Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna
Christlich Demokratische Union Deutschlands
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Skrót

CDU

Lider

Friedrich Merz

Data założenia

1870 (Partia Centrum)
1945 (CDU)

Adres siedziby

Klingelhöferstraße 8
D-10785 Berlin

Ideologia polityczna

liberalny konserwatyzm, konserwatyzm społeczny, chrześcijańska demokracja

Poglądy gospodarcze

społeczna gospodarka rynkowa

Liczba członków

517 098 (kwiecień 2010)

Członkostwo
międzynarodowe

Europejska Partia Ludowa, Międzynarodówka Chadecka

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Europejska Partia Ludowa

Młodzieżówka

Junge Union (Młoda Unia)

Barwy

     czarny      czerwony

Obecni posłowie
152/736
Obecni senatorowie
21/69
Obecni eurodeputowani
23/96
Strona internetowa

Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna Niemiec (niem. Christlich Demokratische Union DeutschlandsCDU) – niemiecka partia polityczna, założona po II wojnie światowej. Partia określa się mianem centroprawicowej, nawiązuje do konserwatyzmu i chrześcijaństwa. CDU nie istnieje w Bawarii, ponieważ w tym kraju związkowym działa partia o podobnym charakterze, CSU. Na szczeblu ogólnokrajowym partie te współdziałają, występując jako CDU/CSU; mimo to każde z ugrupowań zachowuje swoją własną strukturę. Tworzą wspólną frakcję w niemieckim parlamencie i nie prowadzą przeciwko sobie żadnych działań. Połączenie CDU i CSU nazywane jest powszechnie Unią.

Niemcy
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Niemiec

Historia

Korzenie CDU sięgają Partii Centrum, założonej w 1870 r., w celu promowania interesów niemieckich katolików. Ugrupowanie to odegrało ważną rolę, uczestnicząc w większości rządów ostatnich lat Cesarstwa Niemieckiego oraz w czasie Republiki Weimarskiej. Została jednak rozwiązana w 1933 roku.

Nie możemy robić magii – ale możemy wykonywać swoją pracę. Wykonaj swoją robotę. Plakat z pierwszych powojennych wyborów w Niemczech w 1949 roku
Plakat antykomunistyczny na wybory w 1953 roku: „Wszystkie drogi marksizmu prowadzą do Moskwy! Dlatego CDU”

CDU została założona po II wojnie światowej przez byłych członków Partii Centrum, jednak jej głównym celem było zjednoczenie nie tylko katolików, ale również protestantów we wspólnym wyznaniowym i konserwatywnym ugrupowaniu. Jej pierwszym liderem, jak również kanclerzem Niemiec był Konrad Adenauer. CDU była partią dominującą na niemieckiej scenie politycznej w latach 1949–1963. W 1963 Ludwig Erhard zastąpił Adenauera na stanowisku kanclerza i szefa partii. Później miała miejsce recesja roku 1966. Doprowadziła ona do utraty przez CDU części zwolenników, co zmusiło ją do zawiązania koalicji z socjaldemokratyczną SPD. Kanclerzem został Kurt Georg Kiesinger z CDU. Jednakże w 1969 SPD utworzyła koalicję z kolei z FDP, a Unia utraciła swą dominującą pozycję na następne 13 lat. W tym czasie partyjni ideolodzy stworzyli nowe ekonomiczne i dotyczące spraw polityki zagranicznej, wytyczne. W 1982 roku FDP zawiązała koalicję z CDU. Kanclerzem został Helmut Kohl. W drugiej połowie lat 80. XX wieku partia utraciła część poparcia na rzecz nowej, skrajnie prawicowej partii Die Republikaner. CDU odzyskała jednak dawną popularność wraz z rokiem 1989 i upadkiem Muru Berlińskiego.

Polityka partii z lat 80. XX wieku ukierunkowana była na zjednoczenie Niemiec (co ostatecznie udało się zrealizować w 1990). W 1990 roku CDU połączyła się ze swoim wschodnioniemieckim odpowiednikiem o tej samej nazwie. Sukcesami partii były również działania na rzecz poprawy stosunków z sąsiadami, głównie z Francją oraz Polską (Kohl spotykał się m.in. z Mitterrandem i Mazowieckim). W 1990 roku miały miejsce wybory w zjednoczonych już Niemczech – Kohl ponownie został kanclerzem, jednak CDU utraciła wiele ze swojej popularności z powodu ekonomicznej recesji w byłym NRD i wzrostu podatków na Zachodzie. Jednak Unia odniosła ponowne zwycięstwo w wyborach w 1994 roku.

