hrabia Dammartin | |
Okres | |
---|---|
hrabia Boulogne (jako małżonek Idy) | |
Okres | |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia | |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona |
Maria z Châtillon |
Żona |
Ida |
Dzieci |
Renald z Dammartin (ur. ok. 1165/1170[1], zm. w 1227[2]) – hrabia Dammartin, hrabia Boulogne poprzez małżeństwo z hrabiną Idą od 1190.
Renald był synem hrabiego Dammartin Alberyka III[2][3] i Matyldy, córki hrabiego Clermont Renalda II[1]. Dorastał na dworze króla Francji[2][3] jako towarzysz młodego Filipa II Augusta. Po pierwszym wystąpieniu przeciwko królom Francji uzyskał przebaczenie i poślubił krewną Filipa Augusta, Marię z Châtillon[2]. W 1190 jednak ją oddalił[2] i porwał hrabinę Boulogne Idę, córkę Mateusza I z rodu hrabiów Flandrii i hrabiny Boulogne Marii, córki króla Anglii Stefana z Blois[2]. Ida zamierzała poślubić Arnolda z Guines, jednak prawdopodobnie po porwaniu uległa urokowi Renalda, poślubiła go i pomogła mu uwięzić konkurenta do jej ręki[4][5]. Ślub z Idą miał miejsce w 1190[2][3].
Renald złożył przysięgę wierności Filipowi II Augustowi z hrabstwa Boulogne. Wkrótce potem jednak ponownie stanął po stronie króla Anglii[2][3]: najpierw sprzymierzył się z Ryszardem Lwie Serce, a w 1199 złożył hołd Janowi bez Ziemi[3]. Pogodził się z Filipem Augustem w 1200 i u jego boku wziął udział w podboju Normandii. Król nagrodził go nowymi nadaniami (m.in. hrabstwem Aumale), co w połączeniu z dotychczasowymi dobrami uczyniło z niego jednego z potężniejszych wasali korony francuskiej. Filip August wspierał Renalda z waśniach z innymi feudałami oraz zapewnił korzystne związki krewnym Renalda: jego brat Szymon ożenił się z królewską siostrzenicą Marią z Ponthieu[2], a jedyne dziecko Renalda, pochodząca ze związku z Idą Matylda poślubiła królewskiego syna Filipa Hurepela[2][3].
Jednak spór Renalda z biskupem Beauvois (królewskim kuzynem) doprowadził do ponownego konfliktu z królem[2][3]. Po tym jak Renald w obecności licznych świadków groził królowi, a następnie w gniewie opuścił dwór, Filip August poprowadził wyprawę na hrabstwo Boulogne[2]. Renald w 1212 uciekł, a w 1213 wspierał wojska angielskie walczące przeciwko Filipowi Augustowi. W 1214 wziął udział po stronie angielskiej w bitwie pod Bouvines. Trafił wówczas do niewoli francuskiej, w której pozostał aż do śmierci[2][3]. Gdy po 13 latach uwięzienia przekonał się, że nigdy nie odzyska wolności, miał popełnić samobójstwo[5][3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.