 Szybowiec SZD-50-3 Puchacz w hangarze na lotnisku w Krośnie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
górnopłat konstrukcji laminatowej |
| Załoga |
1–2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
21 grudnia 1976 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16,67 m |
| Wydłużenie |
15,3[1] |
| Długość |
8,38 m |
| Wysokość |
2,04 m |
| Powierzchnia nośna |
18,16 m² |
| Profil skrzydła |
Wortmann[1] |
| Masa | |
| Własna |
368 kg |
| Startowa |
570 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
70 km/h |
| Prędkość ekonomiczna |
75 km/h |
| Prędkość optymalna |
85 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
215 km/h |
| Doskonałość maks. |
30 |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
+5,3 / -2,65 g |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska i 12 krajów | |
SZD-50-3 Puchacz – dwumiejscowy szybowiec szkolno-treningowy produkcji polskiej. Zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej przez Adama Meusa.
Puchacza opracowano jako szybowiec mający zastąpić używane do tej pory szybowce szkolne "Bocian" i "Czapla"[2]. W celu przyspieszenia realizacji projektu i zmniejszenia jego kosztów zdecydowano się użyć wcześniej opracowanych konstrukcji: foremnik kadłuba wykonać przy wykorzystaniu makiety dziobu Jantara, a skrzydła z Ogara, do których SZD posiadały niewykorzystane foremniki[3].
Prototyp, SZD-50-1 Dromader, o znakach rejestracyjnych SP-3067, został oblatany w dn. 21 grudnia 1976 r. przez Adama Zientka na lotnisku w Bielsku. Drugi prototyp SZD-50-2 o znakach rejestracyjnych SP-3115 i już o zmienionej nazwie Puchacz został oblatany w dn. 20 grudnia 1977 r. również przez Adama Zientka[2]. Nazwę zmieniono ponieważ, w tym samym czasie powstał PZL M18 Dromader. Trzeci prototyp, oznaczony SZD-50-3 oblatano 13 kwietnia 1979 r. i stał się podstawą do rozpoczęcia produkcji seryjnej. W stosunku do drugiego prototypu wprowadzono w nim zmiany poprzez przeniesienie wyżej mocowania usterzenia wysokości oraz poprawienie widoczności z tylnej kabiny przez dodanie trójkątnych okienek za kabiną.
Pod koniec lat 90. opracowano wersję SZD-50-3A dostosowaną do wykonywania rozszerzonej akrobacji, w tym wykonywania lotu plecowego i niektórych figur odwróconych[4].
Szybowiec okazał się bardzo udaną konstrukcją, wyprodukowano ok. 300 egzemplarzy, z czego blisko 200 sprzedano za granicę. Cena nowego SZD-50-3 w dn. 12.10.2012 r. wynosiła 59 950 EURO netto[5].
.jpg)
Puchacz jest górnopłatem o konstrukcji laminatowej.
Podwozie stanowią dwa stałe koła w układzie jednośladu, pod kabiną. Koło główne wyposażone w hamulec tarczowy. Szybowiec posiada dwa kółka pomocnicze pod końcówkami skrzydeł, a także płozę ogonową.
Skrzydła o konstrukcji półskorupowej z dźwigarem zrobionym z kompozytu przekładkowego, mają obrys trapezowy z ujemnym skosem i dodatnim wzniosem, są wyposażone w płytowe hamulce aerodynamiczne umieszczone na obu powierzchniach skrzydła.
Kadłub o konstrukcji laminatowej, wykonany jako całość ze statecznikiem pionowym. Kabina dwumiejscowa, wyposażona standardowo tylko w przednią tablicę przyrządów z prędkościomierzem, wariometrem, zakrętomierzem, busolą i wysokościomierzem. Większość szybowców użytkowanych w aeroklubach wyposażona również w tablicę przyrządów w drugiej kabinie oraz stelaż do mocowania zasłonki do lotów według przyrządów. Tablica przyrządów w tylnej kabinie umocowana jest na szkielecie limuzyny. Wysokość fotela pilota regulowana na ziemi, pedały przestawne w locie.
Usterzenie klasyczne, krzyżowe. Ster wysokości, o konstrukcji przekładkowej, usytuowany na stateczniku kierunku nad rurą kadłuba. Ster kierunku laminatowy, kryty płótnem.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
