| Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 listopada 1978 |
| Zawód, zajęcie |
polonista, dyrektor, kierownik literacki teatru |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stanisław Witold Balicki (ur. 29 czerwca 1909 w Krakowie, zm. 27 listopada 1978 w Warszawie) – polonista, dyrektor, kierownik literacki teatru.
Urodził się w rodzinie Antoniego Euzebiusza, nauczyciela, publicysty, i Zofii z Mniszków. Był bratem Juliusza Balickiego (1911–1941), aktora, reżysera, scenografa. Ukończył gimnazjum w Krakowie, a w 1932 studia polonistyczne w Poznaniu. W latach 1928–1932 pracował jako dziennikarz, był m.in. recenzentem teatralnym „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” i „Tempa Dnia”[1].
Podczas okupacji niemieckiej zajmował się tajnym nauczaniem[1].
Od 1945 do 1950 był redaktorem naczelnym krakowskiego „Dziennika Polskiego”[2], w 1951 (wraz z Janem A. Szczepańskim) redaktorem naczelnym „Teatru”, w latach 1952–1953 dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego[3]. W sezonie 1949/50 sprawował (wraz z Zygmuntem Leśnodorskim) kierownictwo literackie Miejskich Teatrów Dramatycznych w Krakowie, w latach 1954–1956 był dyrektorem Centralnego Zarządu Teatrów, w latach 1957–1964 dyrektorem Teatru Polskiego w Warszawie[4][5], w latach 1965–1970 dyrektorem generalnym w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Wchodził w skład redakcji „Miesięcznika Literackiego”[1].
Pod jego redakcją ukazała się antologia Teatr radziecki (1967)[1], opracował też Antologię dramatu polskiego (t. 1–2, Warszawa 1981).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B37-4-1)[6].
Jedna z ulic Krakowa została nazwana imieniem Stanisława Balickiego[9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
