Każdą liczbę zespoloną można przedstawić jako punkt lub wektor na płaszczyźnie zespolonej. Diagram, który to robi za pomocą prostokątnego (kartezjańskiego) układu współrzędnych, jest znany jako diagram Arganda[1]
Standardowy symbol zbioru liczb zespolonych[2]:

Liczby zespoloneuogólnienie zbioru liczb rzeczywistych zawierające jednostkę urojoną liczbę, której kwadrat, czyli druga potęga, wynosi minus jeden[3]: Taki obiekt nie występuje na rzeczywistej osi liczbowej, jednak można go skonstruować za pomocą liczb rzeczywistych, co opisano dalej. Iloczyny jednostki urojonej i liczb rzeczywistych – czyli postaci – są nazywane liczbami urojonymi. Liczbami zespolonymi nazywa się dowolną sumę liczby rzeczywistej i urojonej, czyli wyrażenia algebraiczne postaci gdzie [3].

Zbiór ten zwykle oznacza się dużą literą [2]. Można w nim wykonywać cztery podstawowe działania arytmetyczne, czyli dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie przez wszystkie liczby oprócz zera; są przy tym zachowane podstawowe własności tych działań jak przemienność i łączność dodawania oraz mnożenia i rozdzielność mnożenia względem dodawania i odejmowania[3]. Liczby zespolone można też:

Obliczenia na liczbach zespolonych bywają prostsze przy użyciu ich alternatywnych postaci, znanych jako trygonometryczna i wykładnicza[3], co opisano niżej.

Liczby zespolone mają standardowe przedstawienie geometryczne – można je rozumieć jako punkty na płaszczyźnie, na której leży także oś rzeczywista, lub jako ich wektory wodzące, tj. prowadzące do nich z zera[3]. Taka dwuwymiarowa konstrukcja jest znana jako płaszczyzna zespolona lub płaszczyzna Gaussa[3]. Można na niej wprowadzać różne układy współrzędnych:

  • układ prostokątny (kartezjański) opisuje liczbę zespoloną za pomocą uporządkowanej pary liczb rzeczywistych nazywanych odpowiednio częścią rzeczywistą i urojoną, oznaczanych [3];
  • układ biegunowy opisuje każdą z tych liczb za pomocą odległości od zera – początku tego układu – oraz miary kąta między tym wektorem a półprostą liczb dodatnich. Wielkości te są znane jako moduł i argument główny, oznaczane za ich pomocą konstruuje się wspomniane postaci trygonometryczne i wykładnicze[3].

Diagram przedstawiający płaszczyznę zespoloną (Gaussa) z kartezjańskimi osiami współrzędnych jest znany jako diagram Arganda[1]; jego przykład podano obok. Istnieją też inne geometryczne opisy tego zbioru liczbowego, np. sfera Riemanna rozszerzająca liczby zespolone o nieskończoność[6].

Liczby zespolone są rozważane od XVI wieku[7], kiedy włoski uczony Girolamo Cardano użył ich w algebrze, konkretniej do rozwiązywania równań trzeciego stopnia, inaczej sześciennych. Nowy typ liczb stał się przedmiotem i narzędziem algebry oraz analizy; pokazała ona związek między funkcją wykładniczą o urojonych argumentach z funkcjami trygonometrycznymi, przez co liczby zespolone stały się użyteczne w trygonometrii i jej zastosowaniach jak analiza harmoniczna[8]. Związek trygonometrii i analizy harmonicznej z opisem drgań, fal i sygnałów sprawił, że liczby zespolone zastosowano w różnych naukach empirycznych i technicznych[3] jak fizyka, elektrotechnika i elektronika. W XIX wieku powstał też dział matematyki oparty w całości na liczbach zespolonych – analiza zespolona, która również znalazła zastosowania w matematyce i poza nią[9]. Jednym z jej problemów jest hipoteza Riemanna wysunięta w XIX wieku, istotna dla analitycznej teorii liczb. Uznano to jedno z najdonioślejszych zagadnień całej matematyki, przez co znalazło się na liście 23 problemów Hilberta w 1900 roku oraz na liście siedmiu problemów milenijnych w roku 2000[10][11].

