W latach 1958–1960 był wykładowcą w Fyenske Musikkonservatorium w Kopenhadze i w Duńskiej Królewskiej Akademii Muzycznej[2][1]. Od 1964 wykładał w Det Jyske Musikkonservatorium w Aarhus, w ramach którego utworzył liczącą się klasę kompozycji, przyciągającą młodą generację duńskich kompozytorów, taki jak Hans Abrahamsen, Henrik Ehland Rasmussen i Bent Sørensen.
Seria nieskończoności (Uendelighedsrækken) G-dur; pierwsze 32 takty
Od lat 60. analizował techniki modernistyczne stosowane w Europie, skupiając się zwłaszcza na serializmie. W 1975 ostatecznie opracował własną technikę kompozycyjną, którą nazwał serią nieskończoności (dun. Uendelighedsrækken)[1]. „Seria nieskończoności jest rodzajem hierarchicznej struktury zbliżonej do fraktalu, w której utwór rozwija się z niewielkiego motywu «odradzającego» się następnie w głębszych warstwach”[3].
W latach 80. zafascynował się pracami cierpiącego na schizofrenię malarza Adolfa Wölfliego, przedstawiciela art brut z I połowy XX wieku. Ta fascynacja na pewien czas zmieniła jego styl, w którym zaczęła dominować niemal ekspresjonistyczna skłonność do emocjonalnych skrajności, które znalazły wyraz w jego IV symfonii[1][3].
↑ abcdNørgård, Per. [w:] Warszawska Jesień Art [on-line]. [dostęp 2018-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-08)]. (pol.).
Bibliografia
Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
Julian Anderson: Nørgård, Per. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. N. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
