Tannaici (aram. תנאים tanaim; z rdzenia תנא, który oznacza zarówno „powtarzać”, jak i wtórnie „nauczać”) – w judaizmie początków n.e. nauczyciele prawa ustnego, mędrcy, których pouczenia zawarte są w Misznie i w Baraicie. Byli to uczeni żydowscy zajmujący się komentowaniem i wyjaśnianiem Biblii Hebrajskiej, przede wszystkim Tory, czyli prawa pisanego, oraz dostosowywaniem jego zasad do zmieniającej się sytuacji i warunków życia. Działali w okresie od ok. 20 (często również cezura 70) roku do 220 roku. Tannaici zostali pogrupowani w sześć generacji:
W okresie 200–220 umieszcza się tzw. półtannaitów: m.in. Chija, Ben Kapara[1]
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.