.jpg) Stanisław Budzik (2018) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1952 | ||
| Arcybiskup metropolita lubelski | |||
| Okres sprawowania |
od 2011 | ||
| Biskup pomocniczy tarnowski | |||
| Okres sprawowania |
2004–2011 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
29 maja 1977 | ||
| Nominacja biskupia |
24 lutego 2004 | ||
| Sakra biskupia |
3 kwietnia 2004 | ||
| |||
| Data konsekracji |
3 kwietnia 2004 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Tarnów | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
| |||||
Stanisław Benedykt Budzik[1] (ur. 25 kwietnia 1952 w Łękawicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie w latach 1998–2004, biskup pomocniczy tarnowski w latach 2004–2011, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 2007–2011, arcybiskup metropolita lubelski od 2011.
Urodził się 25 kwietnia 1952 w Łękawicy[2]. Egzamin dojrzałości zdał w 1971 w I Liceum Ogólnokształcącym im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie[3]. W latach 1971–1977 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym w Tarnowie i formację kapłańską w miejscowym Wyższym Seminarium Duchownym[2]. W 1977 uzyskał magisterium z teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 maja 1977 Jerzy Ablewicz[2], biskup diecezjalny tarnowski[4]. W 1982 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie dogmatyki na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Innsbrucku, które ukończył w 1988 z doktoratem[2]. Habilitację z nauk teologicznych uzyskał w 1997 na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie dysertacji Dramat odkupienia. Kategorie dramatyczne w teologii na przykładzie R. Girarda, H.U. von Balthasara i R. Schwagera[3].
W latach 1977–1980 był wikariuszem w parafii Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej, następnie w latach 1980–1982 w parafii katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie[2]. Od 1986 do 1989 pełnił funkcję kapelana w domu generalnym sióstr miłosierdzia w Innsbrucku[3]. W 1989 po powrocie do diecezji tarnowskiej ze studiów doktoranckich został na cztery miesiące wikariuszem w parafii św. Maksymiliana w Tarnowie. Od 1989 do 1990 był dyrektorem nowo utworzonej diecezjalnej Caritas. W latach 1990–1995 był pierwszym dyrektorem Wydawnictwa Diecezji Tarnowskiej „Biblos”, organizując jego funkcjonowanie. Wydawnictwem ponownie kierował w latach 1997–1998. Pełnił również funkcję rzecznika prasowego biskupa tarnowskiego Józefa Życińskiego (1993–1997), a także wchodził w skład rady programowej Radia Dobra Nowina[2][3]. Wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów diecezji tarnowskiej[5]. Pracował w Konferencji Episkopatu Polski – w latach 1990–1994 jako sekretarz Komisji ds. Wydawnictw Katolickich, następnie w latach 1996–2004 jako konsultor Rady ds. Apostolstwa Świeckich[3]. W 1999 został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej w Tarnowie, a w 2001 wybrano go na jej prepozyta. W tym samym roku został obdarzony godnością kapelana Jego Świątobliwości[2].
W latach 1989–2011 wykładał teologię dogmatyczną w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, gdzie w latach 1998–2004 piastował stanowisko rektora. Pracował również na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 1997–2004 na tamtejszym Wydziale Teologicznym prowadził w ramach kursu licencjacko-doktorskiego wykłady z teologii dogmatycznej. W latach 1998–2004 był kierownikiem Katedry Dogmatyki tego wydziału, zaś w latach 2001–2005 kierownikiem Sekcji Papieskiej Akademii Teologicznej w Tarnowie. W 2002 otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego Papieskiej Akademii Teologicznej[2][3].
24 lutego 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej i biskupem tytularnym Hólaru[6][7]. Święcenia biskupie otrzymał 3 kwietnia 2004 w tarnowskiej katedrze. Udzielił mu ich Wiktor Skworc, biskup diecezjalny tarnowski, z towarzyszeniem Józefa Życińskiego, arcybiskupa metropolity lubelskiego, i arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In virtute crucis” (W mocy krzyża)[2]. W 2004 został wikariuszem generalnym diecezji oraz przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Kaznodziejskiej[3].
26 września 2011 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą lubelskim[8][9]. Ingres do archikatedry św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie odbył 22 października 2011[10]. Jako arcybiskup metropolita lubelski objął urząd wielkiego kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II[11]. 29 czerwca 2012 otrzymał z rąk papieża paliusz[12]. W 2019 zwołał III Synod Archidiecezji Lubelskiej[13].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski był w latach 2004–2006 członkiem Rady ds. Apostolstwa Świeckich[3]. Od 2004 do 2007 pełnił funkcję delegata ds. Ruchu Światło-Życie[14][15]. W czerwcu 2007 został wybrany sekretarzem generalnym Episkopatu Polski[16], stanowisko zajmował od sierpnia 2007 do listopada 2011[17][18]. Jednocześnie z urzędu wszedł w skład Rady Stałej oraz Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[19]. Decyzją papieża Benedykta XVI na czas sekretarzowania został zwolniony z obowiązku rezydencji w diecezji tarnowskiej oraz wykonywania zadań biskupa pomocniczego diecezji[17]. Jako sekretarz generalny przyczynił się do opracowania nowego statutu KEP, podpisania nowych porozumień z Telewizją Polską i Polskim Radiem, a także do zawarcia ugody między Polskim Autokefalicznym Kościołem Prawosławnym a Kościołem greckokatolickim w Polsce w sprawie powrotu niektórych dóbr spornych[20]. Od 2010 pracował w ramach Zespołu do Rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym[21]. W latach 2010–2018 był przewodniczącym Kościelnej Komisji Konkordatowej[22][23][24]. W 2011 został wybrany członkiem, a następnie przewodniczącym rady programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej[25][20]. W latach 2012–2022 ponownie zasiadał w Radzie Stałej Konferencji Episkopatu Polski, tym razem z wyboru jako biskup diecezjalny[26][27]. W 2014 dołączył do Rady Ekonomicznej[28], w 2019 został przewodniczącym Komisji Rewizyjnej[29] i przewodniczącym Komisji Nauki Wiary[30], w 2020 ponownie wszedł w skład Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[31], a w 2023 objął funkcję przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec[32]. W 2021 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej[33][34], a w 2023 Dykasterii ds. Kultury i Edukacji[35][36].
W 2020 konsekrował biskupa pomocniczego lubelskiego Adama Baba, a w 2021 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego tarnowskiego Artura Ważnego[4].
W 2020 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie[37].
W 2019 został laureatem nagrody literackiej im. Józefa Łobodowskiego przyznawanej przez lubelski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[38].
| Przewodniczący |
|
|---|---|
| Zastępcy przewodniczącego |
|
| Sekretarze generalni |
|
.png){kind=logo}
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
