 |
Ten artykuł od 2023-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |
| |
| Język roboczy | |
|---|---|
| Członkowie |
Arabia Saudyjska |
| sekretarz generalny |
Abdul Rahman ibn Hamad al-Attiyah |
| Utworzenie | |
| Strona internetowa | |
Rada Współpracy Zatoki (ang. Gulf Cooperation Council – w skrócie GCC), nazywana również Radą Krajów Zatoki, powstała 25 maja 1981 roku w Rijadzie. W jej skład wchodzi 6 państw: Arabia Saudyjska, Bahrajn, Katar, Kuwejt, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie.
Rada Współpracy Zatoki Perskiej została utworzona w obliczu wydarzeń związanych z rewolucją islamską w Iranie z 1979 roku (strach przed rozszerzeniem się rewolucji na inne państwa) oraz wojny iracko-irańskiej. Ważnym również wydarzeniem, na tle którego powstawała wspólnota, była inwazja sowiecka na Afganistan w 1979 roku. Powstanie Rady było niejako odpowiedzią na te wydarzenia. Obawiano się, iż ówczesne światowe potęgi Stany Zjednoczone i ZSRR zdecydują się zaatakować rejon Zatoki Perskiej, aby wzmocnić swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Wydawało się to szczególnie prawdopodobne w roku 1970, gdy rozpoczęto wydobycie ropy naftowej na skalę światową. Innym czynnikiem jednoczącym członków Rady były zagrożenia wewnętrzne. Twórcom chodziło o to, aby wprowadzić wewnętrzną stabilizację i przeciwstawić się domowym konfliktom. Konkretnie chodziło tutaj o mniejszość szyicką, która mogłaby obalić dotychczasowe rządy (tak jak to było w przypadku Iranu).
4 lutego 1981 roku ministrowie spraw zagranicznych Arabii Saudyjskiej, Kuwejtu, Bahrajnu, Kataru, Omanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich spotkali się w Rijadzie i podjęli decyzję o utworzeniu Rady Współpracy Zatoki Perskiej. W dalszej perspektywie planowano utworzenie sekretariatu generalnego, oraz zobowiązano się do regularnych spotkań na szczeblu Rady. Podpisanie umowy wprowadziło sześć wyżej wymienionych państw na wspólna platformę współpracy m.in. ekonomicznej i politycznej. Głównym organem jest Rada Najwyższa, do której należą królowie i szejkowie państw członkowskich. Egzekutywa leży w rękach wybieranego co 3 lata sekretarza generalnego. Interesującym faktem jest, iż plany utworzenia wspólnoty w Zatoce Perskiej powstały już w 1976 roku. Początkowo, oprócz dzisiejszych członków, do Rady miały należeć również Irak i Iran. Jednakże, jak się później okazało, państwa te miały nieco odmienne cele, oraz charakter, i nie pasowały do pozostałych państw tworzących wspólnotę.
Jak głosi czwarty artykuł Karty założycielskiej Rady Współpracy Zatoki Perskiej, porozumienie pomiędzy państwami ma na celu m.in. pogłębienie i wzmocnienie relacji pomiędzy państwami, jak i również powiązań i obszarów współpracy. Do zadań Rady należy scalanie rynku arabskiego, taryf celnych, tworzenie systemu ulg podatkowych, nadzór nad rozwojem przemysłu, rolnictwa i sieci komunikacyjno-transportowej. Rada będzie dążyła do stworzenia podobnych lub jednakowych regulacji w różnych dziedzinach, w tym: w kwestii spraw gospodarczych, finansowych, handlowych, regulacji celnych i komunikacyjnych oraz na płaszczyźnie edukacyjnej i kulturowej. Rada rozwija jednocześnie współpracę pomiędzy członkami w kwestiach legislacyjnych, administracyjnych, rozwoju turystyki, rolnictwa, przemysłu wydobywczego, badań naukowych i rozwoju technologicznego. Zajmuje się także wspieraniem tworzenia joint ventures (przedsiębiorstwa z udziałem kapitału zagranicznego), oraz rozwojem sektora prywatnego. Dodatkowo Rada jest wzmocniona poprzez jedność religijną oraz bezpośrednie kontakty międzyludzkie.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
