Ursula K. Le Guin
Ilustracja
Ursula K. Le Guin (2008)
Imię i nazwisko

Ursula Kroeber Le Guin

Data i miejsce urodzenia

21 października 1929
Berkeley

Data i miejsce śmierci

22 stycznia 2018
Portland

Narodowość

amerykańska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Ważne dzieła

Ziemiomorze, Ekumena

Faksymile
Strona internetowa

Ursula Kroeber Le Guin (wym. ˈɜːrsələ ˈkroʊbər lə ˈɡwɪn, ur. 21 października 1929 w Berkeley, zm. 22 stycznia 2018 w Portlandzie[1]) – amerykańska pisarka, autorka książek SF i fantasy, z których wiele weszło do klasyki gatunku. Stworzyła cykle Ziemiomorze i Ekumena. Wielokrotnie wyróżniana nagrodami Hugo i Nebula.

Wyraźnie widoczne w jej twórczości było zainteresowanie antropologią kulturową. Le Guin nie ukrywała swoich fascynacji ideą anarchistyczną, co przejawia się również w jej dziełach. Spośród opublikowanych przez nią książek do kręgu utopii społecznej można zaliczyć przede wszystkim opowiadania: Ci, którzy odchodzą z Omelas, Dzień przed rewolucją oraz powieści Wracać wciąż do domu[a] i najsłynniejszą, Wydziedziczeni[b] (nagrody w 1975: Nebula[2], Hugo[3]).

Życiorys

Urodziła się w Berkeley w Kalifornii, jako córka antropologa Alfreda L. Kroebera i pisarki Theodory Kroeber. W 1901 jej ojciec zdobył doktorat w dziedzinie antropologii w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Columbia; objął także drugie stanowisko na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley[4]. Theodora Kroeber była autorką biografii swojego męża, Alfred Kroeber: A Personal Configuration, która jest również dobrym źródłem wiedzy o młodych latach Ursuli, a także na temat motywów biograficznych występujących w jej późniejszych dziełach oraz o jej zainteresowaniach antropologią społeczną.

W 1951 otrzymała stopień licencjata (będąc członkiem Phi Beta Kappa Society) w Radcliffe College, a w 1952 dyplom magistra na Uniwersytecie Columbia. Później studiowała we Francji, gdzie poznała męża, historyka Charlesa Le Guina. Pobrali się w 1953.

Le Guin interesowała się literaturą od wczesnej młodości. W wieku jedenastu lat posłała swoje pierwsze opowiadanie do magazynu „Astounding Science Fiction”, jednak zostało ono odrzucone. Jej najwcześniejsze utwory, z których kilka w przetworzonej formie znalazło się w Opowieściach orsiniańskich(inne języki) (Orsinian Tales), oraz Malafrena(inne języki) były niefantastycznymi opowieściami o fikcyjnych krainach wyobraźni. Na początku lat 60. powróciła do swych wczesnych zainteresowań fantastyką naukową i zaczęła regularnie pisać i publikować. Pierwszym jej szeroko znanym utworem stała się powieść Lewa ręka ciemności (The Left Hand of Darkness), która w 1970 otrzymała nagrody Hugo[5] i Nebula[6].

W późniejszych latach Le Guin interesowała się również filmem i muzyką. Współpracowała przy filmowej adaptacji (1980) swojej książki Jesteśmy snem (The Lathe of Heaven, 1971) pod oryginalnym tytułem powieści. W 1985 współpracowała z angielskim kompozytorem awangardowym Davidem Bedfordem nad librettem do space opery Rigel 9.

Od 1958 mieszkała w Portland w stanie Oregon, gdzie zmarła[1]. Miała troje dzieci i czworo wnucząt.

Pradziadkiem Ursuli Le Guin był Ludwik Stanisław Kraków, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych po powstaniu styczniowym. Jego matką, a praprababką pisarki była Paulina Krakowowa (z domu Radziejowska), pisarka, nauczycielka, redaktorka czasopisma „Pierwiosnek[7].

Tematyka prac

Le Guin i Harlan Ellison (1984)

W prawie wszystkich utworach fantastycznonaukowych Le Guin widać silny wpływ nauk społecznych, głównie socjologii i antropologii kulturowej, co lokuje je w gatunku znanym jako soft science fiction(inne języki)[8]. Autorka często używa motywu kultur pozaziemskich, by wypowiedzieć komunikat o kulturze ludzkiej w ogólności. Przykładem jest zagłębienie się w istotę tożsamości płciowej poprzez użycie motywu androginicznej rasy w powieści Lewa ręka ciemności (The Left Hand of Darkness). Takie zabiegi pozwalają umieścić jej prace w kategoriach feministycznej fantastyki naukowej(inne języki)[9]. Jej prace również często posiadają przesłania ekologiczne.