W algebrze abstrakcyjnej mówi się, że liczby zespolone tworzą ciało i są rozszerzeniem ciała liczb rzeczywistych o jednostkę urojoną[12]. Podano różne konstrukcje tej struktury algebraicznej, oparte na parach uporządkowanych, macierzach, przekształceniach liniowych płaszczyzny kartezjańskiej i na pierścieniach ilorazowych, co opisano niżej. Podano też rozszerzenia tej struktury jak kwaterniony, inne liczby hiperzespolone i algebry Clifforda.

Postać algebraiczna (kanoniczna)

Każdą liczbę zespoloną można zapisać w postaci

gdzie i są pewnymi liczbami rzeczywistymi oraz jest tak zwaną jednostką urojoną, to znaczy jednym z dwóch elementów zbioru liczb zespolonych, spełniających warunek (drugim elementem jest ). Spotyka się czasami zapis który nie jest formalnie poprawny ze względu na fakt, że również jest on jednak uznawany za pewien skrót myślowy i powszechnie akceptowany.

Postać nazywana jest postacią algebraiczną (albo kanoniczną) liczby zespolonej

Dla liczby definiuje się jej

  • część rzeczywistą (łac. pars realis) jako (inne oznaczenia: ),
  • część urojoną (łac. pars imaginaria) jako (inne oznaczenia: ).

Przykładowo liczba jest liczbą zespoloną, której część rzeczywista wynosi a część urojona Liczby rzeczywiste są utożsamiane z liczbami zespolonymi o części urojonej równej

Liczby postaci nazywa się liczbami urojonymi.

Zapis alternatywny

W zastosowaniach fizycznych, elektrycznych, elektrotechnicznych i tym podobnych zapis może okazać się mylący z powodu wykorzystywania w tych dziedzinach litery do innych celów, na przykład chwilowego natężenia prądu elektrycznego. Dlatego też stosuje się zapis niepowodujący podobnych kłopotów, mianowicie w którym to oznacza jednostkę urojoną.

Równość

Dwie liczby zespolone są równe wtedy i tylko wtedy, gdy ich części rzeczywiste są równe i części urojone są równe. Innymi słowy, liczby zespolone oraz są równe wtedy i tylko wtedy, gdy oraz

Działania

Dodawanie, odejmowanie i mnożenie liczb zespolonych w postaci algebraicznej wykonuje się tak samo jak odpowiednie operacje na wyrażeniach algebraicznych, przy czym

Aby podzielić przez siebie dwie liczby zespolone, wystarczy pomnożyć dzielną i dzielnik przez liczbę sprzężoną do dzielnika (analogicznie do usuwania niewymierności z mianownika w wyrażeniach algebraicznych):

Płaszczyzna zespolona

 Osobny artykuł: płaszczyzna zespolona.
Płaszczyzna zespolona

Liczbom zespolonym można przyporządkować wzajemnie jednoznacznie wektory na płaszczyźnie, podobnie jak utożsamia się wektory na prostej z liczbami rzeczywistymi (w obu przypadkach można utożsamiać również same punkty, gdyż wspomniane wektory zaczepia się w początku układów współrzędnych).

Każdej więc liczbie zespolonej można przyporządkować wektor i odwrotnie. Działania dodawania i mnożenia w liczbach zespolonych odpowiadają następującym działaniom na wektorach:

Tak określoną płaszczyznę określa się mianem płaszczyzny zespolonej. Interpretacja ta, dla której w specjalny sposób określono mnożenie, znana była już pod koniec XVIII wieku Wesselowi, mimo to przez długi czas jej autorstwo przypisywało się Argandowi, stąd też wspomnianą płaszczyzną nazywa się również płaszczyzną Arganda. Inną spotykaną nazwą jest też płaszczyzna Gaussa.

Moduł

 Osobny artykuł: moduł liczby zespolonej.

Zauważmy, iż długość wektora jest równa z twierdzenia Pitagorasa Dla liczby moduł definiujemy jako Moduł liczby zespolonej ma analogiczne własności do wartości bezwzględnej liczby rzeczywistej, spełniając przy tym definicję normy.

