Pratyutpanna-buddha saṃmukhāvasthita samādhi sūtra (pl. Sutra o samādhi stojącego twarzą w twarz ze wszystkimi buddami) – jeden z najwcześniejszych tekstów mahajany, pochodzący prawdopodobnie z I w. Ponieważ w sutrze tej po raz pierwszy jako przedmiot samadhi pojawia się Amitabha, więc była ona związana ze Szkołą Czystej Krainy i innymi amidystycznymi tradycjami.
Do dzisiejszego dnia zachowało się pięć chińskich tłumaczeń.
Pratyutpanna sutra rozpoczyna się prośbą bodhisattwy Bhadrapāli skierowaną do Buddy o praktykę, która umożliwi osiągnięcie mądrości, nabycie cnót i zobaczenie Buddy. W odpowiedzi Budda wyjaśnił praktykę zwaną pratyutpanna samādhi, dzięki której praktykujący może zobaczyć buddów dziesięciu kierunków[3].
Niezwykle ważną cechą tej sutry jest to, że po raz pierwszy przedmiotem samādhi stał się Budda Amitabha.
Drugim ważnym elementem jest dokonana synteza Buddhānusmṛti, czyli w j. chińskim nianfo i doktryny śunjaty wyrażonej w Sutrze Mahapradżniaparamity. Nianfo jest objaśniane w określeniach doktryny pustki.
Sutra ta jest najwcześniejszym tekstem z odniesieniami do Buddy Amitabhy i jego Czystej Krainy. Chociaż przedmiotem praktyki pratyutpanna samādhi może być każdy budda i każda kraina buddy, to ta sutra specjalnie odnosi się do Amitabhy. Być może przyczyną tego był już wtedy popularny kult Amitabhy.
Sutra ta wyraźnie naucza, że jeśli praktykujący będzie utrzymywał w umyśle (nian) Amitabhę w okresie od 1 do 7 dni, to zobaczy Buddę lub odrodzi się w jego Czystej Krainie. Chociaż nie jest jasno wytłumaczone, co nian oznacza dokładnie w tym wypadku, można przyjąć, że to nianfo jest raczej medytacyjne a nie wokalne (inwokacyjne)[4].
Chociaż z jednej strony sutra ta naucza nianfo sanmei (skt Buddhānusmṛti samādhi) w celu zobaczenia Buddy, to z drugiej strony, przestrzega przed przywiązaniem do fałszywego wyobrażenia, że Budda widziany w samādhi jest realną postacią.
Ta druga strona – nieprzywiązania do żadnego buddy – w pełni korespondowała z naukami chanu. Zapewne dlatego Patriarchowie chanu Dayi Daoxin i Daman Hongren wprowadzili do praktyki chan także i praktykę nianfo.
Sutra ta także wykazuje, że dwie tradycje – Czystej Krainy i Pradźniaparamity – były w początkowych latach kształtowania się mahajany znacznie bliżej siebie niż w latach późniejszych. Po prostu dwie krańcowości – jedna, zwana "własną siłą", wyrosła z ducha Pradźniaparamity i która stała się istotą chanu – druga, zwana "cudzą siłą", wyrosła z tradycji zbawienia przez wiarę i obecnie związana ściśle z japońskim buddyzmem Czystej Krainy – nie istniały jeszcze.
W przeciwieństwie do wielu sutr buddyjskich, które zawierają wiele abstrakcji, ta sutra jest jednym z wyjątków; zawiera np. bardzo dokładne instrukcje dla praktykujących samādhi.
Pratyutpanna sūtra została najpewniej skomponowana w okresie, gdy Mahapradźniaparamita sutra i Sukhawatiwjuha sutra (Sukhāvatīvyūha sūtra) były już bardzo popularne. Pradżniaparamita zajmowała się niesubstancjalnością wszystkich dharm (doktryna śunjaty – "pustości" dharm). Z kolei Sukhawatiwjuha propagowała ideę istnienia i narodzin w Czystej Krainie (Sukhawati). Przyczyną powstania Sutry Pratjutpanny mogła być próba rozwiązania napięć i konfliktu pomiędzy tymi dwoma tradycjami.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.