Z drugiej strony nie brak opisów zwykłych czynności i spraw codziennego życia. Na przykład w powieści Tehanu centrum historii stanowią postacie zaprzątnięte codziennymi sprawami opieki nad zwierzętami, pielęgnowania ogrodów czy wykonywania obowiązków domowych. Podczas gdy Le Guin często używa szerokiej perspektywy patrzenia na tematy polityczne czy kulturalne, pisała też rzeczy osadzone raczej bliżej domu. Wiele z jej krótkich opowiadań osadzonych jest w naszym świecie, w teraźniejszości lub bliskiej przyszłości.

Niektóre utwory fantastycznonaukowe, w tym powieści Wydziedziczeni (The Dispossessed) i Lewa ręka ciemności, należą do cyklu haińskiego (Hainish Cycle), którego bohaterowie żyją w odległej przyszłości, gdzie kilkadziesiąt planet zostało luźno powiązanych w Ligę Wszystkich Światów, a później w Ekumenę. Wiele z tych utworów mówi o następstwach kontaktu pomiędzy różnymi od siebie światami i kulturami. Powieści Lewa ręka ciemności lub Opowiadanie świata (The Telling) opowiadają o tym, co się dzieje, gdy wysłannicy Ekumeny (znani jako „mobile”) przybywają na odległe planety i wywołują tam kulturowy szok.

W odróżnieniu od sporej części głównego nurtu hard science fiction żadna z opisywanych przez autorkę cywilizacji nie posiada realnej możliwości podróżowania z prędkością większą od światła, gdyż żywe organizmy nie mogą jej przetrwać. Le Guin wymyśliła ansibl – urządzenie umożliwiające natychmiastową komunikację na dowolną odległość. Ów termin i pomysł wszedł do kanonu techniki fantastycznej i był później zapożyczany przez kilku innych znanych autorów.

Upamiętnienie

Ursula K. Le Guin Literary Trust ogłosił, że 21 października 2022, w dniu urodzin Ursuli Le Guin, zostanie przyznana po raz pierwszy Nagroda Ursuli K. Le Guin. Coroczna nagroda pieniężna w wysokości 25 tys. dolarów będzie przyznawana pojedynczej książce i ma honorować pisarzy, o których mówiła patronka w swoim przemówieniu podczas National Book Awards w 2014 – „realistów szerszej rzeczywistości, którzy potrafią wyobrazić sobie prawdziwe podstawy do nadziei i zobaczyć alternatywy wobec tego, jak żyjemy dziś”[10].

Publikacje

 Zobacz też kategorię: Twórczość Ursuli K. Le Guin.

Cykl Ekumena (Ekumen), zwany także cyklem Hain

Cykl Ziemiomorze (Earthsea)

Cykl Kotolotki (Catwings)

Cykl krótkich opowiadań dla dzieci:

  • 1988: Kotolotki (Catwings)
  • 1989: Kotolotki z wizytą u mamy (Catwings Return)
  • 1994: Wonderful Alexander and the Catwings
  • 1999: Jane on Her Own

Cykl Kroniki Zachodniego Brzegu (Annals of the Western Shore)

Inne

  • 1971: Jesteśmy snem (The Lathe of Heaven)
  • 1975: Wszystkie strony świata (The Wind’s Twelve Quarters) – zbiór opowiadań (zawiera m.in. opowiadania należące do uniwersum Ekumeny i świata Ziemiomorza)
  • 1976: Opowieści orsiniańskie(inne języki) (Orsinian Tales) – zbiór opowiadań
  • 1976: Zewsząd bardzo daleko(inne języki) (Very Far Away from Anywhere Else)
  • 1978: Oko czapli(inne języki) (The Eye of the Heron)
  • 1979: Malafrena(inne języki) – powieść osadzona w świecie opowieści orsiniańskich
  • 1980: Miejsce początku (The Beginning Place)
  • 1985: Wracać wciąż do domu (Always Coming Home)
  • 1987: Dziewczyny Buffalo(inne języki) (Buffalo Gals)
  • 1989: Nowa Atlantyda(inne języki) (The New Atlantis)
  • 1989: Dancing at the Edge of the World
  • 1994: Rybak z Morza Wewnętrznego(inne języki) (A Fisherman of the Inland Sea) – zbiór opowiadań (zawiera m.in. opowiadania należące do uniwersum Ekumeny)
  • 1996: Otwarte przestworza(inne języki) (Unlocking the Air)
  • 2003: Międzylądowania(inne języki) (Changing Planes) – zbiór opowiadań
  • 2008: Lawinia(inne języki) (Lavinia)
  • 2019: Dotąd dobrze. Wiersze (przekł. Jerzy Jarniewicz, Justyna Bargielska)