Argument

 Osobny artykuł: argument liczby zespolonej.

Niech oznacza kąt, który wektor tworzy z prostą oznaczmy go przez Jest to tzw. argument. Widać, iż i Liczba zespolona różna od zera ma nieskończenie wiele argumentów, choć tylko jeden moduł.

Argument liczby spełniający nierówność (czasami też równoważnie ) oznacza się przez i nazywa argumentem głównym (wartością główną argumentu). W ten sposób jest już funkcją na jeden z powyższych zbiorów nieokreśloną jedynie dla Dla liczb rzeczywistych argument główny jest równy zeru dla liczb dodatnich oraz dla ujemnych.

Postać trygonometryczna

 Osobny artykuł: współrzędne biegunowe.

Liczba zespolona może być zatem wyrażona przez długość jej wektora (moduł) oraz jego kąt skierowany (argument):

Powyższą postać liczby zespolonej nazywa się postacią trygonometryczną (z powodu użycia funkcji trygonometrycznych), biegunową (jest przedstawieniem liczby zespolonej we współrzędnych biegunowych) lub geometryczną (prowadzi do geometrycznej interpretacji liczb zespolonych na płaszczyźnie). Warto zauważyć, że postać algebraiczna odpowiada współrzędnym prostokątnym.

Liczby zespolone w postaci trygonometrycznej są równe, gdy ich moduły i argumenty są równe, tj. oraz są równe, gdy

oraz (istotne tylko dla )

Wzory pozwalające na przejście od postaci trygonometrycznej do algebraicznej są oczywiste:

Przejście odwrotne jest nieco bardziej skomplikowane:

Powyższy wzór ma wiele przypadków[a], lecz istnieje wzór korzystający z funkcji arcus cosinus, który wymaga mniejszej ich liczby:

Mnożenie

Warto zwrócić uwagę na mnożenie liczb w postaci trygonometrycznej, niech

Wówczas iloczyn

Stosując odpowiednie tożsamości trygonometryczne, otrzymujemy ostatecznie

co oznacza, że iloczyn dwóch liczb zespolonych posiada moduł będący iloczynem modułów mnożników oraz argument równy sumie argumentów mnożonych liczb.

Mnożenie przez można zinterpretować jako obrót płaszczyzny o kąt

Wzór de Moivre’a

Abraham de Moivre (1667–1754)
 Osobny artykuł: wzór de Moivre’a.

Potęgowanie za pomocą mnożenia liczb zespolonych w postaci algebraicznej prowadzi do obliczenia wartości wyrażenia dla danego wykładnika przy warunku Mimo że można korzystać z własności trójkąta Pascala, to porządkowanie tego wyrażenia może okazać się czasochłonne. Zwykle działanie to łatwiej przeprowadzić w postaci trygonometrycznej.

Rozpatrzmy Na podstawie reguły indukcji matematycznej zachodzi wzór

Powyższy wzór jest również pomocny przy obliczaniu -tej potęgi funkcji i – należy wówczas obliczyć przy

Pierwiastkowanie

 Osobny artykuł: pierwiastkowanie.

Istnieje wersja wzoru de Moivre’a dla wykładników wymiernych. Każda niezerowa liczba zespolona ma dokładnie różnych pierwiastków -tego stopnia, które wyrażają się wzorem

gdzie oraz

Postać wykładnicza

Leonhard Euler (1707–1786)

Rzeczywiste funkcje oraz zmiennej rzeczywistej można rozwinąć na szeregi Maclaurina:

[13],

które są zbieżne dla każdego Ponieważ w tych wzorach występują jedynie działania dodawania, mnożenia, dzielenia i podnoszenia do potęgi o wykładniku naturalnym, które są dobrze zdefiniowane dla liczb zespolonych, to wzory te mogą posłużyć jako definicje zespolonych funkcji zmiennej zespolonej. Mianowicie definiuje się funkcje:

[14],
[14],
[15].

