Roman Piotrowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1895
Nowy Targ

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1988
Warszawa

Minister budownictwa miast i osiedli
Okres

od 11 stycznia 1951[1]
do 11 lipca 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal za Warszawę 1939–1945
Roman Piotrowski (w środku, pochylony nad mapą) ze współpracownikami z Biura Odbudowy Stolicy (1945)

Roman Piotrowski (ur. 21 stycznia 1895 w Nowym Targu, zm. 17 grudnia 1988 w Warszawie) – polski architekt i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, w latach 1951–1956 minister budownictwa miast i osiedli. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Architekturę studiował na Politechnice Lwowskiej, potem na Politechnice Warszawskiej, studia ukończył w 1924[2], a w latach 1921–1935 był asystentem Instytutu Architektury UW. Związany był z grupą Praesens.

W latach 1930–1933 był inżynierem-architektem przedsiębiorstwa „Budozus” i współprojektantem osiedla domków jednorodzinnych ZUS na Żoliborzu (1935). W latach 1934–1944 obejmował kierownictwo techniczne w Towarzystwie Osiedli Robotniczych (TOR). Był członkiem zespołu, który zaprojektował osiedle TOR zbudowane między ulicami Obozową i Bolecha na Kole[3].

W czasie II wojny światowej był kierownikiem technicznym Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego działającego przy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM). Uczestniczył w pracach powołanej przy WSM w 1940 Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej (PAU)[4]. Od 1945 do 1949 był kierownikiem Biura Odbudowy Stolicy, a w latach 1945–1947 był również wiceprezydentem m. st. Warszawy. W okresie 1947–1949 piastował urząd komisarza odbudowy Warszawy przy Ministrze Odbudowy.

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[5], a od 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1948 wiceminister Ministerstwa Odbudowy, następnie od 1949 podsekretarz stanu, a następnie kierownik Ministerstwa Budownictwa. Od 11 stycznia 1951 do 11 lipca 1956 minister budownictwa miast i osiedli, następnie w 1956 wiceminister i podsekretarz stanu Ministerstwa Budownictwa. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji.

W latach 1956–1961 ambasador PRL w Niemczech Wschodnich. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[6].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-9-6)[7].

Projekty

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

Był mężem Anatolii Hryniewickiej-Piotrowskiej[12].

Przypisy

  1. W 1949–1950, kierownik ministerstwa budownictwa.
  2. Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 75.
  3. Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom V Żoliborz i Wola. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 248. ISBN 83-85584-61-7.
  4. Marian Spychalski: Warszawa architekta. Wspomnienia pierwszego powojennego prezydenta stolicy. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 127. ISBN 978-83-11-13416-4.
  5. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 87. ISBN 978-83-280-3725-0.
  6. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  7. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  8. M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 246 „za zasługi położone w dziedzinie Odbudowy Kraju”.
  9. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  10. Uhonorowani pamiątkowymi medalami [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3.
  11. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.
  12. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 85. ISBN 978-83-280-3725-0.

Bibliografia

  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 411, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
  • Encyklopedia Warszawy. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1994, s. 639. ISBN 83-01-08836-2.
  • Informacje w BIP IPN.
  • Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się