Adaptacje

Le Guin (2004)

Kilka większych prac autorki zostało zaadaptowanych dla filmu i telewizji. Jej powieść Jesteśmy snem (The Lathe of Heaven, 1971) została zekranizowana dwukrotnie. Najpierw w 1980 przez amerykańską telewizję thirteen/WNET New York przy jej udziale, a w 2002 przez telewizję A&E Network(inne języki) (amerykańska telewizja z siedzibą w Nowym Jorku).

We wczesnych latach 80. animator i reżyser Hayao Miyazaki poprosił o pozwolenie na realizację animowanej wersji Ziemiomorza. Jednak autorka, jako że prace tego reżysera były jej mało znane podobnie jak cały gatunek anime, odrzuciła propozycję. Kilka lat później, obejrzawszy film Mój sąsiad Totoro (My Neighbour Totoro), zmieniła zdanie, wierząc, że jeśli ktokolwiek mógłby nakręcić film o Ziemiomorzu, to może to być Miyazaki[potrzebny przypis]. Ostatecznie trzecia i czwarta z opowieści o Ziemiomorzu została użyta jako podstawa dla filmu animowanego Opowieści z Ziemiomorza, ang. Tales from Earthsea (jap. ゲド戦記 Gedo Senki). Jednak film w istocie został zrealizowany przez syna Miyazakiego, Gorō, bardziej niż przez samego Hayao Miyazaki, w związku z czym Ursula Le Guin wyrażała mieszane uczucia wobec filmu[11].

W 2004 Sci-Fi Channel zrealizował dwie pierwsze części Ziemiomorza jako miniserial Ziemiomorze. Autorka twierdzi, że została całkowicie pozbawiona wpływu na kształt tej adaptacji, o którym powiedziała: „w niczym nie przypomina to tego, co sobie wyobrażałam” (a far cry from the Earthsea I envisioned)[12]. W wyniku komplikacji związanych z prawami autorskimi film nie mógł być emitowany w Stanach Zjednoczonych do 2009[11].

Nagrody i wyróżnienia

Uwagi

  1. Wracać wciąż do domu: polskie wydanie, Wydawnictwo „Prószyński i s-ka”, 1997.
  2. Wydziedziczeni: polskie wydanie, tłum. Łukasz Nicpan, Wydawnictwo Phantom Press, 1993.

Przypisy

  1. a b Gerald Jonas: Ursula K. Le Guin, Acclaimed for Her Fantasy Fiction, Is Dead at 88. New York Times. [dostęp 2018-01-23]. (ang.).
  2. a b sfadb: Nebula Awards 1975. sfadb.com. [dostęp 2018-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-25)]. (ang.).
  3. a b 1975 Hugo Awards. thehugoawards.org. [dostęp 2018-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-07)]. (ang.).
  4. Steward, Julian (1960) Obituary: Alfred Louis Kroeber American Ethnography Quasimonthly.
  5. a b 1970 Hugo Awards. thehugoawards.org. [dostęp 2018-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-07)]. (ang.).
  6. a b sfadb: Nebula Awards 1970. sfadb.com. [dostęp 2018-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-25)]. (ang.).
  7. Ursula K. Le Guin. proszynski.pl. [dostęp 2017-10-23]. (pol.).
  8. Charlotte Spivack, „'Only in Dying, Life’: The Dynamics of Old Age in the Fiction of Ursula Le Guin,” Modern Language Studies, Vol. 14, No. 3. (Summer, 1984), s. 43–53.
  9. Marilyn Strathern, „Gender as It Might Be: A Review Article,” RAIN, No. 28. (Oct., 1978), s. 4–7.
  10. New Le Guin Prize for Fiction. locusmag.com, 2021-10-18. [dostęp 2021-11-09]. (ang.).
  11. a b Ursula K. LeGuin, „Gedo Senki”. [dostęp 2008-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-17)].
  12. A Whitewashed Earthsea: How the Sci Fi Channel Wrecked My Books.

Linki zewnętrzne

  • Strona oficjalna

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się