Sępnik różowogłowy
Cathartes aura[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

kondorowe

Rodzina

kondorowate

Rodzaj

Cathartes

Gatunek

sępnik różowogłowy

Synonimy
  • Vultur aura Linnaeus, 1758[2]
Podgatunki
  • C. a. meridionalis Swann, 1921
  • C. a. septentrionalis zu Wied-Neuwied, 1839
  • C. a. aura (Linnaeus, 1758)
  • C. a. ruficollis von Spix, 1824
  • C. a. jota (Molina, 1782)
  • C. a. falklandicus (Sharpe, 1873)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     Tylko w sezonie lęgowym

     Występuje przez cały rok

Sępnik różowogłowy[4], urubu różowogłowy[5] (Cathartes aura) – gatunek dużego ptaka z rodziny kondorowatych (Cathartidae). Występuje w obu Amerykach. Dzięki większej sile nośnej skrzydeł niż u sępnika czarnego może żyć na obszarach chłodniejszych, gdzie prądy powietrza są słabsze. Podczas krążenia w powietrzu trzyma skrzydła w kształcie litery V. Nie jest zagrożony.

Systematyka

Po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego gatunek ten opisał Karol Linneusz w 1758 roku w 10. edycji Systema Naturae, nadając mu nazwę Vultur aura[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał tropikalne rejony Ameryki, nie podając szczegółowej lokalizacji[6]; w 1905 roku Nelson ograniczył miejsce typowe do Veracruz w Meksyku[5][7]. Wyróżnia się od czterech[2] do sześciu podgatunków C. aura[8].

Występowanie

C. aura zamieszkuje w zależności od podgatunku[8]:

Morfologia

Sępnik różowogłowy w locie

Długość ciała 62–81 cm, masa ciała 850–2000 g, rozpiętość skrzydeł 160–182 cm[2][9]. Lotki I oraz II rzędu srebrnoszare, pozostałe pióra czarnobrązowe. Ogon długi, nogi pomarańczowe. Głowa mała i naga; u dorosłych skóra czerwona, u młodych szara.

Ekologia

Świeżo wyklute pisklę i jajo

Zamieszkuje różnorodne środowiska od całkowitej pustyni, poprzez łąki, sawanny i zagajniki sosnowe, do gęstego lasu tropikalnego oraz umiarkowanego w Ameryce Północnej[2]. Żywi się głównie padliną średniej wielkości ssaków[2].

Gniazda buduje w płytkich jaskiniach, na ziemi w gęstych zaroślach lub w pustych pniach i kłodach[2]. Samica składa dwa jaja, które wysiaduje przez okres 38–41 dni[2]. Młode pierzą się po 70–80 dniach lub dłużej[2].

Status

IUCN uznaje sępnika różowogłowego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[3]. W 2020 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji lęgowej na 28 milionów osobników[10]. BirdLife International uznaje globalny trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny[3]; według danych z North American Breeding Bird Survey, w Ameryce Północnej w latach 1966–2019 liczebność rosła średnio o 1,8% rocznie[10].

Przypisy

  1. Cathartes aura, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f g h i j D. Houston, G. M. Kirwan, D. A. Christie: Turkey Vulture (Cathartes aura). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  3. a b c BirdLife International, Cathartes aura, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2016-1 [dostęp 2016-08-30] (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Cathartidae Lafresnaye, 1839 - kondorowate - New World Vultures (Wersja: 2016-10-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-03].
  5. a b Denis Lepage: Sępnik różowogłowy (Cathartes aura) (Linnaeus, 1758). Avibase. [dostęp 2014-09-29].
  6. a b C. Linnaeus: Systema Naturae per regna tria naturæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, Tomus I. Editio decima, reformata. Holmiæ: impensis direct.. Holmiae : Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 86-87. (łac.).
  7. E.W. Nelson. Notes on the names of certain North American birds. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 18, s. 121–126, 1905. (ang.). 
  8. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-03]. (ang.).
  9. E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 146. ISBN 83-7227-891-1.
  10. a b Turkey Vulture Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2022-12-22]. (ang.).

Bibliografia

  • Andrew Gosler: Atlas Ptaków Świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

  • Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
  • Turkey Vulture. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się