Sighișoara
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Rumunia

Okręg

Marusza

Zarządzający

Ovidiu-Dumitru Mălăncrăvean

Populacja (2011)
• liczba ludności


25 605

Kod pocztowy

545400

Położenie na mapie okręgu Marusza
Mapa konturowa okręgu Marusza, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Sighișoara”
Położenie na mapie Rumunii
Mapa konturowa Rumunii, w centrum znajduje się punkt z opisem „Sighișoara”
Ziemia46°13′N 24°47′E/46,216667 24,783333
Strona internetowa

Sighișoara (niem. Schässburg, węg. Segesvár) – miasto w środkowej Rumunii, w okręgu Marusza, nad rzeką Târnava Mare, na Wyżynie Transylwańskiej, siedziba administracyjna gminy Sighișoara. W 2011 roku liczyło ok. 25,6 tys. mieszkańców.

Jeden z najlepiej zachowanych średniowiecznych zespołów miejskich w Europie Środkowo-Wschodniej, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Miasto jest węzłem kolejowym i drogowym, stanowi także ośrodek przemysłu odzieżowego, spożywczego, włókienniczego, szklarsko-fajansowego, materiałów budowlanych i maszynowego[1].

Historia

Widok na Sighișoarę z góry
Starówka w Sighișoarze

W wieku XII niemieccy osadnicy i handlarze zwani przez miejscowych Sasami zostali sprowadzeni do Siedmiogrodu (rum. Transilvania) przez króla Węgier, by zasiedlać i bronić granic jego królestwa. Kronikarz Krauss datuje osiedla saskie w Sighișoarze na 1191 rok. Miasto przed 1280 rokiem nazywało się z łaciny Castrum Sex[2], natomiast od około 1280 Niemcy nazwali je Schespurch. W 1337 Sighișoara stała się domeną królewską i otrzymała prawa miejskie w 1367 roku jako Civitas de Segusvar. W dokumentach z 1435 występuje już pod dzisiejszą nazwą[2].

Miasto odgrywało ważną strategiczną i handlową rolę na rubieżach Europy Środkowej przez kilka stuleci. Sighișoara stała się jednym z najważniejszych miast Siedmiogrodu (Transylwanii), odwiedzanym przez rzemieślników z całego Cesarstwa. Niemieccy rzemieślnicy dominowali w gospodarce miasta do tego stopnia, że w znacznej części sami zbudowali fortyfikacje obronne[2]. Szacuje się, że między XVI i XVII stuleciem w Sighișoarze istniało 15 gildii i 20 cechów rzemieślniczych. W Sighișoarze mieszkał też barokowy rzeźbiarz Elias Nicolai. Książę Wołoszczyzny (rum. Țara Românească), Wład Diabeł, bił tutaj monety oraz wydał pierwszy dokument zawierający rumuńską nazwę miasta Sighișoara. Miasto było też siedzibą Jerzego Rakoczego, wybranego księciem Siedmiogrodu i królem Węgier w 1629 r.

Sighișoara przecierpiała okupację turecką, pożary i zarazy w XVII i XVIII wieku. Niedaleka równina Albeşti była miejscem Bitwy pod Sighișoarą (węg. Segesvárem), gdzie rewolucyjna armia węgierska pod wodzą Józefa Bema została pokonana przez armię rosyjską dowodzoną przez Ludersa 31 lipca 1849 r. Pomnik wzniesiono w 1852 roku ku czci rosyjskiego generała Skariatina, poległego w tej bitwie. Powszechnie uważa się, że także węgierski poeta Sándor Petőfi zginął w tej bitwie. Pomnik ku jego pamięci wzniesiono w 1897 r. Po I wojnie światowej Sighișoara przeszła w wyniku rozpadu Austro-Węgier w granice Królestwa Rumunii.

Zabytki

Stare miasto Sighișoary znajduje się pod ochroną jako znakomity przykład niewielkiego ufortyfikowanego średniowiecznego grodu, wpisanego na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Co roku w lipcu w starej twierdzy odbywa się Festiwal Średniowieczny.

Sighișoara jest znana z powodu znakomicie zachowanego Starego Miasta. Punktem charakterystycznym miasta jest stara wieża zegarowa wysoka na 64 m, wzniesiona w 1556 roku. Dziś mieści się w niej Muzeum Historyczne. Z jej galerii roztacza się doskonały widok na miasto[2].

Innymi atrakcjami są:

  • XIV-wieczne mury obronne z dziewięcioma[2] zachowanymi basztami i bramami miejskimi,
  • gotycki kościół ewangelicki (dawniej katolicki), zwany Kościołem na Wzgórzu (Bergkirche),
  • zabytkowy cmentarz ewangelicki, nadal używany (głównie przez społeczność niemieckojęzyczną),
  • Gotycki Kościół Klasztorny, pierwotnie dominikanów, z XIII w.[2],
  • Kościół katolicki z 1894 r.,
  • Prawosławna Katedra Świętej Trójcy w Sighișoarze z lat 30. XX wieku.
  • Dom Paulinus, niedaleko Wieży Zegarowej, dziś mieści się tam restauracja,
  • Dom Drakuli,

Galeria

Miasta partnerskie

Przypisy

  1. Sighişoara, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-09-09].
  2. a b c d e f Sebastian Bonifaciu, Nicolae Doscănescu, Ioana Vasiliu-Ciotoiu: Przewodnik po Rumunii. Warszawa: Sport i Turystyka, 1978, s. 168.

Linki zewnętrzne

  • Strona internetowa miasta

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się