| Jakow Mieszczeriakow | |
| Metropolita stawropolski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1860 |
| Data i miejsce śmierci |
7 maja 1933 |
| Metropolita stawropolski | |
| Okres sprawowania |
1932–1933 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
13 października 1884 |
| Diakonat |
28 października 1884 |
| Prezbiterat |
8 maja 1855 |
| Chirotonia biskupia |
23 sierpnia 1898 |
| Data konsekracji |
23 sierpnia 1898 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
| |||||||
Serafin, imię świeckie Jakow Michajłowicz Mieszczeriakow (ur. 6 marca?/18 marca 1860 w Chłystowce, zm. 7 maja 1933) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w latach 1922–1924 hierarcha Żywej Cerkwi.
Ukończył gimnazjum klasyczne w Penzie, a następnie studia w Petersburskiej Akademii Duchownej. Będąc na ostatnim roku studiów, 13 października 1884 złożył śluby zakonne i po piętnastu dniach został hierodiakonem, zaś 8 maja 1885 – hieromnichem. W 1888 skierowany do pracy w seminarium duchownym w Chełmie, już jako archimandryta. Po pięciu latach został przeniesiony do Tyflisu na stanowisko rektora tamtejszego seminarium duchownego. 23 sierpnia 1898 miała miejsce jego chirotonia na biskupa ostrogskiego, wikariusza eparchii wołyńskiej. 4 czerwca 1902 został przeniesiony na katedrę połocką i witebską, zaś 25 czerwca 1911 został biskupem irkuckim i wiercholeńskim (po skandalu, jaki wywołały jego listy do ihumeni monasteru w Witebsku[1]). 11 grudnia 1915 Świątobliwy Synod Rządzący przeniósł go w stan spoczynku i wyznaczył jako stałe miejsce przebywania monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Krasnojarsku, jednak już na początku roku następnego uczynił go tymczasowym przełożonym monasteru św. Mikołaja w Babajewsku w eparchii kostromskiej. W 1922 ponownie został biskupem ordynariuszem, obejmując katedrę kostromską i galicką.
W tym samym roku oficjalnie zgłosił akces do Żywej Cerkwi. 16 czerwca razem z arcybiskupami Eudokimem (Mieszczerskim) i Sergiuszem (Stragorodskim) opublikował dokument, w którym ruch ten odrzucał zwierzchność patriarchy Tichona. W tym samym roku Wyższy Zarząd Cerkiewny, najwyższy organ Żywej Cerkwi, mianował go metropolitą mohylewskim, zaś w 1924 – metropolitą Niżnego Nowogrodu. Jednak w tym samym roku hierarcha Serafin ogłosił swoje zerwanie z odnowicielstwem i złożył publiczny akt pokuty. Został ponownie przyjęty do Rosyjskiej Cerkwi z godnością arcybiskupią.
26 czerwca 1927 został biskupem tambowskim, zaś 28 stycznia 1928 został przeniesiony na katedrę stawropolską. 19 kwietnia 1932 podniesiony do godności metropolity, w roku następnym przeszedł w stan spoczynku. Niemal natychmiast, 17 stycznia 1933 został aresztowany po zarzutem przynależności do „cerkiewno–monarchistycznej organizacji o nazwie Synod Południowo–Rosyjski”. 7 maja 1933 stracony przez rozstrzelanie.
31 maja 1990 został całkowicie zrehabilitowany.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.