Sissy Spacek (2010) | |
Imię i nazwisko |
Mary Elizabeth Spacek |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1949 |
Zawód |
aktorka |
Współmałżonek |
Jack Fisk |
Lata aktywności |
od 1968 |
Sissy Spacek, właśc. Mary Elizabeth Spacek[1] (ur. 25 grudnia 1949 w Quitman) − amerykańska aktorka. Laureatka Oscara za rolę w filmie Córka górnika (1980)[2].
W 2011 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6834 Hollywood Boulevard[3][4].
Urodziła się w Quitman w Teksasie jako córka Virginii Frances (z domu Spillman; 1917–1981) i Edwina Arnolda Spaceka Sr. (1910–2001), powiatowego agenta gospodarczego[5]. Jej kuzynem był aktor Rip Torn[5]. W 1967, kiedy miała 17 lat, zmarł na białaczkę jej starszy od niej o rok brat 18-letni Robbie. W 1967 ukończyła Quitman High School[6].
Karierę w show-biznesie rozpoczynała jako piosenkarka. Przez jakiś czas Sissy występowała w pubach w Greenwich Village, a także na przesłuchaniu do Decca Records[7]. Chociaż wytwórni podobał się jej głos, nie zatrudnili jej, ponieważ mieli piosenkarkę o podobnej barwie – Loretta Lynn[7]. W 1968 podpisała nawet niewielką umowę z Tourette Records i pod pseudonimem Rainbo nagrała piosenkę „John You Went Too Far This Time”, której słowa odnosiły się do nagiej okładki płyty Unfinished Music No.1: Two Virgins Johna Lennona i Yoko Ono[8]. Jednak jej kontrakt nie został przedłużony[7].
Aktorstwa uczyła się w Instytucie Lee Strasberga[9]. Pracowała też jako fotomodelka dla Ford Models. Na początku lat 70. zadebiutowała w kinie, jako dziewczyna, która siedzi w barze w dramacie Trash (1970), którego produccentem był Andy Warhol[8], z Joe Dallesandro oraz w roli Poppy, nastolatki sprzedanej w niewolnictwo seksualne w dreszczowcu kryminalnym Michaela Ritchiego Pierwszorzędne cięcie (Prime Cut, 1972) u boku Lee Marvina i Gene’a Hackmana[10]. Jednak przełomem w jej karierze okazały się role psychopatycznych, odtrąconych przez rodziców nastolatek – młodocianej morderczyni Holly w dramacie kryminalnym Terrence’a Malicka Badlands (1973) z Martinem Sheenem i Warrenem Oatesem oraz obdarzonej psychokinetycznymi zdolnościami tytułowej dziewczyny Carrie White w horrorze Briana De Palmy Carrie (1976), będącym ekranizacją pierwszej z wydanych powieści Stephena Kinga. Kreacja protagonistki Carrie przyniosła jej nagrodę specjalną na Avoriaz Fantastic Film Festival i nagrodę National Society of Film Critics (NSFC) oraz pierwszą nominację do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej i nagrody Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych, a witryna RetroCrush.com uznała za jeden z najlepszych występów aktorskich w historii kina grozy[11].
Kandydowała do roli księżniczki Lei w pierwszej trylogii George’a Lucasa Gwiezdne wojny: część IV – Nowa nadzieja (Star Wars Episode IV: A New Hope, 1977), lecz po jej rezygnacji angaż otrzymała Carrie Fisher. Wystąpiła w jednej z głównych ról jako Mildred „Pinky” Rose w awangardowej komedii Roberta Altmana Trzy kobiety (3 Women, 1977) z Shelley Duvall i Janice Rule. Za rolę piosenkarki country Loretty Lynn w opartym na faktach filmie Michaela Apteda Córka górnika (1980) otrzymała Nagrodę Akademii Filmowej i Złoty Glob. Początkowo miała wystąpić jako Emma Greenway w melodramacie Czułe słówka (1983), ale ostatecznie rolę zagrała Debra Winger.
Była ponownie nominowana do Złotego Globu jako Nita Longley, rozwiedziona matka dwóch chłopców, pracująca jako operator centrali w Gregory w Teksasie podczas II wojny światowej, gdzie nawiązuje przyjaźń z marynarzem (Eric Roberts) na urlopie w dramacie Przybłęda (Raggedy Man, 1981). W dreszczowcu politycznym Olivera Stone’a JFK (1991) była żoną polityka Jamesa „Jima” Garrisona (Kevin Costner). Kolejne nominacje do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej zdobywała za role – jako Beth, żona amerykańskiego pisarza Charlesa Hormana (John Shea), który zaginął w Chile podczas puczu w 1973, w opartym na faktach dreszczowcu politycznym Costa Gavrasa Zaginiony (Missing, 1982), Mae Garvey w dramacie Marka Rydella Rzeka (The River, 1984) z Melem Gibsonem, jako Rebecca Magrath i Babe Botrelle w komediodramacie Bruce’a Beresforda Zbrodnie serca (Crimes of the Heart, 1986) z Diane Keaton i Jessicą Lange oraz za rolę Ruth Fowler w dramacie Todda Fielda Za drzwiami sypialni (In the Bedroom, 2001), za którą odebrała Nagrodę Satelity dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym i Złoty Glob[12].
12 kwietnia 1974 wyszła za mąż za Jacka Fiska. Mają dwie córki: Schuyler (ur. 1982) i Virginię Madison (ur. 1988)[7].
Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
---|---|---|---|
1981 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu | Córka górnika (1980) |
Nagroda Akademii Filmowej | Najlepsza aktorka pierwszoplanowa | ||
1987 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu | Zbrodnie serca (1986) |
2001 | Sundance Film Festival | Nagroda Specjalna Jury | Za drzwiami sypialni (2001) |
2002 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym | |
Nagroda Satelita | Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym | ||
2011 | Wybitna kreacja obsady w filmie kinowym | Służące (2011) | |
2012 | Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych | Wybitna kreacja obsady w filmie kinowym |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.