 Władisław Trietjak (2008) | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Władisław Aleksandrowicz Trietjak | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1952 | ||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||
| Wzrost |
185 cm | ||||||||||||||||||
| Pozycja |
bramkarz | ||||||||||||||||||
| Uchwyt |
lewy | ||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||
| Klub | |||||||||||||||||||
| Numer w klubie |
20 | ||||||||||||||||||
| Draft |
NHL 1983, numer: 138 (7 runda) | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||
            
| |||||||||||||||||||
Władisław Aleksandrowicz Trietjak (ros. Владислав Александрович Третьяк; ur. 25 kwietnia 1952 w Orudjewie, rejon dmitrowski) – radziecki hokeista występujący na pozycji bramkarza, reprezentant ZSRR, czterokrotny olimpijczyk. Uznawany za jednego z najlepszych bramkarzy w historii hokeja. Trener i działacz hokejowy, od 2006 prezydent Federacji Hokeja Rosji.
Matka Trietjaka była nauczycielką wychowania fizycznego, ojciec uczył literatury rosyjskiej. Trietjak początkowo interesował się lekkoatletyką, koszykówką, siatkówką i narciarstwem. Podobnie jak wielu chłopców w jego wieku w ówczesnych czasach, zainteresował się hokejem i w wieku 11 lat zapisał się do szkółki klubu CSKA, która obecnie nosi imię Walerija Charłamowa. Jego pierwszym trenerem był Witalij Jerfiłow. Początkowo chciał grać na pozycji napastnika, jednak z powodu braku bramkarzy w klubie został przekwalifikowany na tę pozycję.
CSKA Moskwa (1968-1984)Trietjak nie rozegrał ani jednego meczu hokejowego przed ukończeniem 11 roku życia. W 1967 został chwilowo włączony do pierwszej drużyny seniorów CSKA przez Anatolija Tarasowa, a od następnego roku już na stałe.
W reprezentacji zadebiutował na turnieju mistrzostw świata w 1970. Od tej pory w każdym sezonie zaliczył przynajmniej jedną wielką imprezę w barwach narodowych aż do zakończenia kariery. W pierwszych igrzyskach olimpijskich 1972 wywalczył złoty medal. Międzynarodową sławę zdobył podczas gier z serii Summit Series w 1972, kiedy między innymi dzięki jego dobrej postawie w bramce reprezentacja ZSRR (nazywana „amatorską”) wygrała trzy z ośmiu spotkań z reprezentacją Kanady, która po raz pierwszy w historii była złożona tylko z zawodowych hokeistów. Trietjak był najlepszym zawodnikiem Series razem z Philem Esposito i Paulem Hendersonem. Po tych spotkaniach wiele klubów NHL chciało go wydraftować, w 1983 uczynił to Montreal Canadiens. Trietjak był gotowy do gry za oceanem, ale władze Związku Radzieckiego nie wyraziły zgody na wyjazd z kraju najlepszego bramkarza.
Trietjak stał się gwiazdą reprezentacji „Sbornej”, zdobył wraz z nią także złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1976 i w 1984, Canada Cup 1981, a także 10 złotych medali mistrzostw świata. Jednak na Igrzyskach Olimpijskich w 1980 Trietjak zaprzepaścił szansę na zdobycie kolejnego złotego medalu po meczu z reprezentacją USA (tzw. „Cud na lodzie”, uznany za najważniejsze wydarzenie w historii hokeja na lodzie).
Łącznie uczestniczył w turniejach mistrzostw świata w 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1981, 1982, 1983, zimowych igrzysk olimpijskich 1972, 1976, 1980, 1984, turniejach Summit Series 1972, 1974 oraz Canada Cup 1981.
Dwukrotnie był chorążym ekipy narodowej podczas ceremonii otwarcia igrzysk (1976 i 1984)[1]. Po igrzyskach olimpijskich w Sarajewie (1984) ogłosił zakończenie kariery.
W trakcie kariery określany pseudonimami Krab[2], Russkaja Stiena (Ruska Ściana), Człowiek Tysiąca Rąk[3].
