| Pełne imię i nazwisko |
Sergio Angulo Bolaños | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 września 1960 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
183 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub |
Deportivo Cali (kobiety) (trener) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Sergio „Checho” Angulo Bolaños (ur. 14 września 1960 w Ibagué) – kolumbijski piłkarz pochodzenia panamskiego występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski, od 2023 roku prowadzi Deportivo Cali (kobiety).
Profesjonalnymi piłkarzami są również jego syn Mario Angulo[1] oraz zięć Johan Wallens[2].
Angulo jest synem Panamczyka i Kolumbijki[3]. Przyszedł na świat w mieście Ibagué, gdzie jego ojciec – pochodzący z La Villa de Los Santos szef kuchni – znalazł zatrudnienie w hotelu Lusitania[4]. Rodzina szybko przeniosła się jednak do Cali, gdzie Angulo rozpoczynał grę w piłkę w osiedlowej drużynie o nazwie Sport Boys[5]. W wieku trzynastu lat dołączył do akademii juniorskiej słynnego Deportivo Cali[6]. Równocześnie do treningów pracował jako chłopiec do podawania piłek podczas meczów Deportivo i dorabiał czyszcząc samochody pod stadionem[3]. W grupach juniorskich Deportivo jego talent odkrył trener Mario Desiderio, zaś do pierwszej drużyny został włączony jako osiemnastolatek przez Eduardo Lujána Manerę[7]. W Campeonato Colombiano zadebiutował 19 kwietnia 1979[8], zaś pierwszego gola strzelił w meczu z Millonarios[9].
Przez pierwsze trzy lata młody Angulo pozostawał wyłącznie rezerwowym napastnikiem Deportivo. W tej roli wywalczył z nim wicemistrzostwo Kolumbii (1980) i dotarł do finału Pucharu Kolumbii (1981). Wobec niewielkich szans na regularną grę odszedł na roczne wypożyczenie do niżej notowanego Cúcuta Deportivo. Dopiero udanym pobycie w Cúcuta i powrocie do Deportivo został kluczowym zawodnikiem i czołowym strzelcem zespołu – w czterech kolejnych sezonach strzelił trzynaście, sześć, siedem i szesnaście goli[7]. Był opisywany jako utalentowany, szybki i silny napastnik, dysponujący świetnym wykończeniem, instynktem strzeleckim, dobrze ustawiający się na boisku i grający w powietrzu[5]. Często cofał się do linii pomocy, gdzie pomagał w rozpoczynaniu akcji swojej drużyny[10].
Angulo współtworzył w Deportivo siłę ofensywną zespołu z Carlosem Valderramą, Bernardo Redínem i Carlosem Estradą, jednak jego ekipa mimo efektywnego stylu gry i posiadania wysokiej jakości graczy nie zdołała zdobyć żadnego trofeum, a jedynymi sukcesami okazały się dwa z rzędu tytuły wicemistrza Kolumbii (1985, 1986)[5]. Ogółem barwy Deportivo zawodnik reprezentował przez siedem lat – znajduje się w czołówce klubowej klasyfikacji strzelców i jest uznawany za jednego z najbardziej zasłużonych piłkarzy w dziejach klubu[11]. Następnie odszedł do stołecznego Independiente Santa Fe, gdzie w sezonie 1988 został królem strzelców ligi kolumbijskiej z 29 golami na koncie[5]. W tamtym roku był również najskuteczniejszym piłkarzem w całej Ameryce Południowej[12]. Jego świetna forma zaowocowała ofertą z Grecji, jednak przenosiny nie doszły ostatecznie do skutku[10].
