porucznik intendent | |
Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1921 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Tadeusz Kułakowski ps. „Orwid”[1] (ur. 23 grudnia 1894 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik intendent rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom[1].
Urodził się 23 grudnia 1894 we Lwowie, w rodzinie Jakuba i Walerii z Kardellów[2][1].
Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W latach 1914–1917 służył w Legionach. Najpierw w 1 pułku piechoty potem w 1 pułku artylerii, a następnie w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym jako obywatel Austro-Węgier został powołany do armii austriackiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Błękitnej Armii, z którą powrócił do kraju w 1919 roku. W latach 1919–1921 służył Wojsku Polskim w 12 pułku artylerii polowej jako oficer żywnościowy. W 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu ogniomistrza.
11 września 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 212. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[3]. W latach 1933 i 1934 odbył ćwiczenia w Składnicy Materiałów Intendentury w Przemyślu oraz w Brześciu nad Bugiem[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Baranowicze[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 54. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[5].
Jako osadnik wojskowy mieszkał w Domaszewiczach, pow. baranowicki. Pracował społecznie w Związku Osadników i Związku Legionistów[6].
We wrześniu 1939 został powołany do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii[2]. Dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1752.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.