_4.jpg)
Niemcy posiadają system opieki zdrowotnej obejmujący uniwersalnie wszystkich mieszkańców. W ramach tego systemu funkcjonuje wiele podmiotów finansujących. Wyróżnia się dwa główne typy ubezpieczenia: (obowiązkowe) „ustawowe ubezpieczenie zdrowotne” (Gesetzliche Krankenversicherung, GKV) oraz (dobrowolne) „prywatne ubezpieczenie zdrowotne” (Private Krankenversicherung, PKV)[1].
Ubezpieczenie zdrowotne jest obowiązkowe dla wszystkich mieszkańców Niemiec. Pracownicy, których roczne dochody brutto nie przekraczają 50 000 EUR, są automatycznie zapisywani do jednej ze 130 publicznych kas chorych, w których obowiązują jednolite składki dla wszystkich ubezpieczonych, opłacane wspólnie przez pracownika i pracodawcę. Kontrakty poszczególnych funduszy negocjowane są osobno w każdym z krajów związkowych. Kasy chorych zobowiązane są zapewnić odpowiednio szeroki koszyk świadczeń zdrowotnych i nie mogą nikomu odmówić ubezpieczenia ani też dyskryminować ubezpieczonych w żaden inny sposób. Beneficjenci opieki społecznej są również ubezpieczeni zakresie obowiązkowym, a ich składki opłacane są przez jednostki samorządu terytorialnego.
Poza ustawowym ubezpieczeniem zdrowotnym (GKV), które obejmuje zdecydowaną większość mieszkańców, zarabiający powyżej 50 000 EUR rocznie oraz studenci i urzędnicy mogą opcjonalnie wykupić prywatne ubezpieczenie zdrowotne (z tej możliwości korzysta około 11% mieszkańców). Większość urzędników korzysta z rządowego programu dofinansowania ubezpieczeń zdrowotnych, pokrywającego część kosztów ubezpieczenia, natomiast pozostałą część kosztów opłacają samodzielnie. Od niedawna prywatni ubezpieczyciele oferują różne rodzaje uzupełniających pakietów świadczeń, obejmujące między innymi zakup okularów korekcyjnych, dodatkowe świadczenia dentystyczne i zagraniczną opiekę dentystyczną.
Niemiecki rynek świadczeń zdrowotnych wart był w roku 2010 około 287,3 miliardów euro, co stanowi 11,6% PKB i około 3510 euro w przeliczeniu na mieszkańca[2]. Według raportu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) niemiecki system opieki zdrowotnej był finansowany w 77% ze środków państwowych i w 23% z funduszy prywatnych (stan na rok 2004)[3]. W 2004 r. Niemcy zajęły trzecie miejsce na świecie pod względem najdłuższej przewidywanej długości życia (78 lat dla mężczyzn). Bardzo niska była również śmiertelność niemowląt (4,7 na 1000 urodzin). Liczba aktywnych zawodowo lekarzy na tysiąc mieszkańców wyniosła 3,3. W roku 2001 łączne wydatki na służbę zdrowia wyniosły w przeliczeniu 10,8% PKB[4].
| Państwa Europy |
|
|---|---|
| Terytoria zależne |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
