ResponseEve, a responsive template by SiGa

Siergiej Szojgu

Minister obrony Federacji Rosyjskiej generał armii Siergiej Szojgu (2014)
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1955 Czadan
Minister obrony Federacji Rosyjskiej
Okres	od 6 listopada 2012
Przynależność polityczna	Jedna Rosja
Poprzednik	Anatolij Sierdiukow
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Siergiej Kużugietowicz Szojgu (ros. Сергей Кужугетович Шойгу; ur. 21 maja 1955 w Czadanie) – rosyjski wojskowy w stopniu generała armii i polityk. Od 2012 minister obrony Federacji Rosyjskiej. Uhonorowany wieloma wyróżnieniami, w tym tytułem Bohatera Federacji Rosyjskiej.

Życiorys

Pochodzi z niewielkiego miasta Czadan przy granicy z Mongolią, w autonomicznej Republice Tuwy. Jego ojciec Kużugiet Szojgu (1921–2010), Tuwiniec, był wieloletnim radzieckim działaczem partyjnym. Przeszedł na emeryturę jako wiceprzewodniczący Rady Ministrów Tuwińskiej ASRR^[1].

Matka, Rosjanka Aleksandra Jakowlewna Szojgu (ros. Александра Яковлевна Шойгу) z domu Kudriawcewa, urodziła się w 1924 roku we wsi Jakowlewo (ros. Яковлево) w obwodzie orłowskim niedaleko Moskwy, a niedługo później przeniosła się wraz z rodziną do Kadyjewki w obwodzie ługańskim na Ukrainie i tam się wychowała^[2]. W 1951 roku ukończyła Charkowski Instytut Rolniczy (ros. Харьковский сельскохозяйственный институт, obecnie Charkowski Narodowy Uniwersytet Rolniczy im. W. W. Dokuczajewa) w Charkowie^[3]. Następnie zamieszkała w Tuwie, gdzie poznała swojego przyszłego męża, Kużugieta Szojgu. Była zootechniczką, pracowała jako główna specjalistka ds. hodowli zwierząt w dziale rolnictwa rejonu Dzun-Chiemczyckiego. W 1979 r. przeszła na emeryturę jako szefowa departamentu planowania Ministerstwa Rolnictwa Republiki Tuwy^[4]. Wielokrotnie była także deputowaną w lokalnym parlamencie Tuwińskiej ASRR i późniejszej rosyjskiej Republiki Tuwy^[5]. Zmarła w 2011 roku.

Młodość

W 1977 r. Siergiej Szojgu ukończył studia w Krasnojarskim Instytucie Politechnicznym w zakresie inżynierii budownictwa. Doktor nauk ekonomicznych. W latach 1977–1978 pracował na stanowisku mistrza w przedsiębiorstwie Promchimstroj w Krasnojarsku, a w latach 1978–1979 był mistrzem i naczelnikiem odcinka w przedsiębiorstwie Tuwinstroj w Kyzyle. W latach 1979–1984 pełnił funkcję kierownika robót, głównego inżyniera i naczelnika w przedsiębiorstwie Aczinskaluminijstroj w Aczyńsku. Od 1984 zajmował kierownicze stanowiska w przedsiębiorstwach budowlanych. W latach 1984–1985 był zastępcą kierownika Sajanaluminstroju w Sajanogorsku, w latach 1985–1986 kierownikiem Sajantiażstroju, a w latach 1986–1988 kierownikiem Abakanwagonstroju w Abakanie.

Kariera polityczna

Od 1988 r. działał w aparacie Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W latach 1988–1989 był II sekretarzem Komitetu Miejskiego KPZR w Abakanie. W latach 1989–1990 pełnił funkcję inspektora Komitetu Krajowego KPZR w Kraju Krasnojarskim.

W latach 1990–1991 zajmował stanowisko Zastępcy Przewodniczącego Państwowego Komitetu Rosyjskiej Federacyjnej SRR ds. Architektury i Budownictwa.

Od 1991 r. pracuje w centralnym aparacie państwowych służb ratowniczych. W 1991 r. przewodniczył Państwowemu Komitetowi RFSRR ds. Sytuacji Nadzwyczajnych. W latach 1991–1994 był Przewodniczącym Państwowego Komitetu Federacji Rosyjskiej ds. Obrony Cywilnej, Sytuacji Nadzwyczajnych i Likwidacji Następstw Klęsk Żywiołowych. W 1994 r. został mianowany na stanowisko Ministra FR ds. Obrony Cywilnej, Sytuacji Nadzwyczajnych i Likwidacji Następstw Klęsk Żywiołowych. Od 1996 r. zasiada w Radzie Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej. W latach 2000–2004 był Zastępcą Przewodniczącego Rządu Federacji Rosyjskiej (wicepremierem).

Otrzymał szereg nagród i odznaczeń państwowych, w tym tytuł Bohatera Federacji Rosyjskiej.

Jest aktywnym politykiem. Od 1999 był jednym z liderów proprezydenckiego ruchu „Jedność”, a od 2001 jest członkiem kierownictwa partii Jedna Rosja, która wspiera prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina.

Od 17 listopada 2009 jest Prezesem Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego^[6].