Definicje te są poprawne, ponieważ szeregi występujące po prawej stronie są zbieżne dla każdego gdyż kryteria zbieżności szeregów takie jak kryterium d’Alemberta i kryterium Cauchy’ego pozostają prawdziwe dla liczb zespolonych[16].

Korzystając z pojęcia iloczynu Cauchy’ego szeregów, można udowodnić, że:

dla każdych [14].

Z definicji oraz własności szeregów wynikają następujące wzory:

dla dowolnego [14].

W szczególności: dla dowolnego (jest to tzw. wzór Eulera).

Zatem każda liczba zespolona różna od zera ma następujące przedstawienie:

które nazywamy postacią wykładniczą liczby zespolonej.

Pierwiastki zespolone w postaci wykładniczej wyrażają się wzorami:

dla

Korzystając z parzystości cosinusa i nieparzystości sinusa, można też wyprowadzić następujące wzory na funkcje trygonometryczne:

[14],
[14].

Sprzężenie

 Osobny artykuł: sprzężenie zespolone.

Niech Bardzo ważną operacją jest sprzężenie liczby zespolonej, jest ona najprostsza dla liczby w postaci algebraicznej:

Działanie to powoduje odbicie wektora liczby zespolonej względem osi płaszczyzny zespolonej. Zatem liczba w postaci trygonometrycznej zachowa moduł, lecz jej argument ulegnie zmianie na lub równoważnie – zmieni on znak na przeciwny. Skoro postać wykładnicza również zależy od modułu oraz argumentu, ta sama obserwacja dotyczy i jej. Prawdą jest też, że sprzężenie liczby rzeczywistej (liczby zespolonej o zerowej części urojonej) jest równe tej liczbie.

Sprzężenie przeprowadza izomorficznie ciało liczb zespolonych na siebie, jest zatem automorfizmem. Oprócz tożsamości jest to jedyny ciągły automorfizm tego ciała, moc zbioru nieciągłych automorfizmów wynosi zaś Działanie sprzężenia zespolonego jest inwolucją:

Relacja porządku

Choć można sztucznie wprowadzić jakiś porządek liczb zespolonych (np. porządek leksykograficzny), to jednak taka relacja nie została określona i szerzej przyjęta. Nie da się bowiem sformułować jej w taki sposób, aby w zbiorze liczb zespolonych spełniała aksjomaty ciała uporządkowanego, jak w przypadku liczb rzeczywistych. Tak więc nie da się określić, która z dwóch liczb jest większa lub mniejsza. Można natomiast porównywać ich moduły oraz argumenty (główne), gdyż zarówno moduł, jak i argument liczby zespolonej są liczbami rzeczywistymi.

Przykłady

Przedstawmy liczbę (zob. sekcję dot. konstrukcji) w postaciach: algebraicznej, trygonometrycznej (biegunowej) i wykładniczej, obliczając za każdym razem jej sprzężenie.

Postać algebraiczna:

Obliczamy

podobnie

Stąd postać trygonometryczna oraz to

zaś wykładnicza:

Konstrukcje i własności

Konstrukcja Hamiltona

William Rowan Hamilton – autor ścisłej definicji liczb zespolonych
 Zobacz więcej w artykule Aksjomaty i konstrukcje liczb, w sekcji Liczby zespolone.

Następująca formalna definicja liczb zespolonych pochodzi od Hamiltona, matematyka irlandzkiego.

W iloczynie kartezjańskim wprowadza się działania dodawania i mnożenia:

gdzie

Tak określona struktura jest ciałem zwanym ciałem liczb zespolonych oznaczanym symbolem (od ang. complex – złożony)[b]. Wówczas odpowiada wektorowi

Ciało

Ciało to struktura algebraiczna z działaniami dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia, która spełnia określone prawa algebraiczne. Liczby zespolone jako ciało w szczególności mają więc:

  • element neutralny dodawania („zero”),
  • element neutralny mnożenia („jedynka”),
  • element odwrotny dodawania (element przeciwny) dla każdej liczby zespolonej, dla liczby jest nim
  • element odwrotny mnożenia (odwrotność) dla dowolnej niezerowej liczby zespolonej, dla liczby jest nim

Innymi ciałami są liczby rzeczywiste i liczby wymierne. Utożsamienie każdej liczby rzeczywistej z liczbą zespoloną sprawia, że liczby rzeczywiste stają się podciałem

Liczby zespolone mogą być scharakteryzowane również jako domknięcie topologiczne liczb algebraicznych oraz jako domknięcie algebraiczne co opisano dalej.

