Rdzeń lodowy – próbka rdzeniowa z wieloletniej akumulacji śniegu i lodu, które zrekrystalizowały i uwięziły pęcherzyki powietrza oraz inne osady (np. pył wulkaniczny) pochodzące z różnych okresów. Ze składników rdzenia lodowego, szczególnie obecności izotopów wodoru i tlenu, możliwe jest odczytanie informacji o klimacie w przeszłości, m.in. temperatury, opadów, zawartości gazów i aerozoli atmosferycznych.
Do 2017 roku najstarsze rdzenie lodowe pozwalały odtworzyć historię klimatu w ciągu ostatnich 800 tysięcy lat. Taki rdzeń został wydobyty z kopuły lodowej Dome C na Antarktydzie[1]. Starszy lód, zalegający na większej głębokości, w większości przypadków ulegał stopieniu pod wpływem ciepła geotermalnego[1]. Przewiduje się, że w niektórych obszarach lądolodu antarktycznego może być możliwe wydobycie rdzeni sięgających aż 1,5 miliona lat wstecz[1][2]. W 2017 roku poinformowano o wydobyciu rdzenia zawierającego niebieski lód lodowcowy o wieku sięgającym 2,7 miliona lat (najmłodszy pliocen), czyli obejmującego cały czwartorzęd i sięgającego w okres przed zlodowaceniami[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.