Spółgłoska drżąca – spółgłoska dźwięczna, która powstaje przez szybkie następstwo zwarć i rozwarć narządu artykulacji (dolnej wargi, końca języka lub języczka) i miejsca artykulacji w kanale głosowym. Ruch narządu artykulacji następuje w wyniku wzmożonego prądu powietrza, czyli narząd artykulacji wykonuje ten ruch jedynie biernie.
Dochodzi więc do drżenia narządu artykulacji i wirowania powietrza między narządem a miejscem artykulacji.
Odpowiednio do udziału narządu artykulacji mówimy ospółgłoskach drżących:
Teoretycznie możliwe, ale nie poświadczone w językach naturalnych są
W języku polskim fonem /r/ realizuje się jako spółgłoskę drżącą uderzeniową dziąsłową [ɾ] lub, przy bardziej starannej wymowie, spółgłoskę drżącą dziąsłową [r].
Spółgłoska drżąca dziąsłowa [r] występuje także w hiszpańskim perro, a spółgłoska drżąca języczkowa [ʀ] we francuskim rue.
Niemieckie języczkowe r jest najczęściej spółgłoską szczelinową języczkową dźwięczną [ʁ], czyli szmerem wytworzonym między języczkiem a tyłem języka. Przez "zawirowanie" tego dźwięku powstaje spółgłoska języczkowa drżąca, która pojawia się w niektórych niemieckich dialektach.
Spółgłoska drżąca dwuwargowa występuje w języku yi (w południowych Chinach) jako alofon sylabicznej spółgłoski [β̝] i w języku pirahã (w Amazonii) jako alofon [b] .
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.