Teatr japoński rozwijał się początkowo pod wpływem miejscowej kultury oraz wzorców czerpanych z kontynentu (gł. z Chin). Wraz z otwarciem się Japonii na świat zachodni w połowie XIX wieku mamy do czynienia z powstaniem teatru nowożytnego, tworzonego również w oparciu o tradycję teatralną Europy. W okresie poprzedzającym teatr nowożytny, w klasycznym teatrze japońskim dostrzec można kilka etapów wiążących się z wykształceniem nowych form teatralnych. Każdorazowo ich powstanie łączyło się ze zmianami ekonomiczno-społecznymi, zmieniając charakter, jak i kategorie twórców i odbiorców teatru.
Do form klasycznych teatru japońskiego należy zaliczyć:
Cechy wspólne większości form klasycznego teatru japońskiego to:
Wraz z rewolucją Meiji, szybką industrializacją i zmianami w obliczu tradycyjnego społeczeństwa japońskiego, początkowo od końca XIX wieku odchodzono od klasycznego teatru japońskiego na rzecz wzorców świadomie kopiowanych z teatru europejskiego (shingeki). Dopiero od przełomu lat 50. i 60. wraz z rozwojem nurtu post-shingeki można mówić o wpływie i powrocie do źródeł rodzimej sztuki teatralnej, przy równoczesnym zachowaniu kanonów europejskich.
Wpływ tradycyjnego teatru japońskiego polega przede wszystkim na:
Ta asymilacja pozwoliła klasycznemu teatrowi japońskiemu na przetrwanie i rozwój w obrębie kulturowej ciągłości. Obecnie bowiem większość historycznych form tego teatru wiąż funkcjonuje (główne ośrodki w Tokio, Osace i Kioto), stanowiąc swoisty skarb dziedzictwa narodowego Japończyków i tak też jest przezeń traktowany. Teatr klasyczny pozostaje źródłem inspiracji zarówno dla twórców miejscowych jak i z kręgów cywilizacji europejskiej.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.