10 kwietnia 2010, decyzją Przewodniczącego Rządu Federacji Rosyjskiej W. Putina, został wiceprzewodniczącym specjalnej rosyjskiej komisji rządowej do zbadania przyczyn katastrofy polskiego Tu-154M w Smoleńsku (wraz z pierwszym wicepremierem Rosji Siergiejem Iwanowem i Tatjaną Anodiną, przewodniczącą Międzypaństwowego Komitetu Lotniczego)^[7].

Minister obrony Federacji Rosyjskiej

6 listopada 2012 decyzją Prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina, S. Szojgu został mianowany ministrem obrony Federacji Rosyjskiej. Zastąpił na tym stanowisku odwołanego Anatolija Sierdiukowa w związku ze sprawą nadużyć w holdingu Oboronserwis podległego Ministerstwu Obrony FR^[8].

26 lutego 2014 oświadczył, że Federacja Rosyjska planuje podpisać umowy z Wietnamem, Kubą, Wenezuelą, Nikaraguą, Seszelami, Singapurem oraz kilkoma innymi państwami, które umożliwiłyby stworzenie tam stałych rosyjskich baz wojskowych^[9].

Dowodzone przez niego wojska dokonały w lutym 2022 inwazji na Ukrainę, oskarżane są one o dokonanie zbrodni wojennych^[10][11][12].

Rodzina

Żonaty z Iriną, prezeską przedsiębiorstwa turystycznego Expo-EM, z którą zna się od pierwszego roku studiów, pobierając się 5 lat później^[13]. Mają dwie córki. Starsza, Julija (ur. 1977), od 2002 roku pełni funkcję dyrektorki centrum pomocy psychologicznej przy Ministerstwie Spraw Nadzwyczajnych^[14]. Młodsza, Ksienija (ur. 1991) od 2020 roku pełni funkcję dyrektorki Rosyjskiej Federacji Triathlonowej^[15].

Siergiej Szojgu miał starszą siostrę, Łarisę (1953–2021), wieloletnią deputowaną do Dumy Państwowej z ramienia rządzącej partii Jedna Rosja, zmarłą nagle po komplikacjach w wyniku przebycia COVID-19^[16].

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Bohater Federacji Rosyjskiej (1999)^[17]
• Order Świętego Andrzeja (2014)^[18][19][20]
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy (2020)^[21]
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy (2010)^[22]
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy (2005)^[23]
• Order Aleksandra Newskiego (2014)
• Order Honoru (2008)^[24]
• Order „Za osobiste męstwo” (1994)
• Medal „Obrońca Wolnej Rosji” (1993)
• Medal 850-lecia Moskwy
• Medal „Za zasługi w przeprowadzeniu wszechrosyjskiego spisu powszechnego”
• Medal „Na Pamiątkę 300-lecia Petersburga” (2003)
• Medal „Na Pamiątkę 1000-lecia Kazania” (2005)
• Medal jubileuszowy „60 lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (2005)
• Medal „Za wzmocnienie wspólnoty wojskowej” (czterokrotnie)
• Medal „Za staranność w wykonywaniu zadań wsparcia inżynieryjnego”
• Medal „200 lat Ministerstwa Obrony”
• Medal „Za powrót Krymu”
• Medal „200 lat Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Rosji”
• Medal „Za wyróżnienie” (Służba Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej)
• Medal „Za wyróżnienie w reagowaniu kryzysowym”
• Medal „Za nienaganną służbę” (Ministerstwo Sytuacji Nadzwyczajnej Federacji Rosyjskiej)
• Medal „Uczestnikowi nadzwyczajnych operacji humanitarnych”
• Order Republiki Tuwy (Tuwa)
• Order „Za zasługi dla Chakasji” (Chakasja)
• Order „Za zasługi” (Inguszetia)
• Nagroda Republiki Tuwy (Tuwa)
• Order „Za zasługi dla Kraju Ałtajskiego” (Kraj Ałtajski)
• Honorowy obywatel obwodu moskiewskiego
• Honorowy obywatel odwodu kemerowskiego
• Honorowy obywatel Republiki Jakucji
• Order Świętego Sergiusza Radoneżskiego I klasy (Rosyjski Kościół Prawosławny, 2014)^[25]
• Order „Danaker” (Kirgistan, 2002)^[26]
• Medal „Dank” (Kirgistan, 1997)^[27]
• Order Przyjaźni (Kirgistan, 2020)^[28]
• Order „Za zasługi w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego” (Wenezuela, 2015)^[29]
• Medal „Krzyż Wielki Armii Nikaragui” (Nikaragua, 2015)^[30]
• Order Flagi Serbskiej I klasy (Serbia, 2012)^[31]
• Order Świętego Sawy (Serbski Kościół Prawosławny, 2003)^[32]
• Krzyż Wielki Orderu Pro Merito Melitensi (Zakon Maltański, 2012)^[33]
• Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia, 2018)^[34]
• Doktor honoris causa Akademii Państwowej Straży Pożarnej Ministerstwa Sytuacji Nadzwyczajnych Rosji^[35]
• Doktor honoris causa Uniwersytetu Obrony Ministerstwa Obrony Serbii (2020)^[36]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Siergiej Szojgu – sylwetka na stronie www.viperson.ru (ros.)