Państwo | |
---|---|
Skrót |
PPS-Lewica |
Lider |
Andrzej Czuma (do 1929) |
Data założenia | |
Data rozwiązania |
luty 1931 |
Ideologia polityczna | |
Poglądy gospodarcze | |
Liczba członków |
12 tys. (1927), 20 tys. (przed rozwiązaniem)[1] |
Polska Partia Socjalistyczna – Lewica – polska radykalno-socjalistyczna partia polityczna, funkcjonująca w latach 1926–1931.
Utworzona została 13 czerwca 1926 roku przez działaczy lewego skrzydła Polskiej Partii Socjalistycznej z Andrzejem Czumą na czele. W 1927 roku liczyła 12 tys. członków, działających głównie na terenie Lublina, Krakowa i Śląska Cieszyńskiego. W partii trwał konflikt między komunistami (Alfred Bem, Franciszek Polka, Romuald Gadomski) a działaczami dążącymi do zachowania niezależności od KPP (Andrzej Czuma, Stanisław Berent, Albin Różycki). Po aresztowaniu Andrzeja Czumy w styczniu 1929 roku kierownictwo partii przeszło w ręce komunistów, co doprowadziło do rozłamu (grupa Andrzeja Czumy ostatecznie znalazła się w Związku Związków Zawodowych). PPS-Lewica faktycznie stała się legalną przybudówką Komunistycznej Partii Polski. W lutym 1931 policja aresztowała wszystkich delegatów II Kongresu PPS-Lewicy. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Sosnowcu z 26 lutego 1930, zatwierdzonym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie 20 grudnia 1930, Polska Partia Socjalistyczna – Lewica została uznana za organizację antypaństwową, a następnie rozwiązana decyzją ministra spraw wewnętrznych, która weszła w życie 14 lutego 1931[2]. Organami prasowymi partii były: „Robociarz”, „Głos Pracy”[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.