Piwo kwaśne – piwo, którego smak jest określany jako kwaśny lub cierpki; jest celowo osiągany w procesie warzenia. Najbardziej znane gatunki kwaśnego piwa to piwa belgijskie takie jak: lambic, gueuze lub flamandzkie czerwone ale.
Już dawniej można było wyróżnić różne poziomy kwaśności w piwie. Z powodu braku czystych drożdży używano kultury dzikich drożdży i bakterii[1]. W przeciwieństwie do nowoczesnego browaru, w którym warzenie odbywa się w sterylnych warunkach, aby chronić piwo przed wpływem dzikich drożdży, w przypadku kwaśnych piw pozwala się na udział dzikich szczepów drożdży lub bakterii. Prekursorem tego stylu są belgijscy piwowarzy, którzy umożliwiali dzikim drożdżom przenikać do piwa w sposób naturalny przez beczki lub podczas chłodzenia brzeczki[2], co uważane jest za proces nieprzewidywalny, którego wiele nowoczesnych browarów unika.
Do uzyskania kwaśnego smaku wykorzystuje się bakterie z rodzajów Lactobacillus i Pediococcus oraz drożdże z rodzaju Brettanomyces[3]. Innym sposobem jest przeprowadzenie czystej fermentacji i zakwaszenie produktu przez dodanie owoców, które wpływają też na smak piwa[4][5].
Z powodu niepewności, jaką niesie za sobą użycie dzikich drożdży, rezultat procesu warzenia kwaśnych piw jest trudny do przewidzenia. Mogą upłynąć miesiące kiedy piwo odfermentuje w odpowiedni sposób, a dojrzewanie może zająć lata.
Warzenie kwaśnych piw jest procesem ryzykownym i wymagającym zaawansowanych umiejętności. Browary z długoletnią historią, które produkują piwa kwaśne lub lambiki, często specjalizują się także w innych stylach belgijskich. Jednym ze starszych browarów, który nadal warzy kwaśne piwa jest Rodenbach Brewery w Roeselare założony w 1836 roku. Obecnie piwa kwaśne warzy się nie tylko w Belgii, ale również w innych europejskich browarach, a także w USA.
Spośród piw kwaśnych można wyróżnić kilka stylów, które charakteryzują się różnymi właściwościami.
Piwa warzone w Stanach Zjednoczonych z wykorzystaniem dzikich drożdży i szczepów bakterii określa się mianem Amerykańskiego dzikiego ale. Używane są odpowiednie kultury bakterii lub pozyskiwane są one spontanicznie. Piwo może być fermentowane w różnego typu kadziach. Amerykańskie dzikie ale nie ma specyficznych parametrów ani nie ma konkretnych wytycznych do jego warzenia. Piwo to charakteryzuje się głównie użyciem niestandardowych odmian drożdży.
Kiedyś najpopularniejszy napój alkoholowy w Berlinie. Jest to lżejsze piwo (zawartość alkoholu ok. 3%), do produkcji którego wykorzystuje się bakterie Lactobacillus. Piwa w tym stylu są często podawane razem z syropami smakowymi dla zbalansowania cierpkiego smaku.
Wywodzi się z XVII-wiecznych angielskich porterów. Jest ono fermentowane zwykłymi drożdżami piwowarskimi, a następnie umieszczane w dębowych beczkach i leżakowane. Zwykle dojrzałe piwo jest mieszane z piwem młodszym w celu uzyskania odpowiedniego smaku i tekstury. Piwo zawdzięcza swoją nazwę czerwonej barwie.
Gose jest piwem górnej fermentacji wywodzącym się z miejscowości Goslar w Niemczech. Do gose dodaje się kolendrę siewną i sól, a kwaśny smak jest uzyskiwany w wyniku zaszczepienia brzeczki bakteriami typu Lactobacillales przed główną fermentacją alkoholową.
Lambic jest piwem fermentacji spontanicznej. Piwa w tym stylu warzy się regionie Pajottenland w Belgii. Brzeczka pozostawiana jest na noc na świeżym powietrzu podczas wiosny lub zimy, a następnie przelewana do beczek, w których dojrzewa i fermentuje. Większość lambików to blendy warek wcześniej uwarzonych takich jak Gueuze lub piwa fermentowane z owocami, jak np. Kriek i Framboise.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.