.jpg)
Złoty medal mistrzostw świata: 1970, 1971, 1973, 1974, 1975, 1978, 1979, 1981, 1982, 1983
Złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich: 1972, 1976, 1984
Srebrny medal mistrzostw świata: 1972, 1976
Brązowy medal mistrzostw świata: 1977
Srebrny medal zimowych igrzysk olimpijskich: 1980 Złoty medal Canada Cup: 1981 Złoty medal mistrzostw ZSRR: 1970, 1971, 1972, 1973, 1975, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984 z CSKA Moskwa Srebrny medal mistrzostw ZSRR: 1969, 1974, 1976 z CSKA Moskwa
Puchar ZSRR: 1969, 1973, 1977, 1979, 1988 z CSKA Moskwa
Finał Pucharu ZSRR: 1976 z CSKA Moskwa Puchar Europy: 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1976, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984 z CSKA MoskwaŻona Trietjaka, Tatiana, była wykwalifikowana do nauczania literatury rosyjskiej, jednak już nigdy więcej nie pracowała. Mieli dwójkę dzieci: syna Dmitrija, który został dentystą i córkę Irinę, która została prawniczką. Syn Dmitrija, Maksim (ur. 1996) także został hokeistą i gra na pozycji bramkarza tak jak dziadek[11].
Trietjak był jednym z zaproszonych gości, którzy przemawiali podczas ceremonii zastrzeżenia w zespole Montreal Canadiens numeru z którym grał Ken Dryden (odbyła się 29 stycznia 2007). Dryden był jednym z bramkarzy reprezentacji Kanady podczas Summit Series 1972.
Trietjak zakończył karierę po wygranym meczu podczas Igrzysk Olimpijskich w Sarajewie z reprezentacją Czechosłowacji 2:0. W 1990 Mike Keenan zatrudnił Trietjaka na stanowisko trenera bramkarzy w Chicago Blackhawks. Podczas pracy w Chicago trenował jednych z najlepszych bramkarzy w NHL: Eda Belfoura, Dominika Haška czy Jocelyna Thibaulta. Trener Blackhawks Mike Keenan był zachwycony Trietjakiem i stwierdził, że 38-letni Rosjanin byłby jeszcze zdolny do gry w NHL. W Chicago pracował przez 14 sezonów. Odkąd opuścił amerykański klub, Ed Blefour występował z numerem 20 (z takim samym jak Trietjak podczas kariery zawodniczej). Obecnie, w hołdzie dla Władisława, z numerem 20 występuje inny rosyjski hokeista, Jewgienij Nabokow[12]. Ponadto był trenerem bramkarzy kadry Rosji na mistrzostwach świata w 2000.
W 1987 Trietjak napisał książkę „Trietjak, Legenda”. W 1989 został członkiem Hockey Hall of Fame, jako pierwszy sowiecki hokeista, który nie rozegrał ani jednego spotkania w NHL.
W 2003 został deputowanym w Dumie, wybrany z partii Jedna Rosja, z okręgu Saratów.
25 kwietnia 2006 (w 54. urodziny) został wybrany prezydentem Federacji Hokeja Rosji. Dostał 93 na 96 głosów[13]. Trzy dni później gubernator generalny Kanady odznaczył go Meritorious Service Decoration podczas ceremonii w Rideau Hall. Był wybierany ponownie na prezydenta FHR 9 lutego 2010 i 18 czerwca 2014.
W Toronto otworzył szkołę bramkarską, nazwaną jego imieniem.
28 marca 2007 wybrał się do Ottawy, aby rozmawiać o reaktywowaniu Summit Series w lecie 2007. Premier Rosji Michaił Fradkow dyskutował z premierem Kanady Stephen Harper na temat rozpoczęcia nowej, podobnej serii[14]. Postanowiono o rozegraniu Summit Series 2007 pomiędzy juniorskimi reprezentacjami Rosji i Kanady.
W sezonie 2009/2010 był menedżerem reprezentacji Rosji na turniejach mistrzostw świata 2010 oraz zimowych igrzysk olimpijskich 2010.
Od lipca 2013 członek zarządu CSKA Moskwa[15].
7 lutego 2014 podczas ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi razem z byłą radziecką łyżwiarką figurową, Iriną Rodniną oficjalnie zapalił znicz olimpijski[16].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