Reprezentacja macierzowa

Chociaż niezbyt użyteczne, alternatywne reprezentacje ciała liczb zespolonych mogą dać pewien wgląd w jego naturę. Jedna ze szczególnie eleganckich reprezentacji przedstawia każdą liczbę zespoloną jako 2×2-macierz o współczynnikach rzeczywistych, które rozciągają i obracają punkty (wektory) płaszczyzny. Każda taka macierz jest postaci

gdzie Suma i iloczyn dwóch takich macierzy także ma tę postać, a działanie mnożenia macierzy tego typu jest przemienne. Każda niezerowa macierz tego typu jest odwracalna, a jej odwrotność także ma tę postać. Stąd macierze tego typu są ciałem izomorficznym z ciałem liczb zespolonych. Każda taka macierz może być zapisana jako

co sugeruje, że liczba rzeczywista powinna być utożsamiana z macierzą identycznościową

a jednostka urojona z

obrotem o w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Kwadrat drugiej z macierzy rzeczywiście jest równy 2×2-macierzy reprezentującej

Kwadrat modułu liczby zespolonej wyrażonej jako macierz jest równy wyznacznikowi tej macierzy.

Jeżeli macierz postrzegana jest jako przekształcenie płaszczyzny, to obraca ono punkty o kąt równy argumentowi liczby zespolonej i skaluje o współczynnik równy modułowi liczby zespolonej. Sprzężenie liczby zespolonej odpowiada przekształceniu, które obraca o ten sam kąt, co lecz w przeciwnym kierunku i skaluje w ten sam sposób, co może to być oddane jako transpozycja macierzy odpowiadającej

Jeżeli elementy macierzy same są liczbami zespolonymi, to powstała w ten sposób algebra może być utożsamiana z kwaternionami. Innymi słowy, ta reprezentacja macierzowa jest sposobem wyrażenia konstrukcji Cayleya-Dicksona algebr.

Istnieją dwa wektory własne 2×2-macierzy reprezentującej liczbę zespoloną: rzeczona liczba zespolona i jej sprzężenie.

Rzeczywista przestrzeń liniowa

Ciało jest dwuwymiarową rzeczywistą przestrzenią liniową. W przeciwieństwie jednak do liczb rzeczywistych, liczby zespolone nie mogą być w żaden sposób uporządkowane liniowo tak, by było to zgodne z działaniami arytmetycznymi w nich określonymi: nie może być przekształcone w ciało uporządkowane. Ogólniej: żadne ciało zawierające pierwiastek z nie może być uporządkowane.

W ogólności -liniowe przekształcenia są postaci

gdzie są współczynnikami zespolonymi. Tylko pierwszy wyraz jest -liniowy i tylko on jest holomorficzny, drugi jest różniczkowalny w sensie rzeczywistym, lecz nie spełnia równań Cauchy’ego-Riemanna.

Funkcja

odpowiada obrotom złożonym ze skalowaniem (która nie zmienia orientacji), zaś funkcja

odpowiada symetriom złożonym ze skalowaniem (zmienia orientację).

Rozwiązania równań wielomianowych

Pierwiastek wielomianu to liczba zespolona spełniająca Zaskakującym wynikiem analizy zespolonej jest to, iż wszystkie wielomiany stopnia o współczynnikach rzeczywistych lub zespolonych mają dokładnie pierwiastków zespolonych (licząc pierwiastki wielokrotnie zgodnie z ich wielokrotnością). Wynik ten znany jest jako podstawowe twierdzenie algebry i pokazuje, że liczby zespolone są ciałem algebraicznie domkniętym. Rzeczywiście, są one domknięciem algebraicznym liczb rzeczywistych, jak opisano niżej.

