Strefowość cieków – hydrobiologiczny podział wód płynących na strefy od źródeł aż do ujścia, wprowadzony przez Botosaneanu i Illiesa na podstawie rozmieszczenia widelnic, jętek i chruścików. W odróżnieniu od systemu krainy rybnych system daje się zastosować na wszystkich kontynentach.

Wyróżnia się:

  • kryal – wysokogórskie, okresowe cieki, zasilane z lodowca lub pokrywy śniegu (eukryal – wody płynace po lodowcu, metakryal – wypływające z lodowców, hypokryal)
  • krenal – strefę źródła z podziałem na eukrenal i hypokrenal,
  • rhitral – strefę strumienia, potoku, z podziałem na odcinek górny epirhitral, środkowy metarhitral i odcinek dolny hypotrhitral,
  • potamal – strefę rzeki, z podziałem na odcinek górny epipotamal, środkowy metapotamal i ujściowy hypopotamal,
  • limnal – strefa jeziorna – jeziora przepływowe oraz zbiorniki zaporowe.

Klasyfikacja dość dobrze oddaje zmiany siedliskowe w rzekach górskich, lecz słabiej w mozaikowatych rzekach nizinnych i w krajobrazie polodowcowym z jeziorami przepływowymi oraz zmiennym spadkiem nachylenia terenu.

Prowadzono próby rozbudowania tej klasyfikacji z uwzględnieniem charakteru krajobrazu, np. sylvanopotamal strefa rzeki śródleśnej (Botosaneanu).

Odrębnym problemem jest strefowość cieków w profilu poprzecznym, odnosząca się do zróżnicowania siedliskowego w obrębie koryta rzecznego (psammal, lital, akal, litoral, hyporeal), jak i całej doliny rzecznej, zwłaszcza cieków nizinnych (rzek, zbiorników okresowych terasy zalewowej, starorzecza, dopływów, źródeł przyzboczowych).

Zobacz też


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się