Ksenotyp (hybryda) – jedna z czterech klas pism drukarskich (zob. krój pisma), łącząca cechy graficzne innych typów. Forma graficzna tej odmiany pisma odbiega znacząco od przyjętych w tradycji wzorców antykwy, pisma gotyckiego i skryptury (pisanki kaligraficznej)[1]. Ksenotypy wykorzystywane są głównie do druków użytkowych (akcydensów).
Nazwa xenotype (od gr. ksénos – obcy i typis – odbicie, obraz[2]) była stosowana przez amerykańską firmę Photo-Lettering produkującą fotomatryce[1]. W Polsce nazwa ksenotyp pojawiła się w klasyfikacji pism drukarskich ART, utworzonej przez Romana i Andrzeja Tomaszewskich[2], opublikowanej w 1993 r. Szybki rozwój ksenotypu nastąpił w drugiej połowie XX wieku i na początku XXI wieku, na co wpływ miało duże zapotrzebowanie na pisma reklamowe.[1]
Wśród pism ksenotypowych wyróżniamy pisma jedno- i dwuelementowe. Do ksenotypów należą również wszelkie pisma płaszczyznowe (składające się z figur geometrycznych, często powodujące wrażenie trójwymiarowości[3]). Do klasy ksenotypów zalicza się także pastisze pism, czyli kroje latynizujące lub imitujące pisma orientalne, np. pseudohebrajskie Shalom czy pseudohinduskie Taj Mahal[2].
Projektanci ksenotypów stosują:
Jako przykładowe ksenotypy można wymienić: Architype Albers, Coloscobic, Dacquoise, Mesquite Std, Montague, Octin Spraypaint, Onick, Red Circle, Rosewood Std, Wedgie.[4]
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.