia 1980 podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[7].
Władysław Bieńkowski podczas wojny był jednym z ideologów i organizatorów PPR i powstałej w 1943 KRN, a także redaktorem prasy komunistycznej.
W 1959 odszedł z Ministerstwa Oświaty w proteście przeciwko usunięciu religii ze szkół. W latach 60. stał się krytykiem realnego socjalizmu. Zaczął publikować w wydawnictwach emigracyjnych, za co w 1970 został usunięty z PZPR. Po 1976 stał się współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników oraz KSS KOR i w 1978 członkiem założycielem Towarzystwa Kursów Naukowych[9].
Wybrane publikacje
Nauka o Polsce współczesnej (1948),
O pseudo-nauce bibliologii i o najpilniejszych zadaniach bibliografii (1953),
Pamiątkowy Medal z okazji 40. rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)[21]
Przypisy
↑Ryszard Terlecki, Uniwersytet Latający i Towarzystwo Kursów Naukowych 1977–1981, wyd. Kraków-Rzeszów 2000, s. 251.
↑Bartosz Kaliski: Jan Lityński. W: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. T. 2. Warszawa: Ośrodek Karta, 2002, s. 41–43.
↑BartłomiejB.KapicaBartłomiejB., (Nie)reformowalny „realny socjalizm”? Władysława Bieńkowskiego analiza systemu komunistycznego w Polsce oraz pomysły na jego naprawę [online] [dostęp 2021-04-18].
↑Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2021-04-18].
↑HalinaH.ChamerskaHalinaH., Dyrektor Biblioteki Narodowej w trudnych latach 1948–1956 – Władysław Bieńkowski, [w:] DanutaD.Ostaszewska, WiesławaW.Żukowska (red.), Organizatorzy i inspiratorzy, Bibliotekarze Polscy we Wspomnieniach Współczesnych, 5, Warszawa: Wydawnictwo SBP, 1997, s. 30–40, ISBN 83-85778-78-0.
↑„Trybuna Robotnicza”, nr 4 (4350) 7 stycznia 1958, s. 2.
↑Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s.]).
Chamerska H.: Dyrektor Biblioteki Narodowej w trudnych latach 1948–1956 – Władysław Bieńkowski. [w:] Organizatorzy i inspiratorzy. Warszawa: SBP 1997, s. 30–40 (Bibliotekarze Polscy we Wspomnieniach Współczesnych, 5).
Kapica B.: (Nie)reformowalny „realny socjalizm”? Władysława Bieńkowskiego analiza systemu komunistycznego w Polsce oraz pomysły na jego naprawę., [w:] Letnia Szkoła Historii Najnowszej 2012. Referaty. Warszawa: IPN 2013, s. 72–80.
Kapica B.: Władysław Bieńkowski – współpracownik Komitetu Obrony Robotników i członek Towarzystwa Kursów Naukowych., [w:] Opozycja demokratyczna w PRL w latach 1976–1981. Red. W. Polak, J. Kufel, P. Ruchlewski. Gdańsk: Europejskie Centrum Solidarności 2012, s. 513–530.
Kisielewski S.: O Władysławie Bieńkowskim. „Kultura” 1991, nr 7/8.
Mołdawa T.: Ludzie władzy 1944–1991: władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 337. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
Stomma S.: Drwiący Piłat. O Władysławie Bieńkowskim refleksja. „Tygodnik Powszechny” 1991, nr 21.