Teobaldo Boccapecora | |
Kardynał prezbiter | |
Miejsce urodzenia |
Rzym |
---|---|
Data śmierci |
ok. 1125/26 |
Papież-elekt | |
Okres sprawowania |
16/17 grudnia 1124 |
Wyznanie | |
Diakonat |
najpóźniej 18 grudnia 1109 |
Prezbiterat |
10 marca 1123 |
Nominacja biskupia |
16 grudnia 1124 |
Sakra biskupia |
brak |
Kreacja kardynalska |
najpóźniej 18 grudnia 1109 |
Kościół tytularny |
S. Maria Nuova (1109?) |
Teobaldo Boccapecora (zm. ok. 1125/26[1]) – włoski kardynał, wybrany na papieża 16 grudnia 1124 pod imieniem Celestyn II, ostatecznie jednak nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży[2], jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież-elekt”.
Teobald pochodził z rzymskiej rodziny Boccapeccorini[1]. Papież Paschalis II mianował go kardynałem diakonem S. Maria Nuova prawdopodobnie pod koniec pierwszej dekady swych rządów. Po raz pierwszy jest poświadczony jako kardynał w prywatnym dokumencie z 30 stycznia 1110. Uczestniczył w synodzie laterańskim w marcu 1112 oraz w papieskiej elekcji 1118. Sygnował bullę Kaliksta II z 17 kwietnia 1121. Ten sam papież zapewne w marcu 1123 mianował go kardynałem prezbiterem S. Anastasiae[1]. W tej godności dwukrotnie występuje jako świadek na bullach Kaliksta II (6 kwietnia 1123 i 1 kwietnia 1124)[3].
Po śmierci papieża Kaliksta II (13 grudnia) 1124 początkowo wybór kardynałów padł na sędziwego już kardynała Teobalda, który przyjął imię Celestyna II. Jego kandydaturę wysunął kardynał Gionata z SS. Cosma e Damiano, przyjaciel rzymskiego rodu Pierleoni. Kilka godzin później jednak baron Roberto Frangipani, rywal Pierleonich, w porozumieniu z kardynałem-kanclerzem Ajmerykiem, wtargnął z wojskiem na obrady elekcyjne i doprowadził do wyboru przez kardynałów swojego kandydata, kardynała-biskupa Ostii Lamberta (Honoriusza II)[1]. Teobald, który w czasie zajść został ranny, zrezygnował z godności papieskiej[1]. W ciągu następnych kilku dni trwały intensywne negocjacje między zwolennikami Pierleonich i Frangipanich co do dalszych kroków. W wyniku tych rozmów 21 grudnia elekcja została powtórzona i potwierdzono wybór Honoriusza II. Jak twierdzili przeciwnicy Frangipanich, rezultat ten osiągnięto dzięki symonii[4].
O późniejszych losach Teobalda nic bliżej nie wiadomo. Jego imię nie występuje w żadnych zachowanych dokumentach Honoriusza II. Pewne poszlaki wskazują, że żył jeszcze pod koniec 1126[5]. Jego następca na stanowisku kardynała-prezbitera S. Anastasia został mianowany przed 7 maja 1128, co wskazuje, że do tego czasu musiał umrzeć[6].
Ponieważ Teobald nie został konsekrowany i nie sprawował de facto władzy papieskiej jako Celestyn II, nie znajduje się w oficjalnym spisie papieży[1]. To samo imię przyjął jeden z kolejnych papieży. Giovanni Mercati, twórca półoficjalnej listy papieży, zaliczył go do antypapieży. Klasyfikacja ta, jakkolwiek bardzo rozpowszechniona, jest obecnie kwestionowana, gdyż wybór Teobalda był legalny, a jedynie nie doszło do objęcia przez niego władzy. Dlatego niektórzy badacze (np. Niccolò del Re) proponują określanie go mianem „papież-elekt”[7].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.