Teofrast z Eresos
Θεόφραστος
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

ok. 370 p.n.e.
Eresos

Data i miejsce śmierci

287 p.n.e.
Ateny

Historia plantarum, 1549

Teofrast z Eresos (gr. Θεόφραστος, Theophrastos), (ok. 370287 p.n.e.) – grecki uczony i filozof. Uczeń i przyjaciel Arystotelesa, w latach 322-287 p.n.e., jako jego następca, był scholarchą Lýkeionu w szkole perypatetyków. Był nauczycielem Demetriusza z Faleronu.

W swoich badaniach Teofrast skupiał się na filozofii przyrody, a w związku z tym rozbudował metodę obserwacji i stosował ją w badaniach biologicznych, medycznych, meteorologicznych, jak również w rozważaniach charakterologicznych (w Charakterach przedstawił 30 portretów literackich przedstawiających typowe wady ludzkie) i etycznych. Pozostawił też prace z dziedziny m.in. filozofii, fizyki, mineralogii, historii, prawa i psychologii.

Dzięki głębokim studiom nad systematyką, morfologią, geografią i fizjologią roślin wniósł epokowy wkład do biologii – sformułował różnice między światem zwierzęcym i roślinnym, wprowadził podział świata roślinnego (utrzymany do XVI w.) na 4 grupy, opisał około 500 gatunków roślin, podał sposoby ich rozmnażania i ich użytkowanie w różnych dziedzinach życia, opisał pobudliwość roślin oraz wyodrębnił z budowy roślin: korzeń, łodygę i liście. Jest autorem najwybitniejszych starożytnych dzieł w dziedzinie botaniki, znanych w przekładach łacińskich: Historia plantarum (9 ksiąg) i De causis plantarum (6 ksiąg). Za swoje osiągnięcia zyskał miano ojca botaniki, a wraz z Arystotelesem (zajmującym się głównie zoologią) uznawany jest za ojca biologii[1]. Uważany jest też za prekursora ekologii i geografii roślin.

Badania Teofrasta w dziedzinie historii filozofii stały się podstawą późniejszej doksografii. Był pierwszym greckim autorem, który pisał o żydowskim kulcie, określając ich urodzonymi filozofami[2][3][4][5].

Rękopisy jego dzieł zaginęły na Zachodzie wraz z końcem starożytności. Zostały przechowane w Bizancjum, skąd powróciły na Zachód w XV w.

Z zachowanych pism Teofrasta w języku polskim wydano:

  • Badania nad roślinami, księgi 1–9, 1961 r.
  • Historia filozofii – poglądy filozofów przyrody, polski wybór Pisma filozoficzne i wybrane pisma przyrodnicze z dod. Charakterów, 1963 r.
  • Charaktery, jw.
  • Przyczyny powstawania i rozwoju roślin [albo] Fizjologia roślin, księgi 1-6, 2002 r.

Jean de La Bruyère: Charaktery, czyli przymioty z Teofrasta z Obyczaiami tego wieku - Tom I, Tom II

Przypisy

  1. Lennox 2017 ↓, 1.
  2. Porfiriusz O wegetarianizmie 2.26.3, WN Sub Lupa, Warszawa 2018.
  3. Stern Menahem, ed., tr. Greek and Latin Authors on Jews and Judaism. 3 vols. Jerusalem: Isael Academy of Sciences and Humanities, 1976-84. Print. Publications of the Israel Academy of Science and Humanities. 1: 8-12 nr. 4.
  4. Cook John G. The Interpretation of the Old Testament in Greco-Roman Paganism. Tübingen: Mohr Siebeck, 2004. Print. Texte und Studien zum antike Judentum 23, s. 181-83.
  5. Stern Menahem and Oswyn Murray. "Hecataeus of Abdera and Theophrastus on Jews and Egyptians". Journal of Egyptian Archaeology 58 (1973): s. 163.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Theophrastus "On Stones" (ang.)
  • Katerina Ierodiakonou, Theophrastus, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 31 maja 2016, ISSN 1095-5054 [dostęp 2017-12-31] (ang.).
  • Anonim, Theophrastus, Internet Encyclopedia of Philosophy, ISSN 2161-0002 [dostęp 2018-06-27] (ang.).
  • Charaktery tekst gr., tłum. ang., tłum. pl.
  • Dzieła Teofrasta z Eresos w bibliotece Polona

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się