Personalizm chrześcijański (personalizm katolicki) – prąd w filozofii chrześcijańskiej, obecny w katolicyzmie w XX wieku od ok. 1930 r. Zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. Personalizm ten interpretował religię jako więź osobową człowieka z Bogiem.

Historia

Za początki personalizmu można uznać poglądy Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, w których za podstawę rzeczywistości uznawano osobę ludzką. Od personalizmu, z punktu widzenia antropologii filozoficznej, ukształtowała się jego odmiana, wewnętrznie zróżnicowana nowa interpretacja tomizmu św. Tomasza z Akwinu zwana personalizmem chrześcijańskim. Nowy personalizm postuluje podporządkowanie całego życia społecznego dobru osób, uznając je za przejaw wyjątkowo doskonałego bytu.

Wybrani filozofowie personalizmu

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Galarowicz J.: Człowiek jest osobą. Podstawy antropologii filozoficznej Karola Wojtyły. Wyd. 2 (uzupełnione). Kęty: ANTYK - Marek Derewiecki, 2000, s. 311. ISBN 83-88524-03-8.
  • Kowalczyk St.: Nurty personalizmu. Od Augustyna do Wojtyły. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2010, s. 246.
  • Mrzygłód P.. Stanisław Kowalczyk. Nurty personalizmu. Od Augustyna do Wojtyły (recenzja). „Wrocławskie Studia Teologiczne”. Nr 2. 19 (2011), s. 222-224. Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. ISSN 1231-1731. 

Linki zewnętrzne

  • Półrocznik Personalizm (Lublin, Polska). personalizm.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-27)].
  • Refleksje i artykuły filozoficzno-teologiczne mające w centrum człowieka i jego drogę do samego siebie. (Olsztyn, Polska)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się