Zasłużony dla partii Kohl był jednak zamieszany w afery finansowe, co znacznie popsuło reputację partii. Był on jej przewodniczącym do czasu porażki w wyborach z 1998 roku, kiedy zastąpił go Wolfgang Schäuble. Ten jednak zrezygnował z przywództwa w 2000, na skutek skandalu finansowego w łonie CDU. Jego następczynią została Angela Merkel. W wyborach 1998 roku CDU uzyskała 28,4% głosów (CSU – 6,7%), a w 2002 – 29,5% (CSU – 9.0%). Unia odniosła zwycięstwo w wyborach 2005 roku, jednak nie na tyle wysokie, aby rządzić samodzielnie. Z tego powodu powstała tzw. wielka koalicja, utworzona z SPD. Problemem było to, iż oba ugrupowania domagały się fotela kanclerza. Po trzech tygodniach negocjacji ustalono, iż Merkel zostanie kanclerzem, a SPD otrzyma 8 z 16 stanowisk ministerialnych. Umowa koalicyjna została podpisana 14 listopada. Merkel została wybrana kanclerzem przez większość deputowanych (397 do 217) nowo zebranego Bundestagu 22 listopada 2005.

Program

Zgodnie ze stroną internetową Unii, jest ona ugrupowaniem bazującym na chrześcijaństwie, wprowadzającym w życie zasady chadeckie i dążącym do „zjednoczenia katolików i protestantów, konserwatystów i liberałów, propagatorów chrześcijańskich idei społecznych oraz mężczyzn i kobiety z różnych regionów, klas społecznych i tradycji demokratycznych”. Członkowie CDU wierzą, iż ludzkość odpowiedzialna jest wobec Boga za podtrzymywanie chrześcijańskich ideałów i dbałość o stan środowiska naturalnego. Partia opowiada się również za popieraniem wolności i godności wszystkich osób, włączając w to równość praw kobiet i mężczyzn, w tym także niepełnosprawnych. W kwestiach gospodarczych, partia ma program socjalliberalny, opowiada się za utrzymaniem podatków dochodowych progresywnych, dotacjami ze strony państwa dla kultury, edukacji itd. Chce jednak zmian w systemie rent i zasiłków. CDU opowiada się za wolnością ekonomiczną i prorynkową Unią Europejską, popierając integrację europejską. Jednakże silnie sprzeciwia się członkostwu Turcji w UE. Zdaniem kierownictwa partyjnego kraj ten nie byłby w stanie zagwarantować przestrzegania praw człowieka względem mniejszości chrześcijańskiej zamieszkującej jego tereny[potrzebny przypis].

Tradycyjnie, pośród zwolenników CDU wyróżnić można trzy orientacje ideowe, przez długi czas posiadające mniej więcej podobne wpływy w partii:

  • chrześcijańsko-socjalna – popularna pośród katolickiej klasy robotniczej, opowiadająca się za wiarą i sprawiedliwością społeczną postrzeganą przez pryzmat rzymskokatolickiej wizji człowieka,
  • umiarkowanie nacjonalistyczno-konserwatywna – rozpowszechniona przede wszystkim na terenach wiejskich i małych miastach, kładąca nacisk na obronę tradycyjnej niemieckiej kultury i wartości
  • wolnorynkowo-liberalna – popularna pośród biznesmenów, skupiająca się na wolności ekonomicznej i gospodarczej.

We wszystkich tych orientacjach mocno zarysowany był antymarksizm. W ostatnich latach orientacja liberalna najwyraźniej stała się najsilniejsza. Wśród członków partii obecni są też zwolennicy małżeństw par homoseksualnych. W roku 2017 Angela Merkel wyraziła zgodę posłom na głosowanie w Bundestagu zgodnie z własnym sumieniem w sprawie „Małżeństw dla wszystkich” przez co ustawa weszła w życie[1]. Główni przeciwnicy CDU na niemieckiej scenie politycznej to socjaldemokraci z SPD, postkomuniści z Die Linke. oraz lewicowy Sojusz 90/Zieloni. W roku 2017 do Bundestagu dostał się nowy rosnący w sile przeciwnik liderki CDU Angeli Merkel Alternatywa dla Niemiec – partia o profilu eurosceptycznym i anty-imigranckim. Liberalna FDP postrzegana jest jako naturalny partner koalicyjny dla Unii (choć w przeszłości bywało inaczej, kiedy to CDU miała wizerunek ugrupowania bardziej konserwatywnego w kwestiach gospodarczych). Partia zawierała jednak koalicje ze swoimi głównymi przeciwnikami: Socjaldemokratyczną Partią Niemiec oraz Zielonymi[potrzebny przypis].

Struktura wewnętrzna

Członkowie

CDU liczy sobie 574 526 członków. Przed 1966 rokiem liczbę członków podawano szacunkowo. Później dane zaczęto podawać na 31 grudnia roku poprzedniego.