Konstrukcja algebraiczna

Jedna z możliwych konstrukcji ciała liczb zespolonych polega na rozszerzeniu ciała liczb rzeczywistych o pierwiastek wielomianu Aby skonstruować to rozszerzenie, należy wziąć pierścień wielomianów o współczynnikach z Wielomian jest nierozkładalny nad skąd ideał przez niego generowany jest maksymalny, a więc pierścień ilorazowy jest ciałem. Rozszerzenie to zawiera dwa pierwiastki kwadratowe z wybiera się jeden z nich i oznacza symbolem Zbiór stanowi bazę tego rozszerzenia ciała liczb rzeczywistych. Dokładniej: każdy element tego rozszerzenia można zapisać w postaci

dla pewnych rzeczywistych.

Algebraiczna domkniętość

Chociaż dodano wyłącznie pierwiastki to otrzymane ciało liczb zespolonych jest algebraicznie domknięte – każdy wielomian o współczynnikach w można rozłożyć na wielomiany liniowe o współczynnikach z Ponieważ każde ciało ma tylko jedno, co do izomorfizmu, domknięcie algebraiczne, liczby zespolone mogą być scharakteryzowane jako domknięcie algebraiczne liczb rzeczywistych.

Charakteryzacja algebraiczna

Opisywane rozszerzenie odpowiada dobrze znanej płaszczyźnie zespolonej, lecz fakt ten charakteryzuje je wyłącznie algebraicznie. Ciało jest scharakteryzowane z dokładnością do izomorfizmu ciał przez następujące trzy własności:

Jedną z konsekwencji tej charakteryzacji jest to, że zawiera wiele podciał właściwych izomorficznych z (to samo jest prawdą dla które zawiera wiele podciał izomorficznych do siebie). Jak opisano poniżej, aby odróżnić te podciała od samych ciał i wymagane są rozważania topologiczne.

Charakteryzacja topologiczna

Jak zauważono wyżej, algebraiczna charakteryzacja nie dostarcza pewnych z jego najważniejszych własności topologicznych. Własności te są kluczowe podczas studiowania analizy zespolonej, gdzie liczby zespolone badane są jako ciało topologiczne.

Następujące własności charakteryzują jako ciało topologiczne[potrzebny przypis]:

  • jest ciałem,
  • zawiera podzbiór niezerowych elementów spełniających:
    • jest zamknięte ze względu na dodawanie, mnożenie i branie elementów odwrotnych,
    • jeżeli i są różnymi elementami to tak jak i należą do
    • jeżeli jest niepustym podzbiorem to dla pewnego
  • ma nietrywialny, będący inwolucją automorfizm który dla ustalonego spełnia własność, że należy do dla dowolnego niezerowego

Dla danego ciała o tych własnościach można zdefiniować topologię, biorąc zbiory

jako bazę, gdzie przebiega to ciało, a przebiega

Aby przekonać się, że te własności charakteryzują jako ciało topologiczne, należy zauważyć, że to ciało uporządkowane zupełnie w sensie Dedekinda, które może być w związku z tym utożsamiane z liczbami rzeczywistymi poprzez jednoznacznie wyznaczony izomorfizm ciał. Z ostatniej własności łatwo wynika, że grupa Galois nad liczbami rzeczywistymi ma rząd równy dwa, co uzupełnia charakteryzację.

Lew Pontriagin pokazał, że jedynymi spójnymi lokalnie zwartymi ciałami topologicznymi oraz Fakt ten umożliwia jeszcze jedną charakteryzację jako ciała topologicznego, ponieważ może być odróżnione od poprzez uwagę, iż niezerowe liczby zespolone są spójne w przeciwieństwie do niezerowych liczb rzeczywistych.

