Pińscy
Ilustracja
herb nieznany
Państwo

 Polska

Region

księstwo pińskie

Gniazdo rodzinne

Pińsk

Tytuły

książęta

Protoplasta

Michał Narymuntowicz

Pierwsza wzmianka

1355

Status rodziny

wymarła

Ostatni przedstawiciel

Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha

Data wymarcia

1960

Pochodzenie etniczne

wielkolitewskie

Ród macierzysty

Giedyminowicze

Gałęzie

Buremscy, Kurcewiczowie

Pińscy – wymarły, polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Michał Narymuntowicz, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Narymuntowiczów.

Pińscy wygaśli w linii męskiej w 1960 roku, wraz ze śmiercią Jerzego Koryatowicza-Kurcewicza-Bułyhy.

Etymologia nazwiska

Nazwisko rodu Pińskich ma charakter odmiejscowy, a konkretniej pochodzi od miejscowości Pińsk na dzisiejszej Białorusi[1].

Pochodzenie

Pińscy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Narymuntowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1].

Protoplastą Pińskich był książę Michał Narymuntowicz, syn Narymunta[1].

Historia

Początkowo księstwo pińskie podlegało dynastii Rurykowiczów. Umierający w 1292 roku, Jurij Władimirowicz, książę piński z Rurykowiczów, pozostawił po sobie wdowę, synów i brata Demida. Ich dalszy los nie jest dokładnie znany, jednakże pewnym jest, że zostali oni wyrzuceni z księstwa pińskiego przez Giedymina, który władając tymi terenami, przekazał je swojemu synowi, Narymuntowi. Narymunt zginął jednak 2 lutego 1348 roku w bitwie nad rzeką Strawą, przez co ziemie pińskie przeszły pod panowanie jego syna, Michała Narymuntowicza[1].

Michał nie panował na Pińsku zbyt długo. O samym jego istnieniu wskazuje jedynie nazwisko patronimiczne jego syna, który w dokumentach historycznych pisał się księciem pińskim Wasylem Michałowiczem Narymuntowiczem. Wasyl był więc trzecim księciem pińskim, a zarazem często występującą postacią na kartach historii. Pierwsza wzmianka na temat jego istnienia pochodzi z 1355 roku i jest też pierwszą wzmianką historyczną, dotyczącą rodu Pińskich[1].

Ostatnim księciem na Pińsku z rodu Pińskich był Jurij Semenowicz, po którego śmierci księstwo trafiło pod panowanie króla Kazimierza IV Jagiellończyka, a w 1471 roku został ponownie nadany księżnej Marii i jej potomstwu, wdowie po Semenie Olelkowiczu, księciu kijowskim[2].

Sam ród nie wymarł jeszcze wtedy, gdyż żył jeszcze tytułujący się księciem pińskim Michał Konstantynowicz, który co prawda nie panował już w księstwie swoich przodków, jednakże dał początek rodom Kurcewiczów i Buremskich[2].

Książęta Buremscy wygaśli w 1610 roku, ostatnim z Kurcewiczów natomiast był Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha, który odszedł w 1960 roku, kończąc tym samym ciągłość trwania rodu Pińskich i Kurcewiczów[3].

Drzewo genealogiczne

 
 
Jerzy
Piński
(prawdopodobnie)
 
 
Michał
Piński
(prawdopodobnie)
 
 
 
 
 
 
 
 
Narymuntowicze
 
Michał
ㅤNarymuntowiczㅤ
 
Pińscy
 
 
 
Wasyl
Piński
 
 
Jurij
Piński
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
brak danych
 
Michał
ㅤPińskiㅤ
 
 
 
 
Szymon
Piński
(prawdopodobnie)
 
 
Feduszka
Piński
 
 
 
 
 
 
Semen
Piński
(prawdopodobnie)
 

Drzewo genealogiczne zostało sporządzone na podstawie prac Józefa Wolffa oraz Jana Tęgowskiego[4][5].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e Wolff 1895 ↓, s. 366.
  2. a b Wolff 1895 ↓, s. 367.
  3. Wolff 1895 ↓, s. 197.
  4. Wolff 1895 ↓, s. 150.
  5. Tęgowski 1999 ↓.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Marek Minakowski: Kurcewicz (nekrolog). sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-08-11]. (pol.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się