| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1949 |
|---|---|
| Przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji | |
| Okres |
od 27 października 2008 |
| Poprzednik | |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji | |
| Okres |
od 27 października 2008 |
| Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji | |
| Okres |
od 13 stycznia 1997 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji (do 19 września 1991 – Rady Najwyższej Białoruskiej SRR) | |
| Okres |
od 16 maja 1990 |
| Przewodniczący Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 28 listopada 1994 |
| Przewodniczący Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 1985 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Uładzimir Pauławicz Andrejczanka (biał. Уладзімір Паўлавіч Андрэйчанка[a], ros. Владимир Павлович Андрейченко, Władimir Pawłowicz Andriejczenko; ur. 2 stycznia 1949 w Marjanowie w rejonie łozieńskim) – białoruski agronom, kołchoźnik i polityk, w latach 1990–1996 deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji, w latach 1997–2008 członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji, od 2008 roku deputowany i przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji.
Urodził się 2 stycznia 1949 roku we wsi Marjanowa, w rejonie łozieńskim obwodu witebskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1968 roku ukończył Technikum Sowchozowe w Łużasnej, w 1977 roku – Wielkołucki Instytut Gospodarstwa Wiejskiego, w 1988 roku – Mińską Wyższą Szkołę Partyjną[1]. Pracę rozpoczął[2] w 1968 roku jako agronom[1] kołchozu „Zwycięstwo Socjalizmu”[2] w rejonie wierchniedźwińskim. W latach 1968–1970 odbywał służbę wojskową w szeregach Armii Radzieckiej[1]. W latach 1970–1972 pracował jako starszy agronom Łoźnieńskiej Rejonowej Techniki Gospodarstwa Wiejskiego[2] (według innego źródła – Zubkowskiego Wydziału Specjalnego „Sielgostiechnika”[3]). W latach 1972–1974 pracował jako instruktor, kierownik działu organizacyjnego Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komsomołu. W latach 1974–1975 był instruktorem Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB)[2]. W latach 1975–1978 pełnił funkcję sekretarza komitetu partyjnego sowchozu „Adamienki”. W latach 1978–1981 pracował jako przewodniczący kołchozu im. Danukałowa w rejonie łoźnieńskim[3]. W latach 1981–1985 był kierownikiem Zarządu Gospodarstwa Wiejskiego Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1985–1987 pełnił funkcję przewodniczącego tego komitetu[2]. W latach 1987–1991 pracował jako I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB, przewodniczący Wierchniedźwińskiej Rejonowej Rady Deputowanych Ludowych – I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB[3]. Od października do grudnia 1991 roku pracował jako pierwszy zastępca przewodniczącego, a od grudnia 1991 do listopada 1994 roku – przewodniczący Komitetu ds. Gospodarstwa Wiejskiego i Żywnościowego Zabezpieczenia Ludności Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego. Jednocześnie od grudnia 1991 do listopada 1994 roku był zastępcą przewodniczącego Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego[3]. 28 listopada 1994 roku został wyznaczony przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę na przewodniczącego tego komitetu wykonawczego. Miało to miejsce cztery dni po decyzji Sądu Konstytucyjnego potwierdzającej zgodność z prawem reformy samorządowej, która radykalnie ograniczała prawa samorządów i podporządkowywała komitety wykonawcze prezydentowi. Zdaniem politologa Piotra Natczyka nominacja ta była częścią budowy przez prezydenta swego „pionu wykonawczego”, mogła także być pośrednio uzgodniona z elitą polityczną obwodu witebskiego[4]. Andrejczanka pełnił tę funkcję do października 2008 roku[2].
16 maja 1990 roku[5] Uładzimir Andrejczanka został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji (od 19 września 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi)[1]. Jego kadencja zakończyła się 9 stycznia 1996 roku. 13 stycznia 1997 roku wszedł do Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[6]. Od 22 stycznia[7] pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ekonomii, Budżetu i Finansów[8]. 19 grudnia 2000 roku został członkiem Rady Republiki II kadencji. Pełnił w niej funkcję członka tej samej komisji[9]. 15 listopada 2004 roku został członkiem Rady Republiki III kadencji z obwodu witebskiego, ponownie był w niej członkiem tej samej komisji. Jego kadencja w Radzie Republiki zakończyła się 31 października 2008 roku[10]. 27 października 2008 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV kadencji z Głębockiego Okręgu Wyborczego Nr 22[11]. Od tego samego dnia pełnił w niej funkcję przewodniczącego Izby Reprezentantów[2]. Od 13 listopada 2008 roku był członkiem Narodowej Grupy Republiki Białorusi w Unii Międzyparlamentarnej[12]. W grudniu 2008 roku został pierwszym zastępcą przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji. Zasiadał ponadto w Wyższej Radzie Państwowej Państwa Związkowego[2]. 18 października 2012 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów V kadencji z Dokszyckiego Okręgu Wyborczego Nr 22[13]. Tego samego dnia ponownie objął funkcję jej przewodniczącego[3]. Od 2016 jest przewodniczącym Izby Reprezentantów VI kadencji
W grudniu 2022 roku został usankcjonowany przez Kanadę[14].
Uładzimir Andrejczanka jest żonaty, ma dwoje dzieci[8]. Posiada willę położoną w elitarnej mińskiej dzielnicy Drozdy, zamieszkanej przez przedstawicieli władzy i ludzi blisko związanych z Alaksandrem Łukaszenką[15].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
