.jpg) Sznaucer olbrzym o umaszczeniu całkowicie czarnym | |
| Inne nazwy |
Sznaucer monachijski, sznaucer piwny (dawne nazwy) |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
65–70 cm (psy), |
| Masa |
35-47 kg[1] |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, Sekcja 1, |
| AKC |
Working |
| ANKC |
Grupa 6 (Utility) |
| CKC |
Grupa 3 - Working Dogs |
| KC(UK) |
Working |
| NZKC |
Utility |
| UKC |
Herding Dog Breeds |
| Wzorce rasy | |
| |
Sznaucer olbrzym – rasa psów, należąca do II grupy (wd.FCI) - Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[2]. Typ dogowaty[3]. Podlega próbom pracy[4].
Za oficjalną datę powstania rasy (według E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.
Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych[5].
Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.
Konieczność systematycznego trymowania sierści.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
