Tadeusz Kułakowski
Orwid
Ilustracja
porucznik intendent porucznik intendent
Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1894
Lwów

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
1 Pułk Artylerii
I Brygada Legionów Polskich
Nowogródzka Brygada Kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP, nadany trzykrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Tadeusz Kułakowski ps. „Orwid”[1] (ur. 23 grudnia 1894 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik intendent rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom[1].

Życiorys

Urodził się 23 grudnia 1894 we Lwowie, w rodzinie Jakuba i Walerii z Kardellów[2][1].

Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W latach 1914–1917 służył w Legionach. Najpierw w 1 pułku piechoty potem w 1 pułku artylerii, a następnie w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym jako obywatel Austro-Węgier został powołany do armii austriackiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Błękitnej Armii, z którą powrócił do kraju w 1919 roku. W latach 1919–1921 służył Wojsku Polskim w 12 pułku artylerii polowej jako oficer żywnościowy. W 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu ogniomistrza.

11 września 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 212. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[3]. W latach 1933 i 1934 odbył ćwiczenia w Składnicy Materiałów Intendentury w Przemyślu oraz w Brześciu nad Bugiem[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Baranowicze[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 54. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[5].

Jako osadnik wojskowy mieszkał w Domaszewiczach, pow. baranowicki. Pracował społecznie w Związku Osadników i Związku Legionistów[6].

We wrześniu 1939 został powołany do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii[2]. Dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1752.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
  2. a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 278.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 24 września 1926, s. 316.
  4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 210.
  5. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 743.
  6. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 166.
  7. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
  9. M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 358 „za zasługi na polu pracy społeczno-rolniczej”.
  11. M.P. z 1939 r. nr 135, poz. 318 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się