Szamil Basajew
Шамиль Салманович Басаев
Ilustracja
Szamil Basajew w 1995 roku
Pełne imię i nazwisko

Szamil Sałmanowicz Basajew

Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1965
Dysznie-Wiedieno, Czeczeńsko-Inguska ASRR, Rosyjska FSRR, Związek Radziecki

Data i miejsce śmierci

10 lipca 2006
Ekażewo, Inguszetia, Rosja

Odznaczenia
Bohater Abchazji

Szamil Sałmanowicz Basajew, czecz. Салман ВоӀ Шамиль, Salmani voj Şamil; ros. Шамиль Салманович Басаев (ur. 14 stycznia 1965, zm. 10 lipca 2006) – przywódca rebeliantów czeczeńskich. Uznawany zarówno za patriotę walczącego o uniezależnienie Czeczenii od Rosji, jak i za jednego z najgroźniejszych terrorystów światowych (tę ostatnią opinię wyrażała nie tylko Rosja, ale też Organizacja Narodów Zjednoczonych[1], Departament Stanu USA[2] i Komisja Europejska[3]). W 2003 roku zmienił swoje imię i nazwisko na Abdallah Szamil Abu-Idris.

Życiorys

Pochodził z górskiej wioski Wiedieno w południowo-wschodniej Czeczenii przy granicy z Dagestanem, z rodziny czeczeńsko-awarskiej o silnym poczuciu świadomości patriotyczno-narodowej. Swoje imię otrzymał na cześć słynnego przywódcy powstania górali kaukaskich przeciwko Rosji w latach 1834–1859 – imama Szamila. W 1982 ukończył dziesięcioletnią szkołę średnią w Ałchan-Kała pod Groznym. W latach 1983–1985 odbył zasadniczą służbę wojskową w szeregach Armii Radzieckiej, w jednostce straży pożarnej. Trzykrotnie zdawał bez powodzenia egzaminy wstępne na Wydział Prawniczy Uniwersytetu im. Łomonosowa, ostatecznie został w 1987 przyjęty na Moskiewski Instytut Inżynierów Urządzenia Terenu. Według różnych źródeł studia porzucił po roku lub został skreślony z listy studentów za brak wyników. W tym czasie zajął się działalnością gospodarczą, m.in. składaniem i sprzedażą komputerów osobistych, co było zajęciem dochodowym. W czasie nieudanego przewrotu w Moskwie stanął po stronie Borysa Jelcyna; w sierpniu 1991 był jednym z obrońców gmachu parlamentu – „Białego domu”, za co otrzymał później od Jelcyna okolicznościowy dyplom z podziękowaniami.

We wrześniu 1991 powrócił do rodzinnej Czeczenii, gdzie jako członek ochotniczej gwardii narodowej ochraniał obrady czeczeńskiego Kongresu Narodowego w Groznym, który w październiku tego samego roku doprowadził do wyboru na prezydenta republiki Dżochara Dudajewa. Po jednostronnym ogłoszeniu przez Dudajewa niepodległości Czeczenii i wprowadzeniu przez prezydenta Jelcyna stanu wyjątkowego w tej republice porwał rosyjski samolot pasażerski i zmusił go do lądowania w Ankarze, gdzie w trakcie konferencji prasowej zażądał odwołania stanu wyjątkowego w Czeczenii. Ostatecznie uwolnił zakładników, a władze tureckie pozwoliły mu na powrót do Czeczenii. Bez powodzenia startował w wyborach prezydenckich w Czeczenii w 1991 roku.

W latach 1992–1993 wraz z rosyjskimi i czeczeńskimi ochotnikami walczył przeciwko Gruzji po stronie separatystycznego rządu Abchazji. Szkolił się w obozach wojskowych w Rosji (1992) i paramilitarnych w Afganistanie (1994).

Po wybuchu I wojny w Czeczenii uczestniczył w walkach z Rosjanami jako jeden z głównych komendantów polowych. Podczas I szturmu Groznego dowodził oddziałem czeczeńskiego specnazu i był jednym z ostatnich dowódców walczących w mieście; jednej z dzielnic jego przedmieścia – Czarnorzecza – bronił aż do połowy marca. W 1995 najechał rosyjskie miasto Budionnowsk, biorąc ok. 1600 – głównie cywilnych – zakładników. Po kilku dniach walk przerywanych negocjacjami, ogłoszono tymczasowe zawieszenie broni w Czeczenii w zamian za zwolnienie zakładników, natomiast za samym Basajewem wysłano w Rosji list gończy. W czerwcu 1996 dowodził spektakularną operacją odbicia Groznego (operacja Dżihad).

