.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1949 |
|---|---|
| Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: najnowsza historia powszechna i Polski | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1977 – nauki humanistyczne |
| Habilitacja |
1988 – nauki humanistyczne |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski, |
| Wicemarszałek Sejmu IV kadencji | |
| Okres spraw. |
2001–2005 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Tomasz Nałęcz (ur. 29 października 1949 w Gołyminie) – polski historyk, publicysta i polityk, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego. Poseł na Sejm II i IV kadencji (1993–1997, 2001–2005), wicemarszałek Sejmu IV kadencji, w latach 2010–2015 doradca prezydenta RP.
Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie[1]. W 1972 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Na tej samej uczelni doktoryzował się w 1977, zaś doktorem habilitowanym nauk humanistycznych został w 1988[2]. Członek redakcji „Dziejów Najnowszych” w latach 1988–1991. W 1992 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego w Zakładzie Historii XX wieku na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego[2], a następnie stanowisko profesora w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku na Wydziale Nauk Politycznych. W pracy naukowej zajął się historią polityczną Polski XIX i XX wieku z uwzględnieniem historii ruchu robotniczego, a także najnowszą historią powszechną i Polski[3]. Wśród wypromowanych przez niego doktorów znalazł się Bogusław Kopka. W latach 2000–2001 był recenzentem historycznym na planie serialu biograficznego Marszałek Piłsudski.
Należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej, był m.in. przewodniczącym zarządu wydziałowego i członkiem zarządu uczelnianego tej organizacji[4]. W latach 1970–1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił m.in. funkcję I sekretarza POP na Wydziale Historycznym UW, a także sekretarza komitetu uczelnianego PZPR[4][5]. W latach 1980–1981 był członkiem NSZZ „Solidarność”[6]. Pod koniec lat 80. znalazł się wśród działaczy tzw. reformistycznego Ruchu 8 Lipca. W 1990 został jednym z wiceprzewodniczących Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Wystąpił z SdRP po ujawnieniu afery dotyczącej tzw. moskiewskiej pożyczki.
Podczas wyborów prezydenckich w 1990 był szefem sztabu kandydata SdRP na prezydenta Włodzimierza Cimoszewicza, który w I turze zajął 4. miejsce. Od 1990 do 1994 wykonywał mandat radnego Mokotowa[7]. W latach 1993–1997 zasiadał w Sejmie II kadencji z listy Unii Pracy (w wyborach uzyskał w okręgu warszawskim 1314 głosów[8]). W wyborach parlamentarnych w 2001 po raz drugi uzyskał mandat poselski z okręgu radomskiego z listy koalicji SLD-UP. W Sejmie IV kadencji wybrano go na stanowisko wicemarszałka. Do końca marca 2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Unii Pracy. W latach 2003–2004 przewodniczył sejmowej komisji śledczej badającej „aferę Rywina”. 1 kwietnia 2004 przystąpił do zakładanej przez Marka Borowskiego Socjaldemokracji Polskiej. W czerwcu 2005 został szefem sztabu wyborczego kandydata na prezydenta Marka Borowskiego, jednak w sierpniu otwarcie opowiedział się za kandydaturą Włodzimierza Cimoszewicza i 17 sierpnia 2005 został jego rzecznikiem[9], za co dzień później wykluczono go z SDPL[10] i skreślono z listy wyborczej kandydatów na posłów w wyborach parlamentarnych.
Przez kilka lat publikował felietony w tygodniku „Wprost”, zatytułowane Widziane z lewej strony. Po zakończeniu działalności w Sejmie powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Był też nauczycielem akademickim w Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie[11].
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 bez powodzenia ubiegał się o mandat z ramienia koalicji Porozumienie dla Przyszłości, uzyskując 4691 głosów (1,21%)[12]. 5 lipca tego samego roku ponownie został członkiem Socjaldemokracji Polskiej.
W grudniu 2009 zadeklarował ubieganie się w 2010 o urząd prezydenta RP z ramienia PD i SDPL[13], jednak w kwietniu 2010 wycofał się z udziału w wyborach[14], udzielając następnie poparcia kandydaturze Bronisława Komorowskiego[15]. 27 września tego samego roku został doradcą prezydenta Bronisława Komorowskiego do spraw historii i dziedzictwa narodowego. Pełnił tę funkcję do 5 sierpnia 2015[16]. W 2018 zasiadł w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego[17], następnie został członkiem rady programowej tej fundacji[18].
Członek Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego w Warszawie[19]. W 2024 z ramienia Koalicji Obywatelskiej został wybrany na radnego Wawra[20].
W 2015 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[21]. W 1980 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[4].
Od 1972 był mężem historyk Darii Nałęcz[22] (zm. 2022). Ma syna Andrzeja[6].
Jako autor:
Jako współautor:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
