Roger Moore (1973) | |
Imię i nazwisko |
Roger George Moore |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
14 października 1927 |
Data i miejsce śmierci |
23 maja 2017 |
Zawód | |
Współmałżonek |
Doorn van Steyn (1946–1953) |
Lata aktywności |
1945–2017 |
Odznaczenia | |
Podpis aktora | |
Strona internetowa |
Sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie, zm. 23 maja 2017 w Crans-Montana[1]) – brytyjski aktor filmowy znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu Święty (1962–1969) oraz Jamesa Bonda (w latach 1973–1985). W postać agenta 007 wcielał się siedmiokrotnie. Popularność przyniósł mu również serial Partnerzy (1971–1972), gdzie występował jako lord Brett Sinclair.
Dwukrotnie otrzymał wysokiej rangi odznaczenie brytyjskie Order Imperium Brytyjskiego: w 1999 w stopniu Commander (CBE), oraz w roku 2003 w stopniu Knight Commander of the British Empire (KBE). Był ambasadorem dobrej woli UNICEF, a także autorem książek.
Urodził się 14 października 1927 w Stockwell[2] (obecnie wchodzi w skład London Borough of Lambeth). Był jedynym dzieckiem policjanta George’a Alfreda Moore’a oraz Lillian, gospodyni domowej[3]. Początkowo uczęszczał do Battersea Grammar School w południowym Londynie, ale podczas II wojny światowej rodzina ewakuowana została do Holsworthy, w hrabstwie Devon. Uczył się następnie w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, a później w College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył[4].
Studiował na Royal Academy of Dramatic Art. Tam poznał Lois Maxwell, która miała później zagrać Pannę Moneypenny w serii o Bondzie. W wieku 17 lat zagrał rzymskiego żołnierza w filmie „Cesarz i Kleopatra” (1945)[5].
W wieku 18 lat został powołany do służby wojskowej, otrzymał numer służbowy 372394[6].
Lista filmów z jego udziałem to ponad siedemdziesiąt pozycji, przy czym część z nich to wieloodcinkowe seriale. Zaczynał od grania epizodycznych ról jako statysta. Często występował jako prowadzący w programach telewizyjnych. Zajmował się także reżyserią (kilka odcinków „Świętego” i „Partnerów”), produkcją filmową i pisaniem scenariuszy.
W 1953 przeniósł się do Hollywood, ale jego pierwsze role nie przyniosły mu sławy. Próbował pracy w amerykańskiej telewizji – zagrał w „Ivanhoe” (1958–1959), „The Alaskans” (1959–1960)[7] i popularnym w Ameryce „Mavericku” (1960–1961)[8]. Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał propozycję zagrania Simona Templara w telewizyjnym serialu „Święty” (1962–1967). Dzięki tej roli zdobył status międzynarodowej gwiazdy[9], co umożliwiło mu później zastąpienie Seana Connery’ego w roli agenta 007. W autobiografii przyznał, że dla tej roli przyciął włosy oraz zrzucił nieco wagi. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem umów z producentami było dostarczenie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł 3176,4 £)[10].
Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985).
Był najstarszym aktorem grającym Bonda, rozpoczynając miał 45 lat, kończąc – 57[11]. Na premierze swego ostatniego Bonda, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi czternaście lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego[12]. Wystąpił też w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu – jakkolwiek do serii z Bondem można też zaliczyć Nigdy nie mów nigdy (1983) Seana Connery’ego i wtedy obaj mieliby po siedem filmów[13].
Podczas kręcenia serii filmów o Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach. Trzy z nich były kręcone w Południowej Afryce, a aktor był z tego powodu krytykowany przez przeciwników apartheidu. Zamierzał wystąpić w filmie O jeden most za daleko w 1977, ale musiał zrezygnować ze względu na swój udział w filmie Szpieg, który mnie kochał[13].
W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii „James Bond” i sprawiły, że postać Moore’a nie miała notatek w publikowanych antologiach[14][15].
W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond. Film został nakręcony dla uczczenia 25 rocznicy filmowej serii 007[16].
W 2004 roku Akademia Filmowa uznała go za najlepszego Bonda[17], w roku 2008 wygrał ponownie, uzyskując 62% głosów.[potrzebny przypis]
W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym igrzyska olimpijskie 2012, zagrał Bonda wraz z Samanthą Bond (jako Moneypenny)[18].