Dane na temat organizacji partyjnych w poszczególnych landach

Land Przewodniczący Członków
Badenia-Wirtembergia Manuel Hagel(inne języki) 60 200
Berlin Kai Wegner 13 042
Brandenburgia Jan Redmann(inne języki) 5792
Brema Heiko Strohmann(inne języki) 2060
Hamburg Dennis Thering(inne języki) 2060
Hesja Boris Rhein 35 865
Meklemburgia-Pomorze Przednie Franz-Robert Liskow(inne języki) 5245
Dolna Saksonia Sebastian Lechner(inne języki) 59 372
Nadrenia Północna-Westfalia Hendrik Wüst 122 326
Nadrenia-Palatynat Christian Baldauf(inne języki) 22 000
Saara Stephan Toscani(inne języki) 40 854
Saksonia Michael Kretschmer 10 927
Saksonia-Anhalt Sven Schulze 6335
Szlezwik-Holsztyn Daniel Günther 19 770
Turyngia Mario Voigt(inne języki) 8465

Bastiony partyjne

Tradycyjnymi terenami, w których pozycja CDU jest silna są wiejskie lub katolickie regiony, takie jak Eifel, Münster, Sauerland, Fulda, Szwabia, Emsland, Nordfriesland, Pomorze Przednie, jak również obszary Saksonii, Eichsfeld, Taunus oraz mniejsze miasta, takie jak Baden-Baden, Konstancja i Pforzheim. Małym poparciem partia cieszy się w Bremie, Brandenburgii i Wschodnim Berlinie. Niemniej jednak CDU uzyskała większość absolutną podczas ostatnich wyborów w mieście Hamburg, które było tradycyjnym bastionem socjaldemokratów.

Stosunki z CSU

Siostrzana partia CSU działa tylko na terenie Bawarii. Razem z nią CDU tworzy wspólną grupę w Bundestagu. Nazywana jest ona CDU/CSU, lub (nieformalnie) „Unią”. Jej podstawą jest porozumienie międzypartyjne nazywane Fraktionsvertrag. Młodzieżówka jest wspólna dla obu ugrupowań. Jest to Junge Union.

W sprawach wagi państwowej i ogólnopaństwowych wyborów CDU i CSU ściśle ze sobą współpracują i wzajemnie koordynują poczynania, jednak pozostają prawnie i organizacyjnie oddzielnymi partiami. Różnice pomiędzy CDU i bardziej konserwatywną CSU czasem doprowadzają do spięć. Najpoważniejsze miało miejsce w 1976 roku, kiedy to CSU pod przywództwem Franza Josefa Straußa zakończyło sojusz z CDU podczas konferencji partyjnej w Wilbad Kreuth. Decyzja ta została wkrótce potem zmieniona, zaraz po tym jak CDU zagroziła desygnowaniem kandydatów konkurencyjnych względem CSU w Bawarii.

Relacje pomiędzy CDU a CSU są historycznie paralelne do dawnych niemieckich partii chadeckich – katolickiej Partii Centrum i Bawarskiej Partii Ludowej jako jej lokalnego wariantu.

Przewodniczący CDU

Przewodniczący frakcji CDU/CSU w Bundestagu

Kanclerze Niemiec z CDU

Poparcie w wyborach

Wyniki w wyborach parlamentarnych
Wybory Poparcie Zmiana punktów procentowych Mandaty (Bundestag) Zmiana
1949 25,2% 115
1953 36,4% 11,2 191 76
1957 39,7% 3,3 215 24
1961 35,8% 3,9 192 23
1965 38,0% 2,2 196 4
1969 36,6% 1,4 193 3
1972 35,2% 1,4 177 16
1976 38% 2,8 190 13
1980 34,2% 3,8 174 16
1983 38,1% 3,9 191 17
1987 34,4% 3,7 174 17
1990 36,7% 2,3 268 94
1994 34,2% 2,5 244 24
1998 28,4% 5,8 198 46
2002 34,4% 1,1 190 8
2005 27,8% 1,7 180 10
2009 27,3% 0,5 194 14
2013 34,1% 6,8 255 61
2017 26,8% 7,3 200 55
2021 24,1% 8,8 197 3
Wyniki w wyborach do Parlamentu Europejskiego
Wybory Poparcie Zmiana punktów procentowych Mandaty Zmiana L. miejsc dla Niemiec
1979 39,1% 34 81
1984 37,5% 1,6 34 81
1989 29,54% 7,96 25 9 81
1994 32% 2,46 39 14 99
1999 39,3% 7,3 43 4 99
2004 36,5% 2,8 40 3 99
2009 30,7% 5,9 34 6 99
2014 30,02% 0,68 29 5 96
2019 22,56% 7,46 23 6 96

Zobacz też

Przypisy

  1. „Tak” dla małżeństw homoseksualnych w Niemczech? | Wszystkie treści | DW | 28.06.2017. Deutsche Welle (www.dw.com) [dostęp 2017-09-24].

Linki zewnętrzne

  • Oficjalna strona partii (niem.)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się