Spółgłoska szczelinowa zadziąsłowa bezdźwięczna
Numer IPA 134
ʃ
Jednostka znakowa

ʃ

Unikod

U+0283

UTF-8 (hex)

ca 83

Inne systemy
X-SAMPA S
Kirshenbaum S
IPA Braille↗
Przykład
informacje • pomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa zadziąsłowa bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: [ʃ]

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ʃ]:

  • modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
  • tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
  • prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
  • koniuszek języka i jego brzeżek kontaktuje się tuż za górnymi dziąsłami, tworząc szczelinę
  • więzadła głosowe nie drgają – jest to spółgłoska bezdźwięczna

Warianty

Terminologia

Spółgłoskę [ʃ] zaliczamy do spółgłosek syczących, czyli sybilantów.

Przykłady

Polska i rosyjska spółgłoska szczelinowa zadziąsłowa bezdźwięczna jest często uznawana (przez lingwistów zachodnich, ale nie przez slawistów) za spółgłoskę laminalną z retrofleksją ʂ. W języku polskim mamy jednak do czynienia z artykulacją z płaskim językiem, więc używanie tego terminu ma na celu podkreślenie różnicy między polskimi twardymi spółgłoskami zadziąsłowymi a ich czeskimi czy angielskimi odpowiednikami, wymawianymi miękko. Głoska ʃ jest też używana w Słowniku wymowy polskiej[1].

Przypisy

  1. Mieczysław Karaś, Maria Madejowa: Słownik wymowy polskiej. (red.). Warszawa, Kraków: PWN, 1977.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się