W maju 1995, w wyniku precyzyjnego nalotu lotniczego na jego dom w Wiedieno zginęło 11 członków jego najbliższej rodziny.

Po wycofaniu się wojsk rosyjskich ubiegał się o urząd prezydenta Czeczenii w wyborach w styczniu 1997, przegrał jednak z szefem sztabu sił czeczeńskich Asłanem Maschadowem. Objął stanowisko wicepremiera, a później premiera, z którego zrezygnował w lipcu 1998. Jako premier, pomimo tego że był jednocześnie ścigany rosyjskim listem gończym, uczestniczył w rokowaniach pokojowych z Rosją.

W sierpniu 1999 oddziały bojowników islamskich, kierowane przez Basajewa i jego arabskiego brata krwi Chattaba, wkroczyły do Dagestanu, ogłaszając Basajewa przywódcą republiki islamskiej. Stało się to jednym z pretekstów rozpoczęcia II wojny czeczeńskiej.

W początkowej fazie drugiej wojny, stracił stopę w wybuchu miny, idąc jako pierwszy przez pole minowe podczas przebijania się z Groznego 2 lutego 2000. Od tego czasu prowadził walkę partyzancką, m.in. osobiście dowodząc opanowaniem stolicy Inguszetii, Nazrania, w czerwcu 2004 roku. Od 2001 stał na czele zorganizowanego przez siebie „batalionu” najbardziej radykalnych bojowników kaukaskich, gotowych do przeprowadzania aktów terroru na terenie Rosji i ataków samobójczych (zarówno na cele militarne, jak i cywilne).

Wziął odpowiedzialność za wiele zamachów, m.in. za atak z 9 maja 2004 na paradę z okazji dnia zwycięstwa w Groznym, w którym zginął m.in. promoskiewski prezydent Czeczenii Achmad Kadyrow. W liście publikowanym w Internecie 17 września 2004, Basajew przyznał się do odpowiedzialności za wzięcie ok. 1100 zakładników w szkole w Biesłanie dwa tygodnie wcześniej (podał wiele szczegółów ataku, a także szczegółowy skład komanda, które go wykonywało). Oświadczył także, że jednoczesne zamachy bombowe na dwa samoloty pasażerskie z 24 sierpnia oraz dwa wybuchy w Moskwie, które miały miejsce 31 sierpnia, także były częścią jego operacji Bumerang (serii ataków terrorystycznych w Moskwie i na Kaukazie w latach 2003–2004). Osobiście zdalnie zdetonował też prowadzoną przez samobójcę ciężarówkę, która zniszczyła siedzibę prorosyjskich władz w Groznym w grudniu 2002 roku.

W 2005 r. został mianowany I wicepremierem w rządzie separatystów w zamian za wyrzeczenie się terroryzmu. W czerwcu 2006 został mianowany przez separatystycznego prezydenta Doku Umarowa zastępcą i wiceprezydentem Czeczenii, także faktycznym dowódcą formacji zrzeszających wszystkie antyrządowe ugrupowania zbrojne na rosyjskim Północnym Kaukazie poza granicami Czeczenii (Dagestan, Inguszetia, Kabardo-Bałkaria), tzw. Frontu Kaukaskiego.

Zginął w nocy z 9 na 10 lipca 2006 w Inguszetii, w okolicy wioski Ekażewo; według szefa rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa Nikołaja Patruszewa przyczyną śmierci Basajewa była eksplozja ciężarówki kamaz, przewożącej materiały wybuchowe. Oprócz Szamila Basajewa w wyniku najprawdopodobniej przypadkowej eksplozji zginęli też inni bojownicy (według funkcjonariuszy Federalnej Służby Bezpieczeństwa dwunastu, według separatystów trzech).

Zobacz też

Przypisy

  1. The new consolidated list of individuals and entities belonging to or associated with the Taliban and Al-Quaida organization as established and maintained by the 1267 committee. un.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-28)]..
  2. U.S. Designates Chechen Rebel Leader as Terrorist. usinfo.state.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-16)]..
  3. Commission Regulation No 1607/2003 ... imposing certain specific restrictive measures directed against certain persons and entities associated with Usama bin Laden...

Bibliografia

  • Mirosław Kuleba, Szamil Basajew: Rycerski etos a powinność żołnierska, Warszawa: Wydawnictwo Fundacja Odysseum, 2007, ISBN 978-83-86010-16-5, OCLC 169951251.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się