Historia

Girolamo Cardano – pionier użycia liczb zespolonych

Istnienie pierwiastka kwadratowego liczby ujemnej było najprawdopodobniej po raz pierwszy rozważane w starożytności przez Herona z Aleksandrii[17]. Mimo to liczby zespolone wprowadził do matematyki Girolamo Cardano w XVI wieku; rozważał on istnienie pól o ujemnej wartości podczas rozwiązywania równań sześciennych. Nazywał nowe liczby fikcyjnymi[18], a liczbę jednostką urojoną, nie wierząc w rzeczywiste istnienie takiego obiektu, a jedynie uznając go za pomocniczy element w rachunku. Kartezjusz nadał im nazwę liczb urojonych w pracy wydanej w 1637[19].

Po raz pierwszy pojęcie liczb zespolonych, jako składających się z części rzeczywistej oraz urojonej, wprowadził niemiecki matematyk Carl Friedrich Gauss w roku 1831[20] lub 1832[17]. Liczbami zespolonymi zajmowali się wielcy matematycy tacy jak Hamilton czy Euler (zob. wzór Eulera). Jest to ciekawy przykład pojęcia o fundamentalnym znaczeniu dla techniki (m.in. elektrotechniki), które znalazło swoje główne zastosowanie po kilkuset latach od odkrycia. Formalne określenie zbioru liczb zespolonych jako zbioru z odpowiednio zdefiniowanymi działaniami dodawania i mnożenia, pochodzi od Hamiltona.

Zastosowania

Wykres funkcji

wykonany za pomocą techniki kolorowania dziedziny. Odcień oznacza argument funkcji, zaś nasycenie reprezentuje jej moduł.

Liczby zespolone są dość wygodnym sposobem zapisu punktów płaszczyzny. Analizą euklidesowej przestrzeni rzeczywistej zajmuje się w ogólności tzw. analiza wielowymiarowa, zaś analizą przestrzeni zespolonej analiza zespolona.

Liczby zespolone znajdują zastosowanie m.in. w samej matematyce:

a także poza nią, w jej zastosowaniach:

Liczby zespolone można rozumieć m.in. jako szczególny przypadek kwaternionów, oktaw Cayleya, sedenionów.

Zobacz też

Uwagi

  1. W wielu językach programowania istnieje wariant funkcji arcus tangens, często nazywany arctan2 lub atan2, który przetwarza je wewnętrznie.
  2. Istnieje też nieużywane powszechnie polskie oznaczenie szkolne: formalnie odpowiadające zbiorowi liczb całkowitych, nie zaś zespolonych.

Przypisy

  1. a b Arganda diagram, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-03-27].
  2. a b Eric W. Weisstein, Complex Number, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2024-03-25].
  3. a b c d e f g h i liczby zespolone, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-03-26].
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Tomasz Miller, Potęgowanie i „najpiękniejszy wzór matematyki” | Zacznijmy od zera #4, kanał Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych na YouTube, 23 listopada 2021 [dostęp 2024-03-26].
  5. logarytm, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-03-26].
  6. Eric W. Weisstein, Riemann Sphere, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2024-03-27].
  7. Cardano Gerolamo (Geronimo, Girolamo), [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-03-26].
  8. szereg Fouriera, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-03-26].
  9. Eric W. Weisstein, Complex Analysis, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2024-03-27].
  10. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Tomasz Miller, Czego uczy nas hipoteza Riemanna?, kanał Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych na YouTube, 15 listopada 2018 [dostęp 2024-03-27].
  11. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Alex Kontorovich, The Riemann Hypothesis, Explained, kanał Quanta Magazine na YouTube, 4 stycznia 2021 [dostęp 2024-03-27].
  12. Eric W. Weisstein, Extension Field, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2024-03-27].
  13. Górniewicz i Ingarden 2012 ↓, s. 129.
  14. a b c d e f Górniewicz i Ingarden 2012 ↓, s. 492.
  15. Górniewicz i Ingarden 2012 ↓, s. 491.
  16. Górniewicz i Ingarden 2012 ↓, s. 482.
  17. a b Hargittai 1992 ↓, s. 153.
  18. Burton 1995 ↓.
  19. Descartes 2015 ↓, s. 380.
  20. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Complex number (ang.), Encyclopedia of Mathematics, encyclopediaofmath.org [dostęp 2024-03-27].

Bibliografia

Linki zewnętrzne


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się