Autor | |
---|---|
Tematyka |
religijna |
Typ utworu | |
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania | |
Język | |
Data wydania |
1226 |
Testament − ostatnie pismo podyktowane przez św. Franciszka z Asyżu na krótko przed śmiercią, jesienią 1226, dla umocnienia w powołaniu członków założonego przez siebie Zakonu Braci Mniejszych.
Franciszek w swoich pismach często podkreślał znaczenie „dobrej śmierci”, więc w celu jej dopełnienia sporządził testament[1]. Według ówczesnych przekonań chrześcijanin mógł w ten sposób odpokutować za swoje grzechy[1]. Dokument powstał w 1226 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią Biedaczyny[1][2]. Ponieważ w XIII wieku nie praktykowano spisywania testamentów duchowych, było to zjawisko precedensowe[2]. W trakcie powstawania dokumentu, Franciszek był już prawie całkiem niewidomy, zatem poprosił jednego z piśmiennych braci o spisanie jego woli i przełożenie jej na łacinę[3].
Franciszek zaznaczył, że Testament nie jest nową regułą, lecz „przypomnieniem, napomnieniem i zachętą”[2]. Jedyną materialną rzeczą, jaką posiadał był brewiarz, który podarował bratu Leonowi[3]. Pierwsza część Testamentu, czyli „przypomnienie” opisuje nawrócenie Biedaczyny i pierwsze lata życia w ubóstwie[2]. Druga idea, zwana „napomnieniem” odnosi się do szacunku wobec duchownych, sytuacji zakonu, nakazie pracy i ubóstwa oraz zakazie szukania pomocy w Kurii[4]. Zwieńczeniem dokumentu jest „zachęta”, która skłania do przestrzegania reguły i Testamentu[4]. Na sam koniec, Franciszek żegna się z braćmi i im błogosławi[5].
Rola Testamentu jako dokumentu prawnego została rozstrzygnięta w 1230 bullą Grzegorza IX Quo elongati: nie posiada on mocy prawnej, a jedynie charakter duchowego pouczenia. Testament różny jest od Testamentu sieneńskiego, czyli napisanej przez Franciszka w Sienie wiosną 1226 krótkiej zachęty dla braci.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.