Dolny Egipt | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Wynik |
zwycięstwo Rzymian | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
Powstanie bukolów (z greckiego Βουκόλοι – pasterze wołów) było zrywem mającym miejsce w Dolnym Egipcie w latach 167–172 n.e. P
Pasterze żyjący w regionie bagiennym położonym na południe od Aleksandrii już w latach panowania cesarza Domicjana występowali przeciwko Rzymianom. Do kolejnego zrywu doszło w okresie panowania Marka Aureliusza, a potwierdzają to zapiski kilku antycznych autorów m.in. Kasjusza Diona. Na czele powstania stanął kapłan o imieniu Izodorus.
Rebelia zaczęła się po tym, gdy kilku pasterzy w przebraniu kobiet udało się do rzymskiego centuriona, obiecując mu pieniądze. W trakcie rozmowy centurona oraz towarzyszącego mu urzędnika zabito, okrutnie bezczeszcząc zwłoki. Wkrótce do rewolty przyłączyło się wielu miejscowych Egipcjan.
Powstanie pasterzy w Egipcie nie było zapewne niczym więcej niż poważniejszym i przedłużającym się objawem anarchii w rejonie od lat cierpiącym na skutek działalności rozbójników. Niezależnie jednak od tego, jakie były źródła tego powstania, jest ono godne uwagi jako jedyny zanotowany przykład otwartego i zdecydowanego wystąpienia rdzennej ludności egipskiej w II wieku n.e. przeciw Cesarstwu rzymskiemu. Ich pochód dotarł aż do Aleksandrii, gdzie zostali rozbici przez namiestnika Syrii Awidiusza Kasjusza.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.