Polatucha syberyjska
Pteromys volans[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

wiewiórkokształtne

Rodzina

wiewiórkowate

Podrodzina

wiewiórki

Plemię

polatuchy

Rodzaj

polatucha

Gatunek

polatucha syberyjska

podgatunki
  • Pteromys v. volans[2]
  • Pteromys v. athene[2]
  • Pteromys v. buechneri[2]
  • Pteromys v. orii[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Polatucha syberyjska[4], dawniej: polatucha[5] (Pteromys volans) – wiewiórka należąca do plemienia polatuch (Pteromyini)[4][2]. Dzięki rozpiętym między przednimi a tylnymi łapami fałdom skóry potrafi szybować na odległość niemal 50 metrów[6]. To jedyna europejska latająca wiewiórka.

Na fińskim znaczku

Nazwa zwyczajowa

W polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia gatunku używana była nazwa zwyczajowa „polatucha”[5]. Ostatecznie w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi przypisano oznaczenie polatucha syberyjska, rezerwując nazwę polatucha dla rodzaju Pteromys[4].

Zasięg występowania

Występuje w lasach mieszanych od Estonii[7] i południowej Finlandii na zachodzie po północną Japonię na wschodzie. Jeszcze w XIX w. występowała również w Polsce (Puszcza Białowieska)[8][9].

Charakterystyka

Długość ciała:

  • głowa i tułów do ok. 20 cm długości
  • ogon do ok. 12 cm

Ma gęstą sierść, puszysty ogon, ubarwienie sierści jasnoszare, spód ciała biały. Polatucha ma rozciągający się po bokach ciała między przednimi i tylnymi kończynami fałd skórny, który ułatwia wykonywanie dalekich skoków między odległymi drzewami. W latach 2003–2005 japońscy naukowcy dokonali pomiarów lotów wykonywanych przez osobniki z podgatunku Pteromys v. orii z populacji na wyspie Hokkaido. Maksymalna długość lotu ślizgowego mierzona w poziomie wyniosła 49,4 m, przy różnica wysokości między punktem skoku i lądowania 18,6 m. Większość lotów odbywało się jednak na dystans 10–20 m[6].

Rozmnażanie

Pora godowa zaczyna się w kwietniu, a kończy w listopadzie. Ciąża trwa 5-6 tygodni. W ciągu roku polatucha ma 1-2 mioty, a w każdym z miotów może być około 4 młodych. Rodzą się nagie i ślepe. Po miesiącu życia otwierają oczy, a po dwóch miesiącach życia stają się samodzielne[10].

Przypisy

  1. Pteromys volans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Pteromys volans. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 maja 2012]
  3. Pteromys volans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b c Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  5. a b Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  6. a b Yushin Asari, Hisashi Yanagawa, Tatsuo Oshida. Gliding ability of the Siberian flying squirrel Pteromys volans orii. „Mammal Study”. 32 (4). s. 151–154. DOI: 10.3106/1348-6160. [zarchiwizowane z adresu 2013-10-15]. (ang.). 
  7. Projekt ochrony polatuchy w Estonii. [dostęp 2015-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-06)].
  8. BIAŁOWIESKI PARK NARODOWY. Koło PTTK nr. 24 "Młodzi Silni Weseli".. [dostęp 2012-06-07].
  9. Latające wiewiórki. „Puszczyk”. 4, 2002. Białowieski Park Narodowy. (pol.). 
  10. Helga Hofmann: SSAKI. Warszawa: Muza, 1998, s. 245, seria: Encyklopedia kieszonkowa.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się