.jpg) Tadeusz Zajączkowski (2018) | |
| Data i miejsce urodzenia |
10 listopada 1939 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 grudnia 2023 |
| Zawód, zajęcie |
urolog, historyk medycyny |
Tadeusz Zajączkowski (ur. 10 listopada 1939 w Cząstkowie Polskim na terenach utworzonego przez Niemców powiatu Płońsk, przyłączonego do Prus Wschodnich, zm. 5 grudnia 2023 w Essen) – polsko-niemiecki chirurg-urolog i historyk medycyny.
Jest synem rolnika Hieronima Zajączkowskiego (1911–1990) i Genowefy z domu Topolskiej (1921–2017).
Od roku 1945 uczęszczał do szkoły podstawowej w Cząstkowie Mazowieckim, od roku 1953 do liceum w Modlinie, w roku 1957 uzyskał maturę.
W latach 1958-1964 studiował na Akademii Medycznej w Szczecinie. Po zdaniu 26 lipca 1964 egzaminu państwowego, od 1 października 1964 do 31 maja 1966 był asystentem na oddziałach pediatrii, chirurgii, ginekologii, położnictwa i chorób wewnętrznych szpitali szczecińskich. Następnie przez dwa lata odbywał obowiązkową służbę wojskową jako lekarz w jednostce wojskowej w Szczecinie.
W roku 1966 poślubił lekarkę Elżbietę Marię Wojewską i w latach następnych został ojcem dwóch synów: Andrzeja Pawła (1967) i Antoniego Michała (1969).
Rozpoczął specjalizację z chirurgii pod kierownictwem prof. Jana Kortasa na I klinice chirurgicznej, od 1 czerwca 1968 pod kierownictwem prof. Rafała Heftmanna na II klinice chirurgii. Przez cztery lata specjalizował się w urologii pod kierownictwem prof. Alfonsa Wojewskiego.
22 listopada 1972 uzyskał promocję doktorską za pracę „Etiologia i terapia kamicy odlewowej w nerkach”. Był lekarzem w Rostocku, Warszawie, Krakowie, Katowicach i w Lund.
W lecie 1973 przez trzy miesiące pełnił obowiązki lekarza na statku-bazie przetwórczej MS Gryf Pomorski.
Po zdaniu 31 października 1973 egzaminu specjalizacyjnego z urologii, od 1 stycznia 1974 został adiunktem kliniki urologicznej Akademii Pomorskiej w Szczecinie.
12 września 1975 zamieszkał wraz z rodziną w Niemczech Zachodnich. Otrzymał pracę w katolickiej klinice w Duisburgu, musiał jednak jako asystent w szpitalu św. Barbary w Hamborn nostryfikować uprawnienia. Od 1 kwietnia 1976 przeszedł do katolickiego szpitala mariackiego w Essen-Altenessen.
Szkolił się w zakresie urologii w klinikach urologicznych w Rostocku, Warszawie, Krakowie, Katowicach i w Lund.
W listopadzie 1976 otrzymał obywatelstwo niemieckie. W roku 1984 odwiedził kliniki urologiczne w Nowym Jorku i Miami. Wykładał na wydziale medycznym uniwersytetu Duisburg-Essen. 1 stycznia 2006 przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał wraz z żoną w Mülheim an der Ruhr.
Oprócz działalności jako lekarz urolog zajmował się historią medycyny. Od roku 2008 współpracował z redakcją „Przeglądu Urologogicznego”, zaś od roku 2011 był kierownikiem działu historycznego w Przeglądzie Urologicznym. Od roku 2010 był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Urologicznego.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