Jednym z jego najmniej lubianych filmów jest The Quest, w reżyserii Van Damme’a[13].
Podczas kręcenia w Indiach „Ośmiorniczki”, jego szóstego filmu w roli Bonda, wstrząśnięty panującą wokół biedą, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu. Był pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki Audrey Hepburn i w konsekwencji został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u w 1991 roku[19]. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym The Fly Who Loved Me, zrealizowanym w 2004 w celu wsparcia UNICEF-u[20].
Walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem[21]. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek[22].
W 1946 roku ożenił się z Doorn van Steyn, ale w 1953 rozwiódł się z nią dla śpiewaczki Dorothy Squires, która była od niego 13 lat starsza i wówczas bardziej popularna[23]. Przez krótki czas mieszkali w Dafen, w hrabstwie Llanelli, w południowej Walii. W 1961 podczas kręcenia filmu we Włoszech związał się z Luisą Mattioli (1936-2021[24]). Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy Squires ostatecznie wyraziła zgodę na rozwód[25]. Moore ma z Mattioli córkę (Deborah) i dwóch synów (Geoffreya i Christiana). Moore nieoczekiwanie zakończył związek z Mattioli w 1993. W 2002 ożenił się z Kiki Tholstrup[26].
Jego córka Deborah Moore, zagrała inspektor Hannah Bernstein w dwóch filmach opartych na powieściach Jacka Higginsa, a także pojawiła się w filmie Śmierć nadejdzie jutro. Starszy syn, Geoffrey Moore, został aktorem[27]. Wystąpił razem z ojcem w filmie Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1976), grając syna Holmesa. Młodszy syn, Christian Moore, został producentem filmowym[28].
Po sukcesie serialu Święty mieszkał w Royal Tunbridge Wells, Kent, później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue, w Stanmore, w hrabstwie Middlesex, w pobliżu Elstree Studios, a w latach 70. w Denham, w hrabstwie Buckinghamshire, w pobliżu Pinewood Studios. Podczas kręcenia filmu Szpieg, który mnie kochał, Curd Jürgens zaprosił Moore’a, by zamieszkał w jego domu, w Gstaad w Szwajcarii.
Przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 24 maja 2008 wraz z żoną był na ślubie księcia Joachima Glücksburg i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 wraz z żoną został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldi i Charlene Wittstock[29].
W 1993 roku zdiagnozowano u niego raka prostaty, w związku z czym przeszedł poważną operację. W 2003 zasłabł na scenie w Nowym Jorku i zainstalowano mu elektrostymulator serca[30][31].
Wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001[13]. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami[32].
W 1999 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy CBE (komandor)[33]. 14 czerwca 2003, w uznaniu za działalność charytatywną, otrzymał klasę KBE (rycerz komandor) tego orderu[34]. Moore powiedział, że ceni sobie to, iż otrzymał go za działalność dla UNICEFu, a nie grę aktorską[34].
11 października 2007, na trzy dni przed ukończeniem 80. roku życia, otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame za działalność w telewizji i filmie. Na tę uroczystość przybył wraz z rodziną, przyjaciółmi oraz Richardem Kielem, z którym zagrał w filmach The Spy Who Loved Me oraz Moonraker. Gwiazda Moore’a była 2350. przy Hollywood Boulevard 7007[35].
W 2008 otrzymał od francuskiego rządu Order Sztuki i Literatury, klasy komandora[36][37].
Moore napisał książkę o kręceniu filmu Live and Let Die, bazując na swoim dzienniku. Nosiła tytuł: Roger Moore as James Bond: Roger Moore’s Own Account of Filming Live and Let Die, opublikowana została w Londynie w 1973, przez wydawnictwo Pan Books. Książka zawiera podziękowanie dla Seana Connery’ego, z którym Moore przyjaźnił się przez wiele lat.
W listopadzie 2008 opublikował własną autobiografię My Word is My Bond[38]. Wydana została przez wydawnictwo HarperCollins w Stanach Zjednoczonych. W Wielkiej Brytanii wydało ją Michael O’Mara Books Ltd 2 października 2008[39][40][41].
Bond On Bond został opublikowany w październiku 2012 w związku z pięćdziesiątą rocznicą filmów z postacią Jamesa Bonda. Książka bazuje na wspomnieniach Moore’a i zawiera jego przemyślenia na temat agenta 007[42].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.