| Data i miejsce urodzenia |
9 października 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 marca 1959 |
| profesor Uniwersytetu Warszawskiego | |
| Specjalność: językoznawstwo, slawistyka | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1924 |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status |
członek PAU |
| profesor | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Stanisław Słoński (ur. 9 października 1879 w Michałowicach, zm. 8 marca 1959 w Warszawie) – polski językoznawca, slawista.
Urodził się w wielodzietnej rodzinie Franciszka (zm. 1907) i Marii z Fagońskich (zm. 1910)[1][2]. W 1898 roku ukończył V Gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Powrócił jednak do Warszawy i studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył w 1903 roku. Później zaczął studia na uniwersytetach niemieckich w Heidelbergu, a przede wszystkim w Lipsku (1904–1907). Po powrocie do Warszawy przez osiem lat (1907–1915) był nauczycielem języka polskiego w pięciu gimnazjach warszawskich, w tym w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego[3]. Został wiceprezesem Polskiego Związku Nauczycielskiego[1].
W latach 1907–1918 wykładowca języka polskiego na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[4]. Po powstaniu Uniwersytetu Warszawskiego w 1915 roku był organizatorem i pierwszym kierownikiem „Seminarium Słowiańskiego” na Wydziale Humanistycznym na tej uczelni. Ze względu na swoje osobiste zainteresowania nadał mu zachodnio- i południowosłowiański profil lingwistyczny. W 1920 ochotniczo służył w Wojsku Polskim[1]. W 1924 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1935 wykładał na uniwersytecie w Sofii[1]. W 1936 przy Uniwersytecie Warszawskim był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Narodu Serbsko-Łużyckiego, którego został prezesem.
W 1908 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a w 1934 Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1927–1939 był współredaktorem rocznika „Prace Filologiczne”, najstarszego polskiego czasopisma językoznawczego.
Po wojnie zaangażowany w prace Komitetu Słowiańskiego w Polsce.
Od 1903 był mężem Łucji z Jaczynowskich (1879–1968)[2][5]. Jego siostrzeńcem był Tadeusz Fritz.
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 101-6-17,18)[5].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.