 Sorokin podczas Festiwalu Literackiego w Kolonii, 2006 | |
| Imię i nazwisko |
Władimir Georgijewicz Sorokin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater |
Państwowy Uniwersytet Nafty i Gazu im. I.M. Gubkina w Moskwie |
| Dziedzina sztuki |
proza postmodernistyczna, dramat, scenariusz |
| Ważne dzieła | |
| |
| Strona internetowa | |
Władimir Georgijewicz Sorokin (ros. Владимир Георгиевич Сорокин; ur. 7 sierpnia 1955 w Bykowie, Rosyjska Federacyjna SRR) – rosyjski pisarz, czołowy przedstawiciel rosyjskiego konceptualizmu.
Urodził się 7 sierpnia 1955 roku w miasteczku Bykowo niedaleko Moskwy. Debiutował w wieku 17 lat w czasopiśmie Za kadry nieftianikow. Obecnie jest uznawany za jednego z trzech czołowych rosyjskich postmodernistów (obok Wiktora Pielewina i Wiktora Jerofiejewa). Jest autorem opowiadań, scenariuszy filmowych, dramatów i powieści, m.in. Norma, Tridcataja lubow’ Mariny, Sierdca czetyrioch, Gołuboje sało (Błękitna słonina), Lod (Lód) i Oczeried’ (Kolejka). Jego literatura przez wielu uznawana jest za dość kontrowersyjną – proputinowska organizacja „Idący razem” wrzucała Gołuboje sało do makiety sedesu, dopatrując się w utworze treści pornograficznych (chodziło o scenę intymnego zbliżenia Józefa Stalina i Nikity Chruszczowa), zaś na Sorokina po publikacji Lodu spadł grad oskarżeń o faszyzm (w powieści uprzywilejowaną pozycję mieli niebieskoocy blondyni).
Mimo kontrowersji utwory Sorokina z powodzeniem zostały przetłumaczone m.in. na angielski, niemiecki, francuski, holenderski, fiński, szwedzki, włoski, polski, japoński i koreański.
W marcu 2022 należał do sygnatariuszy apelu czołowych pisarzy piszących po rosyjsku do wszystkich mówiących po rosyjsku ludzi, aby szerzyli prawdę o wojnie wewnątrz Rosji[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
