Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1988 |
Minister budownictwa miast i osiedli | |
Okres |
od 11 stycznia 1951[1] |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
Roman Piotrowski (ur. 21 stycznia 1895 w Nowym Targu, zm. 17 grudnia 1988 w Warszawie) – polski architekt i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, w latach 1951–1956 minister budownictwa miast i osiedli. Budowniczy Polski Ludowej.
Architekturę studiował na Politechnice Lwowskiej, potem na Politechnice Warszawskiej, studia ukończył w 1924[2], a w latach 1921–1935 był asystentem Instytutu Architektury UW. Związany był z grupą Praesens.
W latach 1930–1933 był inżynierem-architektem przedsiębiorstwa „Budozus” i współprojektantem osiedla domków jednorodzinnych ZUS na Żoliborzu (1935). W latach 1934–1944 obejmował kierownictwo techniczne w Towarzystwie Osiedli Robotniczych (TOR). Był członkiem zespołu, który zaprojektował osiedle TOR zbudowane między ulicami Obozową i Bolecha na Kole[3].
W czasie II wojny światowej był kierownikiem technicznym Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego działającego przy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM). Uczestniczył w pracach powołanej przy WSM w 1940 Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej (PAU)[4]. Od 1945 do 1949 był kierownikiem Biura Odbudowy Stolicy, a w latach 1945–1947 był również wiceprezydentem m. st. Warszawy. W okresie 1947–1949 piastował urząd komisarza odbudowy Warszawy przy Ministrze Odbudowy.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[5], a od 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1948 wiceminister Ministerstwa Odbudowy, następnie od 1949 podsekretarz stanu, a następnie kierownik Ministerstwa Budownictwa. Od 11 stycznia 1951 do 11 lipca 1956 minister budownictwa miast i osiedli, następnie w 1956 wiceminister i podsekretarz stanu Ministerstwa Budownictwa. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji.
W latach 1956–1961 ambasador PRL w Niemczech Wschodnich. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[6].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-9-6)[7].
Był mężem Anatolii Hryniewickiej-Piotrowskiej[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.