W 1989 roku Angulo został zawodnikiem krajowego potentata – ekipy América Cali. W sezonie 1990 wywalczył z drużyną prowadzoną przez Gabriela Ochoę Uribę jedyne w swojej karierze mistrzostwo Kolumbii[5]. Sam kontynuował świetną strzelecką passę – właśnie jego gol z rzutu karnego w spotkaniu z Santa Fe (1:0) dał Américe tytuł mistrzowski[13]. Jako jedna z gwiazd ligi kolumbijskiej spędził w Américe trzy i pół roku, wzbudzając zainteresowanie klubów z Hiszpanii[10]. Odszedł z drużyny bezpośrednio po przyjściu trenera Francisco Maturany[14]. Karierę kontynuował w przeciętnych ligowych drużynach – kolejno były to Deportes Quindío, Deportivo Pereira, Cúcuta Deportivo i Deportivo Tuluá[9]. Następnie występował w drugoligowych Independiente Popayán i Deportivo Pasto, gdzie mimo zaawansowanego wieku imponował bramkostrzelnością oraz świetną formą[15]. Jako zawodnik Pasto – absolutnego beniaminka drugiej ligi – w meczu z River Plate Buga (3:3) strzelił pierwszego gola w profesjonalnej historii klubu. Jego 24 gole strzelone dla Pasto w jednym sezonie również pozostają klubowym rekordem[16].
W sierpniu 1997 doświadczony Angulo powrócił do pierwszej ligi, podpisując umowę z absolutnym beniaminkiem rozgrywek Deportivo Unicosta[17]. Drużynę Unicosty tworzyli wówczas w większości doświadczeni, starsi wiekiem wieloletni zawodnicy ligowi[18]. Po pół roku odszedł do nowo powstałego, drugoligowego Univalle Cali[19], gdzie w wieku 38 lat zakończył profesjonalną karierę. Łącznie w swojej karierze strzelił ponad 200 goli, będąc czołowym kolumbijskim napastnikiem drugiej połowy lat 80. i początku lat 90[20].
W styczniu 1979 Angulo znalazł się w składzie reprezentacji Kolumbii U-20 na Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20[21]. Na paragwajskich boiskach rozegrał trzy spotkania bez zdobyczy bramkowej[22]. Jego kadra, mająca wówczas w składzie m.in. Carlosa Valderramę i Víctora Lunę, odpadła z turnieju w pierwszej rundzie, nie kwalifikując się na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Japonii. W czerwcu 1981 został natomiast powołany przez Eduardo Retata na młodzieżowy Turniej w Tulonie, gdzie Kolumbijczycy zajęli szóste miejsce[23].
W lutym 1984 Angulo jako zawodnik olimpijskiej reprezentacji Kolumbii wziął udział w południowoamerykańskich kwalifikacjach do Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles[21]. Tam jako podstawowy piłkarz wystąpił w pełnym wymiarze czasowym w obydwóch meczach, a Kolumbia nie zdołała awansować na igrzyska[24].
W seniorskiej reprezentacji Kolumbii Angulo zadebiutował za kadencji selekcjonera Gabriela Ochoi Uribe, 3 listopada 1985 w wygranym 2:1 meczu z Paragwajem w ramach nieudanych ostatecznie eliminacji do Mistrzostw Świata w Meksyku. Strzelił wówczas swojego pierwszego i jedynego gola w kadrze narodowej[25]. W czerwcu 1987 został powołany przez Francisco Maturanę na rozgrywany w Argentynie turniej Copa América. Kolumbijska kadra zaprezentowała się wówczas bardzo udanie – odpadła dopiero w półfinale po dogrywce z Chile (1:2) i zajęła trzecie miejsce w rozgrywkach, imponując atrakcyjnym stylem gry[26]. Sam Angulo był jednak rezerwowym dla napastników takich jak Arnoldo Iguarán, Juan Jairo Galeano czy Antony de Ávila i rozegrał tylko jeden z czterech możliwych meczów (jako zmiennik).
