| Kardynał prezbiter | |||
.jpg) Stanisław Ryłko (2018) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1945 | ||
| Archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej | |||
| Okres sprawowania |
od 2017 | ||
| Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich | |||
| Okres sprawowania |
2003–2016 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
30 marca 1969 | ||
| Nominacja biskupia |
20 grudnia 1995 | ||
| Sakra biskupia |
6 stycznia 1996 | ||
| Kreacja kardynalska |
24 listopada 2007 | ||
| Kościół tytularny | |||
| Odznaczenia | |||
  
| |||
| Data konsekracji |
6 stycznia 1996 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||||||||
| Miejsce | |||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
Stanisław Marian Ryłko (ur. 4 lipca 1945 w Andrychowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk społecznych, arcybiskup, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich w latach 2003–2016, kardynał od 2007 (najpierw w stopniu diakona, w 2018 promowany do stopnia prezbitera), archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej od 2017, członek Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego od 2018.
Urodził się 4 lipca 1945 w Andrychowie. Kształcił się w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie, gdzie w 1963 złożył świadectwo dojrzałości. W latach 1963–1969 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu w katedrze na Wawelu 30 marca 1969 kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski[1][2]. W 1971 uzyskał licencjat z teologii moralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie, zaś w latach 1972–1978 kontynuował studia w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie uzyskał doktorat w zakresie nauk społecznych[3].
W latach 1969–1971 był wikariuszem w parafii św. Marii Magdaleny w Poroninie[4]. Po ukończeniu studiów doktorskich w latach 1978–1987 pełnił funkcję wicerektora Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, jednocześnie wykładając teologię pastoralną i socjologię na Papieskiej Akademii Teologicznej[5]. Ponadto w 1979 został mianowany sekretarzem Komisji ds. Apostolstwa Świeckich Konferencji Episkopatu Polski[3][5]. W 1987 powrócił do Rzymu, gdzie rozpoczął pracę jako kierownik biura Sekcji Młodzieżowej Papieskiej Rady ds. Świeckich, uczestnicząc w organizacji Światowych Dni Młodzieży w Santiago de Compostela w 1989, w Częstochowie w 1991 i w Denver w 1993[6]. W latach 1992–1995 pracował w sekcji polskiej Sekretariatu Stanu[7].
20 grudnia 1995 został mianowany przez papieża Jana Pawła II sekretarzem Papieskiej Rady ds. Świeckich i biskupem tytularnym Noviki[2]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1996 w bazylice św. Piotra na Watykanie[2]. Udzielił mu ich sam papież, któremu asystowali arcybiskupi Giovanni Battista Re, substytut w sekcji spraw ogólnych Sekretariatu Stanu, i Jorge María Mejía, sekretarz Kongregacji ds. Biskupów[1]. Jako dewizę biskupią wybrał słowa „Lux mea Christus” (Chrystus moim światłem)[1].
4 października 2003 papież Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Świeckich i wyniósł go do godności arcybiskupa[8]. Był organizatorem Światowych Dni Młodzieży w Kolonii w 2005, w Sydney w 2008, w Madrycie w 2011 i w Rio de Janeiro w 2013[6]. Na stanowisku był potwierdzany przez kolejnych papieży: Benedykta XVI 21 kwietnia 2005[9] i Franciszka 16 marca 2013[10][2]. 1 września 2016, wraz z wcieleniem Rady do Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, przestał pełnić funkcję przewodniczącego[1][2].
28 grudnia 2016 papież Franciszek ustanowił go archiprezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej na miejsce odchodzącego na emeryturę kardynała Santosa Abril y Castelló[11][5]. Ingres do papieskiej bazyliki odbył 2 lutego 2017[12].
17 października 2007 podczas audiencji generalnej papież Benedykt XVI ogłosił, że mianował go kardynałem[13], a na konsystorzu 24 listopada 2007 kreował go kardynałem diakonem bazyliki Najświętszego Serca Chrystusa Króla[14]. 30 maja 2008 objął swój kościół tytularny[2][15]. 19 maja 2018 papież Franciszek promował go do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem dotychczasowej diakonii na zasadzie pro hac vice[16][17]. Został członkiem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, Kongregacji ds. Biskupów, Papieskiej Rady ds. Nowej Ewangelizacji i Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej[1][6]. Ponadto 10 marca 2015 papież Franciszek mianował go członkiem Papieskiego Komitetu ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych[18], a 11 sierpnia 2018 – członkiem Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego[19]. Uczestniczył w Synodach Biskupów w 2005, 2008, 2009 i 2014[1]. Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka[1].
Był współkonsekratorem podczas sakr sekretarza Papieskiej Rady ds. Świeckich Josefa Clemensa (2004), biskupów pomocniczych krakowskich Grzegorza Rysia i Damiana Muskusa (2011), a także arcybiskupa Rolandasa Makrickasa (2023)[2].
W 2009 postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[20][21], a w 2015 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Wielki tego samego orderu[22][23].
10 kwietnia 2008 otrzymał Wielki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec z rąk ambasadora Niemiec przy Stolicy Apostolskiej Hansa-Henninga Horstmanna nadany przez prezydenta Niemiec Horsta Köhlera[24].
Liczba purpuratów wynosi 237 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 129
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
