Strojenie instrumentów muzycznych – regulacja wysokości dźwięków wytwarzanych przez instrument muzyczny, w celu zapewnienia wzajemnej zgodności harmonicznej interwałów pomiędzy dźwiękami w obrębie tego instrumentu oraz w celu uzyskania zgodności z innymi instrumentami przeznaczonymi do wspólnej gry w zespole instrumentalnym (np. orkiestrze).
W zależności od typu instrumentu w klasyfikacji naukowej Hornbostela-Sachsa[1][2], stosuje się rozmaite mechanizmy zmiany wysokości dźwięku:
Istnieją również instrumenty o specyficznym tylko dla nich systemie strojenia: anielskie organy, formalnie należące do idiofonów pocieranych, przestrajane są przez nalewanie wody do kieliszków[3]. Instrumentem wymykającym się z powyższej klasyfikacji[4][5] i zarazem trudnym do nastrojenia jest akordeon – jego strojenie, podobnie jak w przypadku innych instrumentów zawierających wiele stroików przelotowych, wymaga specjalnej aparatury, współcześnie najczęściej elektronicznej[6].
W celu dostrojenia instrumentu do określonej bezwzględnej wysokości dźwięku używa się źródeł dźwięku wzorcowego, na przykład kamertonów. Klasyczny kamerton jest źródłem dźwięku a1 (a razkreślne) o częstotliwości 440 Hz. Podczas wzajemnego strojenia instrumentów, rolę źródła dźwięku wzorcowego pełni ten instrument, którego przestrojenie jest najbardziej czasochłonne, oraz charakteryzujący się dużą stabilnością stroju (długo „trzymający” strój), na przykład fortepian lub (najlepiej) organy.
W uzyskaniu wzajemnej zgodności dźwięków pomocny jest nie tylko dobry słuch muzyczny, ale także wykorzystanie praw i zjawisk fizycznych dotyczących akustyki: przykładem może być wykorzystanie dudnień do wyrównania tonów podstawowych dwóch dźwięków, lub ich określonych alikwotów. Współcześnie do strojenia instrumentów wykorzystuje się także aparaturę elektroniczną.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.