W lipcu 1989 Angulo wziął udział w kolejnych rozgrywkach Copa América. Tym razem był jednym z ważniejszych graczy drużyny narodowej, występując we wszystkich czterech spotkaniach (z czego w dwóch w wyjściowym składzie). Nie zdołał jednak wpisać się na listę strzelców, a podopieczni Maturany zanotowali na brazylijskim turnieju słabszy występ niż przed dwoma laty – odpadli już w pierwszej rundzie grupowej. Ogółem swój bilans reprezentacyjny Angulo zamknął na trzynastu meczach.
Bezpośrednio po zakończeniu kariery Angulo rozpoczął pracę jako trener w akademii juniorskiej swojego macierzystego Deportivo Cali (1999–2000)[27]. Najpierw przez dwa miesiące prowadził drużynę dwunastolatków, a następnie awansował do roli opiekuna zespołu do lat czternastu oraz asystenta Ivána Arroyo w trzecioligowych rezerwach[8]. W latach 2000–2001 był asystentem szkoleniowca Diego Umañi (swojego byłego kolegi klubowego z Deportivo) w ekipie Millonarios FC[4]. Dotarł z nią do finału międzynarodowych rozgrywek Copa Merconorte (2000)[28]. W latach 2001–2006 ponownie pracował w Deportivo Cali – kolejno jako szkoleniowiec drugoligowej drużyny filialnej Expreso Palmira FC (2001), asystent trenera Oscara Héctora Quintabaniego (2002–2003), opiekun trzecioligowych rezerw (2003), dyrektor akademii juniorskiej wspólnie z Ricardo Martínezem (2004–2005) oraz asystent trenera Pedro Sarmiento (2005–2006)[9]. W roli asystenta Sarmiento zdobył z Deportivo mistrzostwo Kolumbii (Finalización 2005)[27]. Następnie krótko był jeszcze asystentem Ricardo Martíneza w pierwszym zespole (2008)[8].
W styczniu 2011 Angulo został trenerem spadkowicza z ligi kolumbijskiej – ekipy Deportivo Tuluá, przed którą postawiono cel jak najszybszego powrotu na najwyższy szczebel rozgrywek[29]. Prowadził ją przez cztery miesiące z kiepskim skutkiem i został zwolniony w kwietniu, zostawiając zespół na czternastym miejscu w tabeli[30]. W styczniu 2012 objął panamskiego potentata Tauro FC[31]. W wiosennych rozgrywkach Clausura 2012 doprowadził go do mistrzostwa Panamy, choć jego ekipa nie zdominowała wówczas wyraźnie rozgrywek ligowych (czwarte miejsce w regularnym sezonie) i tytuł zdobyła głównie dzięki udanej fazie play-off[32]. Bezpośrednio po tym sukcesie odszedł jednak z Tauro wskutek różnicy zdań z zarządem klubu, który nakazał mu zmianę trenera przygotowania fizycznego w swoim sztabie szkoleniowym[33]. Następnie powrócił do swojego Deportivo Cali, gdzie w latach 2014–2018 prowadził w akademii juniorskiej drużyny do lat siedemnastu i dwudziestu[34] oraz był trenerem napastników w pierwszym zespole[35]. W październiku 2017 po odejściu szkoleniowca Héctora Cárdenasa został tymczasowym trenerem pierwszej drużyny i do końca sezonu poprowadził ją w pięciu meczach[21].
W marcu 2018 Angulo powrócił do Tauro FC, tym razem zastępując na stanowisku Rolando Palmę[34]. Od razu poprawił wyniki znajdującej się w kryzysie drużyny i w sezonie Clausura 2018 zdobył z nią wicemistrzostwo Panamy[36]. Zaraz potem zrezygnował z pracy w Tauro ze względu na brak oczekiwanych wzmocnień kadrowych i kiepską sytuację finansową klubu[37]. We wrześniu 2018 objął inną czołową panamską ekipę – San Francisco FC[38], którą z dobrymi rezultatami prowadził do końca roku. Nie porozumiał się jednak z zarządem w kwestii nowej umowy[39], po czym powrócił do akademii juniorskiej Deportivo Cali[40].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
