Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1 marca 1924 |
Data śmierci |
29 listopada 2015 |
profesor nauk historycznych | |
Specjalność: historia średniowieczna | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1950 |
Habilitacja |
1955 |
Profesura |
1966 – nadzwyczajny 1978 – zwyczajny |
Nauczyciel akademicki | |
uczelnia |
Instytut Historii i Archiwistyki UMK |
Okres zatrudn. |
1949–1985 |
Odznaczenia | |
Tadeusz Grudziński (ur. 1 marca 1924 w Woli Karczewskiej, zm. 29 listopada 2015[1]) – polski naukowiec, historyk-mediewista specjalizujący się m.in. w dziejach wczesnośredniowiecznej Europy i Polski.
W czasie II wojny światowej uczęszczał na tajne komplety w Otwocku, gdzie w 1943 ukończył szkołę średnią. W 1944 pracował fizycznie we młynie. Był członkiem Armii Krajowej, a w latach 1944–1945 służył w 2 Armii Wojska Polskiego.
Po wojnie trafił do Torunia, gdzie w 1949 ukończył studia historyczne i został zatrudniony w Katedrze Historii Polski Średniowiecznej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W 1950 uzyskał stopień doktora, temat jego rozprawy brzmiał Bolesław Szczodry. Zarys dziejów panowania, a promotorem był Bronisław Włodarski. W 1955 uzyskał habilitację. W 1966 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1978 – profesora zwyczajnego.
Na UMK pracował do przejścia na emeryturę w 1985. W latach 1970–1972 był członkiem senatu uczelni. Kierował Zakładem Historii Słowiańszczyzny Zachodniej (1957–1969), Katedrą Historii Polski Średniowiecznej (1966–1969) i Zakładem Historii Średniowiecza (1969–1980). W latach 1966–1972 był dyrektorem Instytutu Historii i Archiwistyki UMK. Wśród wypromowanych przez niego doktorów znalazł się, m.in.: Tomasz Tadeusz Nowakowski (1986).
Ojciec Przemysława Grudzińskiego[2]. Pochowany na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu[3].
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954)[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.